Mijn moeder is een dunnetje...

"Sinte, sinte mikmak, m'n vader is een dikzak, m'n moeder is een dunnetje
geef mij een pepermunnetje..."
Gisteren was het weer zover. St Maarten! Gewapend met zelfgemaakte lampionnen en een AH zak om de buit in te stoppen, trokken we de herfstavond in. Gelukkig regende het niet meer, maar de afgevallen blaadjes dwarrelden om onze oren en de lampionnen deinden in de wind. We liepen samen met Jeroen en Amber. Telkens als er een deur openging en het bovenstaande versje werd gezongen, schudden Jeroen en ik heftig ons hoofd om aan te geven dat wij natuurlijk helemaaaal niet dik waren....
Onderweg werden Jeroen en ik het erover eens dat St maarten waarschijnlijk een uitvinding van één van de eerste tandartsen geweest was om de slappe tijden door te komen... Ons "parcours" liep van onze straat via de Joris Ivensstraat naar het huis van Amber. Veel mensen hadden hun entree leuk versierd, lampjes brandden vrolijk en er werden volle schalen met snoepgoed gepresenteerd... kortom de buit was aanzienlijk! Eenmaal bij Amber aangekomen, werden de 'goodies' verdeeld over 3 zakken. Toen we daar nog wat zaten na te praten met een kopje koffie, werd er aangebeld en klonken kinderstemmetjes met het zoveelste St maarten liedje. Toen Jacqui de schaal met snoepgoed en mandarijnen presenteerde, nam het kleinste ventje met een gretige blik in de ogen een mandarijn. De aangenaam verraste vader keek trots naar zijn zoontje; "kijk hem eens iets gezonds pakken terwijl er allemaal snoep bij ligt!" Hij had het nog niet gezegd of het mannetje nam een grote hap uit de mandarijn om het daarna met een vies gezicht teleurgesteld weer uit te spugen. Het was dus toch geen enorm snoepje geweest.... Even later liepen we weer naar huis met de gevulde AH tas; St Maarten was weer gul geweest dit jaar!