2 weken Ardèche..

Heerlijk uitgerust weer teruggekomen van onze vakantie in de Ardèche.
Een weldadige periode van heerlijk eten, drinken, gezellig samenzijn en nietsdoen..... Net als vorig jaar één week, samen met Michaël en Kathalyne, het fantastische optrekje van onze Belgische vriend Géo geboekt. De tweede week gingen wij door naar 'ons' kasteel, terwijl onze vrienden hun geluk gingen proberen in de Bourgogne. We hadden allemaal het huis van Géo zo geïdealiseerd in onze gedachte, dat we bang waren dat het nu zou tegenvallen. Dat was gelukkig niet het geval; het voelde eerder een beetje als thuiskomen. Voor we het wisten lagen de kinderen al weer in het zwembad en zijn daar zo'n beetje de hele week niet meer uit geweest.... Dit jaar waren de ouders van Kathalyne ook mee. Zij huurden het andere appartement.
Altijd spannend als je familie meegaat op vakantie; zullen er geen spanningen ontstaan? Alles liep heel ontspannen. Het zijn heel sympathieke mensen en we konden goed met ze opschieten. Meneer Sprenkels is ook een levensgenieter die houdt van lekker eten en een goed glas wijn. Bovendien kon ik veel van hem leren over de natuur. Toen hij zei dat hij een 'gekraagde roodstaart' had gezien, dacht ik dat hij een grapje maakte... maar het vogeltje bestond echt en het zat er ook echt!
Later wees hij me, tijdens een wandeling, nog op een 'beekjuffer', een zwart-blauwe libelle, die langs snelstromende, heldere beekjes voorkomt.
De tweede avond hebben we echt heerlijk zitten dineren bij Philipe van de Auberge tegenover ons huis. We hadden in Nederland al vast gereserveerd, omdat hij vorig jaar helemaal vol zat tijdens ons verblijf. We waren de enige gasten en we zaten als een vorst op het prachtige, knusse terras van waar je over de hele vallei uitkijkt. Terwijl wij aan ons eerste glas fantastische Viognier nipten, zat verderop, in een kale boom een jonge boomvalk zijn verenkleed in orde te brengen...
Dan voel je je toch écht op vakantie! We kregen een geurige stoofschotel van konijn met rozemarijn, aardappels en haricots verts. Deze fantastische schotel was al voorafgegaan door, naar keuze, een smakelijke wildpaté of een frisse aspic van gele en groene courgettes. We dronken er de al eerder genoemde Viognier bij en later verscheen ook een uitstekende lokale Syrah op tafel. Deze vonden wij allen zó lekker, dat we later in de week de wijnboer nog met een bezoekje hebben vereerd om een paar doosjes in te slaan! Na het, niet te missen, kaas-plateau, serveerde Philipe een hemelse zachte chocoladetaart met frambozen. Als ik er nu aan denk, loopt het water me weer in de mond. Kathalyne deed nog een dappere poging om hem het recept te ontfutselen, maar deze aanval werd op elegant Franse wijze gepareerd. Er blijft niets anders over dan volgend jaar maar weer een stuk te bestellen...
De volgende dagen brachten we in zeer ontspannen sfeer door. Zo nu en dan een klein uitstapje naar een leuk lokaal marktje, een bezoek aan het idyllische riviertje of even een lekker wandelingetje. En altijd was daar de heerlijke zonnige lunch met vaak een frisse salade.In de namiddag de aperitief met uitgebreid kaas en worst-plataeu... Over "als God in Frankrijk wonen" gesproken!! Beter dan dit kan een vakantie niet zijn, ik besef me dat het uniek is en geniet met volle teugen. Michaël en Kathalyne ervaren dat ook zo en dat maakt het juist zo bijzonder.
Op de allerlaatste dag besloten Michaël en ik dat het luie zweet er maar eens uit moest en gingen we voor een klim naar de top! Een bergkam, die we van een afstand hadden zien liggen. Hij beloofde een prachtig uitzicht en zag er toegankelijk uit....
Dat laatste bleek in de praktijk wat tegen te vallen; nadat we eerst vol goede moed een gemarkeerd pad waren ingeslagen, miste, op typisch Franse wijze, na de eerste bocht al het hoogst noodzakelijke richtingbordje en werden wij aan ons wandellot overgelaten. Wij lieten ons niet uit het veld slaan en klommen over een muurtje, om op een, nog aan te leggen weg, te belanden. Deze kronkelde hoopvol door de bossen omhoog, maar liet ons vlak onder de top-zo dachten we-vervelend in de steek. Nú opgeven was er natuurlijk helemaal niet bij, we zaten immers vlak onder de top! Zagen we daar, als we goed keken, niet het blauw al door de stammetjes schijnen? We besloten ons eigen pad te maken. Zigzaggend tussen de stammen en belaagd door honderden irritante vliegen, die op ons zoute zweet uit waren, hijgden we onze weg naar boven. Het blauw bleek verder dan we dachten, maar zwetend als een otter, met een hartslag van een muis die van de peppillen gesnoept had, bereikten we uiteindelijk onze top!! Michaël en ik keken elkaar aan: dat hadden we toch mooi maar even gedaan!
Het uitzicht bleek inderdaad fabelachtig; we konden aan beide zijden de valleien inkijken. We zaten op één van de hoogste toppen in de wijde omgeving. Heel diep onder ons zagen we de lak van onze auto schitteren in het zonlicht. Na enig speurwerk konden we héél in de verte de Auberge van Philipe ontdekken.
Toen we de terugtocht aanvaardden, hadden de Franzosen nog een verrassing voor ons in petto: na een halve kilometer over een prima begaanbaar geitenpaadje te zijn afgedaald, hield het pad opeens op... midden tussen de taaie bremstruiken, Alsof de herder en zijn kudde hier in het niets oplosten... We hadden niet veel keuze, we moesten verder want we hadden op de kam al gezien dat de andere paden helemaal de verkeerde richting opliepen. Wat toen volgde, had weinig meer met wandelen/lopen te maken: Michaël en ik slingerden als een soort circusapen van de éne struik naar de ándere. De bodem was zeer veraderlijk en kon zo maar 1 á 2 meter lager zijn dan je dacht. We lieten ons de hele tijd voorzichtig zakken, totdat we weer vaste grond onder onze voeten voelden... Het eerste stuk van het pad hadden we nog afgelegd, met een stok voor ons uit porrend, om eventuele slangen te verjagen. Dat hadden we maar overboord gezet, we hoopten maar dat we niet met onze sappige kuiten langs een hongerige adder slingerden.... Uiteindelijk bereikten we via een wal van bramen en frambozen-struiken, die ervoor zorgde dat we eruit zagen alsof we door een wilde kat waren besprongen, onze auto weer.
Het was een écht avontuur geweest en we hadden alletwee een voldaan gevoel dat we dit tot een goed einde hadden gebracht!