This is your captain speaking...

De vakantie is weer begonnen, dus dan moeten er natuurlijk weer dingen worden verzonnen om de kidz te entertainen...
Toen ik vanochtend wakker werd, dacht ik: we zouden vandaag wel eens naar Schiphol kunnen gaan. De kinderen vinden het altijd leuk om er naar toe te gaan, alleen al vanwege de grote ballenbak annex kruipkooi, die bij het panoramadeck-restaurant te vinden is. Bovendien vinden zij-in tegenstelling tot ons doorgewinterde forensen- een treinreisje nog altijd reuze opwindend.
Bovendien zou het mij ook wel handig uitkomen om mijn rooster voor de komende week te kunnen ophalen.
Deze gedachte had mijn hoofd nauwelijks verlaten of Quinn kwam aan mijn bed vertellen dat we toch al heel lang niet naar Schiphol waren geweest...eng gewoon...telepatisch contact?? Toen was in ieder geval wel duidelijk wat we zouden doen vandaag. Later in de middag zouden Remko en Elina komen om te eten. Ik wilde verse pasta maken, dus we zouden om een uur of 3 weer thuis moeten zijn. Om 11 uur vertrokken we met de auto naar station Parkwijk en om 12 uur waren we op Schiphol.
Eerst het nieuwe winkeltje met alles op vliegtuiggebied bekeken. Erg leuk, er staat een echte straalmotor, een landingsgestel en een cockpit met een stukje cabine. Je kunt overal in en in de cockpit kan je een foto van jezelf laten maken in vlieguniform!
Britt wilde wel, maar Quinn voelde er niets voor, dus alleen Britt achter de stuurknuppel. Vervolgens echte vlaamse patat gegeten en op weg naar de ballenbak. Paps en mams achter een cappucinootje om een oogje in het zeil te houden... je kent het wel, Nederland doet een dagje Schiphol...Na een half uurtje de kidz uit de overvolle, zweterige bak weten te lokken met de belofte van een ijsje. Maar eerst nog even verplicht frisse lucht happen op het panoramadeck, tja papa en mama willen ook wat leuks. Als je daar loopt, moet je toch denken aan je jeugd en dat jij daar voor het eerst al die vliegtuigen en al die activiteit zag. De zon brak ook nog eens door de wolken om er een mooi plaatje van te maken. De kinderen, die beseften dat we met elke stap iets verder uit de richting van het beloofde ijsje gingen, begonnen voorzichtig te protesteren en wilden weer naar beneden. Wij hadden ons kerosine-shot ook al weer binnen, kochten beneden een lekker ijsje en waren een uurtje later weer tevreden thuis.