De post op uw mat mevrouw...

Al sorterend loop ik van deur tot deur. Het is een heerlijke dag. Er is vandaag niet veel post en er zit gelukkig ook geen 'huis aan huis' bij. Als ik een beetje tempo maak, ben ik in anderhalf uur klaar. Op de Bunuellaan stap ik over een hekje om snel naar de volgende deur te komen, althans dat was de bedoeling.... opeens lijkt de tijd te vertragen alsof ik in een slow motion-film meespeel: ik voel me zelf voorover gaan, maar mijn voet gaat niet mee: die zit vast achter het hekje. Ik heb mijn linkerhand vol post en, zoals een goed postbode betaamt, laat je die belangrijke lading nooit los... Ik zie de deurpost op me afkomen en probeer mijn val te breken door met mijn rechterhand iets vast te pakken, maar helaas... de klink is onbereikbaar en daaronder zit geen houwvast meer. Mijn hand glijdt vergeefs langs de stijl naar beneden. Ik klap met mijn rechterschouder, ribben en heup knetterhard op de grond met een "Oeff" en daarna "G@dver#$$" Terwijl ik net besef wat er gebeurd is, gaat de deur open en kijk ik in de ogen van de vrouw van de rijschoolhouder... "Goh, ik dacht dat het mijn dochter was, die komt zo thuis" Terwijl ik, zwemmend tussen de poststukken, nederig in een vreemd gedraaide houding op haar matje met "Welkom" lig, zeg ik: "Nee, ik ben over het hekje gestruikeld" Iets originelers kwam er op dat moment niet uit. Als ik weer naar haar kijk, lijkt het alsof ze haar lachen moet inhouden. Ik geef haar groot gelijk; als ik niet zoveel pijn zou hebben, had ik waarschijnlijk hartelijk met haar meegelachen!
Ik krabbel overeind, geef mevrouw Meier haar post en maak dapper mijn rondje af. De volgende dag werd de 'schade' pas echt merkbaar: enkele stijve, verdraaide spieren, een grote ontvelde plek op mijn beurse elleboog, twee enorme blauwe plekken op mijn schouder en mijn heup en een gekneusde rib. Dat laatste, samen met de spieren, zorgt nog voor het meeste ongemak.
Misschien moet ik gevarengeld aan TNT gaan vragen....