Business as usual

Schuin tegenover mij in de trein nam een zakenman in een krijtkostuum plaats. Hij had een serieuze en belangrijke blik over zich. Nadat hij eerst de krant had gelezen, duwde hij twee witte dopjes in zijn oren: zijn mobieltje was tevens MP-3 speler.
Hier begon voor hem het conflict... Deze zakenman was duidelijk een muziekliefhebber. Ik kon aan zijn ogen zien dat hij iets goeds aan het beluisteren was. Het liefst zou hij zijn jasje wegsmijten en wild heupwiegend in het gangpad gaan staan swingen, dat was voor mij wel duidelijk. Maar ja, als zakenman heb je natuurlijk een bepaald imago hoog te houden en kun je je dit soort uitspattingen niet veroorloven. Ondertussen had hij zijn benen over elkaar geslagen; zijn ene been leunde met de enkel op het bovenbeen van het andere, zodat ik tegen een gigantische maat 47 rubberzool aankeek.
Het goede nummer werd gevolgd door nog een denderend nummer, kon ik zien. Al die tijd had hij zijn gezicht goed in de plooi weten te houden met zijn 'ik ben serieus en belangrijk'-uitdrukking: haast ondoenlijk met zo'n aanstekelijk nummer op je oren... De inwendige spanning bouwde zich duidelijk op en zocht -en vond- een uitweg: Plotseling begon de maat 47 wild heen en weer te schokken en te rollen op de maat van de muziek. Het ding leek een eigen leven te leiden want de rest van het lichaam behoorde nog toe aan het serieuze krijtpak dat geen emoties mocht tonen. De krijtstreep leek zelf ook geschrokken van dit plotselinge initiatief van zijn eigen voet en wist hem, na 10 heerlijke uitbundige seconden, weer onder controle te krijgen.
Jammer, heel even had ik een glimp van het jongetje gezien dat vroeger waarschijnlijk popzanger wilde worden, maar nu was het weer 'business as usual'....