Ondergrondse verhalen...

We hebben er een paar zware dagen en nachten opzitten, maar het was het waard: het hele ruim ligt vol met vis. Zoveel hebben we nog nooit binnengehaald! De 'Marianne' voelt dan ook zwaar aan, ze ligt diep in het water. Het roer luistert niet zo goed als anders. Nu snel naar huis, onze vrouwen en kinderen wachten. Ik kijk naar de lucht, het ziet er niet goed uit... Ik merk aan Johan en Huyg dat ze ook gespannen zijn. Ik zet de boeg in de aanwakkerende wind en kijk nog eens naar de vuil-gele horizon.. misschien redden we het voor de storm thuis te zijn. Even later zie ik lichtflitsen in de inmiddels zwarte wolken, die snel dichterbij komen.
Dit gaat niet goed... dit is een zware!.. en hij komt razendsnel dichterbij! Ik schreeuw tegen de mannen dat ze alles goed vast moeten sjorren. De mast kraakt gevaarlijk en de eerste golven slaan over het dek. Ik heb de grootste moeite de boeg in de wind te houden, de 'Marianne' reageert nauwelijks op het roer. Ondertussen zijn we omgeven door inktzwarte wolken, waar nu ook een geselende regen uit valt. Ik schreeuw tegen Johan dat we minder zeil gaan voeren. Vanuit mijn ooghoek zie ik de jonge Huyg een snel kruisje slaan. Zelf bid ik ook tot God dat hij ons hier doorheen zal leiden.
Ik voel opeens een vreemd kriebelend gevoel in mijn nek, het lijkt of mijn haren rechtop gaan staan...dan is er plotseling alleen nog maar licht!! Intense hitte en een donderende klap. Als ik mijn ogen weer open doe, lig ik met mijn hoofd tegen de rand van de kuip. Ik voel een warm stroompje bloed vanuit mijn nek naar beneden lopen. Ik probeer te focussen. De mast is afgeknapt, het zeil is weg en het dek is één grote vuurzee, die mijn wenkbrauwen er bijna afschroeit. We zijn door de bliksem geraakt! O, mijn God.. en Johan en Huyg? Ik zie ze nergens.... ze moeten door de enorme klap overboord zijn geslagen! Dit is het dus, zó ga ik dus sterven... het vuur is allesverzengend. Ik moet eraf! Ik denk aan Marianne en aan onze lieve kleine Elisabeth. Ik zal ze nooit meer zien... dan spring ik de donkere grauwe golven in. Wanhopig probeer ik boven te blijven, maar ik ben kansloos.. alles wordt zwart en stil.

500 jaar later rijden we door de polder. Vanuit het raampje zien we een blauw-wit geblokte stok met een mooi rood scheepje erop. "Kijk, daar staat er een", zeg ik tegen Marca. Ik had haar net verteld over mijn collega bij KLM, die ook archeologe was.
Zij vertelde me dat er in Flevoland veel scheepswrakken in de bodem zitten. Bij het ontdekken worden ze gemarkeerd met een paal met scheepje. Zodat ze later eventueel onderzocht kunnen worden. "Gek idee hè, dat er hier een schip onder onze voeten ligt!", "Wat zou er met zo'n schip gebeurd zijn?", zegt Marca.
"Tja, wie zal het zeggen", antwoord ik, terwijl ik weer gas geef en met een rilling terugdenk aan 'mijn' Marianne...