Formule Arnold....

"Hij voelt goed", was de eerste reactie van Niëto, toen hij bij mij voorin de auto was gestapt en zijn gordels had omgedaan. Met een keurende blik keek hij om zich heen en nam het interieur eens goed in zich op. "Hoe hard kan hij?", vroeg hij terwijl hij naar de snelheidsmeter keek. "225 km/u" zei ik met nauwelijks verholen trots. "Alle auto's zijn slecht voor het milieu", ging hij verder "Mijn ouders hebben een 1.2 en een 1.4, die zijn niet zo heel slecht, maar een 2.5 natuurlijk wel" Daar kon ik niets tegen in brengen dus knikte ik maar beamend terug. Niëto, die een echte formule-1 fan is, had al een paar keer gevraagd of hij een keer met onze "nieuwe" auto mee mocht rijden, omdat hij hem zo mooi en snel vond. Vandaag ging het gebeuren. Quinn had ondertussen op de achterbank plaatsgenomen en ik vertelde het tweetal wat ik van plan was: Eerst een klein stukje snelweg om naar Pampushout te rijden. Daar ligt een fijn stuk ongebruikte weg (lees:racebaan), waar we de auto eens even flink op zijn staart konden trappen. Na deze ervaring wilde ik met hen naar de Mc Donalds rijden om daar wat te drinken. "Misschien ook wat eten, als je daar geld genoeg voor hebt" informeerde Niëto terloops. "We kijken wel even als we daar zijn", zei ik. We reden naar onze 'racetrack', waar ik uit alle macht probeerde de, door de fabriek opgegeven, acceleratietijden te verbeteren. Niëto's ogen glinsterden bij het horen van de brullende motor, terwijl Quinn waarschijnlijk dacht "Waar is dit allemaal goed voor?", "Kunnen we niet meteen doorrijden naar de Mac?" Na deze prestaties heb ik geen milieubezwaren meer gehoord....Na het bezoek aan McDonalds, waar ik ook nog genoeg geld bleek te hebben om wat eten te kopen, hebben we Niëto thuis afgezet bij zijn dankbare vader, die het erg op prijs stelde dat ik dit gedaan had. Geen probleem, altijd in voor wat scheurwerk :-)
Daarna gingen Quinn en ik nog wat rondrijden om verkeersborden te zoeken die hij wilde fotograferen. Het is zijn laatste interesse, hij fotografeert ze met de oude camera van Marca en wil van mij dan meteen de betekenis van het bord horen. (echter niet de betekenis, die onder de borden van deze foto staat, klik er maar eens op...) Zo'n ritje vindt hij geweldig en hij kan daar dan enorm van genieten.





















Thuisgekomen ging ik aan de slag met mijn recept voor Ravioli di Spinaci e Ricotta. Bij de bereiding van het pastadeeg kreeg ik al wat bedenkingen over het meel. Het was biologisch hard durum-meel. Volgens mij dezelfde soort als de Doppio-zero van de Italiaanse merken. Met wat moeite wist ik er toch een redelijk deeg van te maken en op de foto ziet het er allemaal nog wel OK uit. Maar toen ik de kussentjes te water liet, bleek toch dat dit meel uit totaal ander hout gesneden was.... het werd namelijk taai en hard en mijn mooie kussentjes bleken bijna oneetbaar :-(( We hebben de randen er zoveel mogelijk vanaf gesneden, want de vulling smaakte gelukkig wel heel goed.
Volgende keer dus maar weer het oude, vertrouwde meel.... Ah well, you can't win them all!
We sloten de maaltijd af met het heerlijke frisse frambozenijs, dat ik eergisteren met de ijsmachine gemaakt had. Hier gelukkig geen vervelende tegenvallers, alleen maar smikkelen....