Ochtendpracht...

De kou trekt ons land binnen. De warme grond, onaangenaam verrast, vormt verschrikte mistbanken. Langzaam drijven ze over het warme water en toveren, samen met de zon, het landschap om tot een sprookje. De wereld wordt klein en geluiden klinken gedempt. Alles ziet er zacht en wollig uit. Toen Marca en ik vanochtend naar de stad fietsten, zagen we dit mooie tafereeltje bij de brug van het Lumière-park. Het blijft belangrijk om goed om je heen te kijken... en om jezelf de tijd te geven om er even van te genieten!