Britt & buisjes

"Wat zeg je?", was een wel heel veel voorkomende vraag in het taalgebruik van Britt. We besloten de huisarts er eens een kijkje naar te laten nemen. Zelf wilden we eigenlijk een gehoortest laten doen, maar na een kijkje in haar oortjes, bleek dit overbodig; er was vochtophoping achter het trommelvlies, waardoor de geluidsgolven gedempt worden en je dus niet meer goed kunt horen. Waarschijnlijke oplossing: buisjes laten implanteren in de trommelvliezen, die zorgen voor een natuurlijke "ontluchting" van de buis van Eustachius, waardoor het vocht kan verdampen. Na een bezoekje aan de KNO-arts in het Flevoziekenhuiss, bleek dit inderdaad het geval te zijn. Vandaag was de grote dag en Britt vond het allemaal eerder spannend dan eng. Gelukkig maar. We waren al een keer langs geweest om te wennen, bij dit bezoek werd aan de hand van een fotoboek uitgelegd wat er allemaal ging gebeuren. Ook mocht ze alvast het narcosekapje een keer opzetten en mama mocht zich omkleden tot zuster. Britt vond het allemaal erg leuk. De behandeling bestond uit een dagopname; 's-ochtends heel vroeg brengen, om 7.15 al en om een uur of 11 alweer naar huis! Pyjamaatje aan, knuffel mee en mama mee. Ik ging Quinn naar school brengen en zou dan met de fiets ook naar het ziekenhuis komen. Toen ik aankwam, was alles al achter de rug en betrad ik het zaaltje, waar ze met enkele andere kinderen lag, met een supergrote Tweety-ballon in mijn handen. Die hadden we haar al beloofd en het was een schot in de roos! Ze kreeg nog een ijsje en een boterhammetje met hagelslag en een glas limonade. Britt werd zo verwend dat ze zei: " ik wil hier nog een keer naartoe" en " Ik wil niet naar huis"
We hebben haar rond een uur of elf toch maar meegenomen....