Ziek met Nathan Nootmuskaat

Gelukkig zijn wij in ons gezin zelden ziek. Soms wel eens verkouden of een hoofdpijntje, maar verder valt het meestal wel mee.
Het voelde voor mij dan ook heel vreemd om weer eens 'echt' ziek te zijn. Het was maar een kort griepje, met misselijkheid en diaree, maar toch. Ik zat wat lusteloos op de bank met wat kaneel en suiker beschuitjes en een kopje thee. Deze combi voerde me meteen terug naar mijn jeugd, waar we deze beschuitjes altijd van mijn moeder kregen, als we diaree hadden. Mijn moeder schonk dan ook een beetje thee op de beschuiten, zodat ze een beetje zacht werden. Door de warme thee kwam het heerlijke aroma van de kaneel en suiker los en steeg op in onze zieke, zwakke neusjes... heerlijk! Ahh specerijen..... wat kunnen geuren toch direct je geheugen activeren en de zwakste herinneringen naar boven halen. Verbazingwekkend. Toevallig had ik een tijdje terug een boek van Jeroen geleend, waar hij zeer over te spreken was. Het ging eigenlijk ook over specerijen. Namelijk over de geschiedenis van de VOC en die van haar Engelse tegenhanger. Het heet 'Nathanie'sl Nutmeg, how one man's courage changed the course of history' van Giles Milton. Ik was er al in begonnen en inderdaad las het als een roman, terwijl het eigenlijk een historisch document is.
Milton baseert zijn verhalen op uitvoerig onderzoek in scheepsjournaals en de archieven van deze maatschappijen.
Ondanks mijn lusteloosheid was het lezen van dit boek iets waar ik me nog wel toe kon zetten. Eenmaal weer begonnen, zat ik er al snel weer helemaal in en zag onze wrede voorvaderen hun VOC-rijk uitbreiden ten koste van alles en iedereen.... In die tijd was een mensenleven toch echt minder waard dan nu... Een soort tweeslachtig gevoel maakte zich van mij meester; het was geweldig leuk om te lezen dat wij Hollanders, als kleine natie, de Engelsen in die tijd steeds weer te slim af waren. 'Wij' hadden het voor het zeggen wat betreft de handel in specerijen. Maar aan de andere kant was het onaangenaam te lezen hoe wij dat voor elkaar kregen; bruut en barbaars geweld, onderdrukking en foltering waren alledaagse praktijken. Wij waren dan ook eigenlijk bij niemand geliefd.
Het was voor mij weer een openbaring om zo heerlijk door een boek 'weggevoerd' te worden. Op zo'n manier is ziek zijn toch weer ergens goed voor.