Je ogen lachen niet...

Dat we met Quinn een bijzonder mannetje in huis hebben bleek afgelopen week maar weer eens bij een tien-minutengesprekje met zijn juffrouw Kim. We bespraken de vooruitgang van Quinn op allerlei gebieden en op alle terreinen scoorde hij ver boven het gemiddelde of was hij al verder met de lesstof dan gemiddeld. We waren natuurlijk trots en zeer tevreden over dit resultaat. Nadat we dit hadden afgehandeld, spraken we nog wat over zijn sociaal functioneren in de groep en hoe hij met de leerkrachten omgaat. Hierbij vertelde Kim dat Quinn erg knuffelig ten opzichte van haar was. Dat is voor ons een bekend beeld omdat hij dat thuis, gelukkig, ook is. Terwijl zij dit vertelde, schoot haar opeens een bijzonder voorval te binnen, wat ze laatst met Quinn mee had gemaakt. Nadat ze de ochtend weg was geweest, omdat ze een bezoekje aan het ziekenhuis moest brengen, waar ze geen goed nieuws te horen had gekregen, kwam ze 's-middags weer naar school om les te geven. Quinn was naar haar toegekomen met de vraag " Ben je blij?" "Natuurlijk", had ze gezegd, terwijl ze een vrolijk gezicht naar Quinn trok. Maar Quinn keek dwars door haar heen en zei "Je bent toch niet blij, want je ogen lachen niet"
En dan zeggen ze dat autisten moeite hebben met het herkennen van emoties op een gezicht....