Applaus!!

Vandaag was het weer tijd voor ons zondagochtendconcert. Zo'n 6 a 7 keer per jaar bezoeken wij het Concertgebouw in Amsterdam om ons klassiek te laten verwennen. Papa en mama zijn dan zo lief om op te passen. Na een capuccino in de foyer, zaten wij al op onze plaatsen. Er waren nog veel mensen op zoek naar hun stoel terwijl de lange Jan Willem de Vriend met zijn Combattimento al afwachtend op het podium stond. Het wachten was tot de laatste concertbezoekers zouden zitten, dan kon de soliste van vanmorgen, via de lange trap naar het podium , haar entree maken. Het moment leek te naderen; de laatsten hadden zich naar hun stoelen gehaast, gesprekken verstomden, het licht begon wat te dimmen en de blikken keerden verwachtingsvol naar de deuren bovenaan de trap.... En ja hoor, de deuren gingen open en daar verscheen.... een koppel gezette oude dames met witte permanentjes en bloemetjesjurken. De bloemkooltjes begonnen aan hun triomftocht naar beneden, waar op de eerste rij nog twee lege stoelen wachtten... Om me heen hoorde ik al wat gegiechel en gegrinnik. Toen ze enkele treden waren afgedaald, begon een grapjas in de zaal voor ze te applaudiseren. Dit werd al snel door de rest van de zaal overgenomen... Het effect was verbluffend... je zag dat de kooltjes zich plotseling realiseerden dat zij de trap blokkeerden voor de entree van de soliste. Met rode hoofden schuifelden ze snel naar de zijkant van de trap en durfden zich niet meer te verroeren. Het applaus hield aan... een medewerker van het concertgebouw fluisterde de ongelukkige dames wat in het oor, waarna ze zich snel, onder daverend applaus, naar hun stoelen haastten. Het applaus stierf weg, waarna meteen de klapdeuren weer opengingen en Sol Gabetta, de celliste van vandaag, eindelijk haar opwachting kon maken.
In een prachtige blauwe, zwierige jurk zweefde ze van de trap af en gaf Jan Willem een hand: Het feest kon beginnen.
Het lukte Jan Willem en 12 koppig ensemble helaas niet om indruk op ons te maken. Zelf klapte hij van puur enthousiasme soms bijna dubbel, terwijl hij met lange halen zijn viool teisterde. Zijn slierterige kransje met overgebleven haren zwiepte daarbij wild om hem heen. Het lag niet aan hem, het lag aan ons. Wij waren gewoon meer liefhebbers van een groot vol orkest met een voller geluid. Dit was meer rustgevende achtergrondmuziek. Ook mooi, maar niet als je 's-ochtends in een gedimde concertzaal zit... mijn oogleden begonnen al wat zwaar aan te voelen.... Na Vivaldi volgde nog Handel en Bach. Ook zij wisten mij echter niet fitter te krijgen. Dapper sloegen we ons er doorheen.
Na afloop bezochten we nog de pure markt in Park Frankendael. Zeer uitgebreid met vele kraampjes vol met lekkernijen....
Brood, chocola, worst, olijven, mosterd, kazen enz enz. We kochten 12 bonbons omdat Remko en Elina later nog langs zouden komen. Ik trok een beetje bleek om de neus weg toen ik achttien euro moest neertellen.... Inderdaad heel erg leuk zo'n markt, maar de flappen vliegen wel je zak uit!
Wel een heel gezellig sfeertje, jammer dat het een beetje regende. Het is hier een keer per maand, we komen nog zeker een keer terug.