Stervende zwaan

"Oh, wat afschuwelijk!" Joost en ik keken elkaar aan. We hadden net getennist bij Joymere en reden nu in Joost zijn auto terug naar ons huis. Toen we vanaf de parkeerplaats de Tatiweg opdraaiden, zagen we wat mensen bij de kruising staan, een stilstaande auto midden op de weg en ook lag er iets wits aan de zijkant van de weg. Mijn eerste gedachte was: 'er is een kind aangereden..' Langzaam naderden we de kruising. Ik keek door het geopende raam. Het leek alsof ik naar een slechte film keek: op het zwarte asfalt lag een stille, witte, doodgereden moeder-zwaan, haar geopende ogen keken niets-ziend omhoog... zelfs nu ze dood was, zag ze er nog statig en gracieus uit. Er was gelukkig geen bloed. De échte emotionele klap kwam pas voor ons, toen we iets verder twee radeloze jonge zwaantjes zagen die om hun moeder riepen. "Oh, nee hè", Joost en ik keken elkaar nog eens aan, met tranen in de ogen. Terwijl wij deze afgrijselijke scène passeerden, zag ik een vrouw met haar mobieltje telefoneren. Ze zei dat de dierenambulance onderweg was. Aangeslagen reden we de hoek om. Die kleintjes riepen natuurlijk "Mama, we moeten hier weg, er is hier gevaar!", maar mama antwoord niet meer, praatte Joost van zich af. Ik kreeg een brok in mijn keel en zwijgend reden we verder.
's-avonds ben ik op de fiets nog even naar die ongeluksplek gereden. Het leven gaat gewoon door; op het asfalt was niets te zien. Wél zag ik vijftig meter verderop in de sloot vader-zwaan zich ontfermen over zijn twee jonkies.... wat zou er in het koppie van die zwaan omgaan? Zwanen zijn elkaars partner voor het leven. Toch deed het me goed om ze zo met z'n drieën te zien.
De kleintjes bleven in ieder geval niet onverzorgd achter. Ik heb Joost daarna nog even gebeld om dit 'goede' nieuws door te geven.