Een geweldige tip...

Voorjaarsvakantie. Niet één week, maar twee weken! Hoe gaan we dit overleven?
We gaan het land niet uit, maar we hebben in ieder geval wel een dagje Efteling ingeplanned. Ook staan er al een paar logeerpartijtjes in de agenda, dus misschien valt het allemaal nog wel mee... daarbij heeft Marca lekker lang vakantie, zodat we alles lekker met z'n tweeën kunnen doen. Als Britt bij Fleur in Drachten aan het logeren is en Quinn zit bij opa en oma, beseffen Marca en ik opeens dat we zomaar tijd hebben om leuke dingen te doen.... zoals lekker uit eten gaan!

We besluiten naar 'de Kas' te gaan, een restaurant in Amsterdam dat in de oude stadskwekerij is ondergebracht. We hadden het de dag daarvoor al zien liggen, toen we de 'pure markt' bezochten, die ook in Park Frankendael wordt gehouden. De Kas, waar ze zoveel mogelijk met biologische streekprodukten werken en met de uit eigen kas gekweekte groeten en kruiden.
Maandagavond zitten we in de prachtige, lichte, door Piet Boon ontworpen eetzaal en wachten nieuwsgierig op wat komen gaat. Het gaat om een vast menu, er is geen keuze. "Eten wat de pot schaft", zoals onze, ietwat op de automatische piloot staande serveerster het uitdrukt. Helaas volgen een aantal gerechten die ons niet echt blij kunnen maken; matig van smaak en soms vreemde combinaties met daarbij soms een slechte wijnkeuze. Ik heb het idee dat de verse kruiden er met de haren bijgesleept zijn want we zitten in een kas en daar horen nu eenmaal de zelfgekweekte kruiden bij.... Het prijsniveau doet iets veel beters verwachten. Als onze serveerster later langskomt om te vragen of alles naar wens is, vertel ik haar onze ervaring.
Later komt de chef kok nog even naar de tafel om over onze kritiek te praten. Ik hoop dat ze er wat mee doen...



Ondertussen had Britt een heerlijk logeerpartijtje bij Fleur, ze konden heerlijk springen op de nieuwe trampoline en ze zijn naar de zeehondencrèche in Pieterburen geweest, ook hebben ze nog heerlijk gezwommen. Quinn had het ondertussen prima naar zijn zin bij Rudolf en Eefje!

Kathalyne had een goed idee: waarom gaan jullie niet naar de Efteling op Koninginnedag? Dan is iedereen feest aan het vieren en is het daar lekker rustig... Daar zat wat in, dachten wij. Totdat wij op die dag om 10.00 uur, op 12 km vóór de Efteling al in een dikke file zaten die nauwelijks bewoog.... Dankjewel voor de tip, Kathalyne ;-)) Ik schatte in dat we nog minstens 1 à 2 uur in de file zouden staan voordat we bij de ingang zouden zijn. Eenmaal binnen zou het een gekkenhuis zijn. Ik overlegde met Marca; als we nu terug zouden rijden, waren we om half twaalf weer thuis en konden we er nog een gezellig dagje van maken.
We brachten het nieuws voorzichtig naar de achterbank... Britt was meteen in tranen want die had zich er al heel erg op verheugd. Quinn nam het nieuws als een man. We besloten het maandag nog een keer te proberen.
Uiteindelijk hebben we, toen we weer thuis waren, nog een hele leuke dag met heerlijk weer gehad.


Toen we de maandag daarop weer naar de Efteling reden, hielden we ons hart vast of we weer een file tegen zouden komen... maar nu konden we gelukkig meteen doorrijden. We waren zelfs zo snel, dat we al een uur vóór openingstijd op de nog lege parkeerplaats stonden... We voelen ons als de Griswolds bij Wallyland; het park zal toch wel open zijn? Gelukkig scheen de zon vrolijk, de kassa's bleken toch open en we konden het park al een stuk inlopen. Ook kon ik alvast de uitrijkaart voor de auto kopen. (deze wijze beslissing scheelde me later zeker een half uur in de rij staan, toen we weer naar huis gingen) Om tien uur gingen de hekken naar de verschillende delen open en kon het feest beginnen. Britt had Liza meegenomen en met z'n vijven hebben we een heerlijke dag gehad; het weer was prachtig en het was gezellig druk.

Applaus!!

Vandaag was het weer tijd voor ons zondagochtendconcert. Zo'n 6 a 7 keer per jaar bezoeken wij het Concertgebouw in Amsterdam om ons klassiek te laten verwennen. Papa en mama zijn dan zo lief om op te passen. Na een capuccino in de foyer, zaten wij al op onze plaatsen. Er waren nog veel mensen op zoek naar hun stoel terwijl de lange Jan Willem de Vriend met zijn Combattimento al afwachtend op het podium stond. Het wachten was tot de laatste concertbezoekers zouden zitten, dan kon de soliste van vanmorgen, via de lange trap naar het podium , haar entree maken. Het moment leek te naderen; de laatsten hadden zich naar hun stoelen gehaast, gesprekken verstomden, het licht begon wat te dimmen en de blikken keerden verwachtingsvol naar de deuren bovenaan de trap.... En ja hoor, de deuren gingen open en daar verscheen.... een koppel gezette oude dames met witte permanentjes en bloemetjesjurken. De bloemkooltjes begonnen aan hun triomftocht naar beneden, waar op de eerste rij nog twee lege stoelen wachtten... Om me heen hoorde ik al wat gegiechel en gegrinnik. Toen ze enkele treden waren afgedaald, begon een grapjas in de zaal voor ze te applaudiseren. Dit werd al snel door de rest van de zaal overgenomen... Het effect was verbluffend... je zag dat de kooltjes zich plotseling realiseerden dat zij de trap blokkeerden voor de entree van de soliste. Met rode hoofden schuifelden ze snel naar de zijkant van de trap en durfden zich niet meer te verroeren. Het applaus hield aan... een medewerker van het concertgebouw fluisterde de ongelukkige dames wat in het oor, waarna ze zich snel, onder daverend applaus, naar hun stoelen haastten. Het applaus stierf weg, waarna meteen de klapdeuren weer opengingen en Sol Gabetta, de celliste van vandaag, eindelijk haar opwachting kon maken.
In een prachtige blauwe, zwierige jurk zweefde ze van de trap af en gaf Jan Willem een hand: Het feest kon beginnen.
Het lukte Jan Willem en 12 koppig ensemble helaas niet om indruk op ons te maken. Zelf klapte hij van puur enthousiasme soms bijna dubbel, terwijl hij met lange halen zijn viool teisterde. Zijn slierterige kransje met overgebleven haren zwiepte daarbij wild om hem heen. Het lag niet aan hem, het lag aan ons. Wij waren gewoon meer liefhebbers van een groot vol orkest met een voller geluid. Dit was meer rustgevende achtergrondmuziek. Ook mooi, maar niet als je 's-ochtends in een gedimde concertzaal zit... mijn oogleden begonnen al wat zwaar aan te voelen.... Na Vivaldi volgde nog Handel en Bach. Ook zij wisten mij echter niet fitter te krijgen. Dapper sloegen we ons er doorheen.
Na afloop bezochten we nog de pure markt in Park Frankendael. Zeer uitgebreid met vele kraampjes vol met lekkernijen....
Brood, chocola, worst, olijven, mosterd, kazen enz enz. We kochten 12 bonbons omdat Remko en Elina later nog langs zouden komen. Ik trok een beetje bleek om de neus weg toen ik achttien euro moest neertellen.... Inderdaad heel erg leuk zo'n markt, maar de flappen vliegen wel je zak uit!
Wel een heel gezellig sfeertje, jammer dat het een beetje regende. Het is hier een keer per maand, we komen nog zeker een keer terug.

Slopers

Afgelopen maandag gingen we eten bij Nancy en Joost. Bij aankomst werden we enthousiast begroet door het wild blaffend en kwispelend duo Puck en Jip. Marca had uit Amerika een speeltje meegenomen voor Puck. Ik vond het er persoonlijk wat morbide uitzien; het was een soort stevig geknoopte strop met aan de andere kant iets wat op een tennisbal leek... het was dat het ding vrolijke kleuren had want anders zou je nog op verkeerde gedachten kunnen komen. De bedoeling was natuurlijk dat je de strop in je hand hield: hond bijt in bal-en laat niet meer los-en baasje en hond beginnen een duw en trek gevecht met het speeltje. Zover zou het met dit speeltje echter nooit komen... Onze eerste fout was natuurlijk om maar één speeltje mee te nemen voor twéé honden... enorme jaloezie was vanzelfsprekend het gevolg. Puck, die officieel het ding had gekregen en die ook nog een stuk groter is dan pup Jip, sleepte hem trots naar zijn kussen en begon verwoed te knauwen op de bal. Jip keek wat beteuterd toe en wierp ons een beschuldigende blik toe die we niet snel zullen vergeten. Maar Jip gaf nog niet op; langzaam probeerde ze steeds dichter bij Puck te komen om het andere eind van de strop te kunnen bemachtigen. Als Puck vond dat ze nu toch wel dichtbij genoeg was, liet hij een afschrikwekkende grom horen en ging enthousiast door met kauwen... de eerste stukjes bal lagen ondertussen al op het kleed.... Dat was natuurlijk onze tweede fout; te denken dat je een hond iets kunt geven dat heel blijft. Terwijl wij even stonden te praten en de laatste nieuwtjes uitwisselden, keek ik na een paar minuten naar beneden en zag dat het touw van de strop al keurig doormidden was gekauwd, waardoor de tennisbal nu los naast de strop lag. Dit alles was binnen vijf minuten gebeurd en getuigde van groot vakmanschap van Puck's kant! Ietwat beteuterd keken Marca en ik naar de overblijfselen van wat in onze gedachten toch een heel solide speeltje was geweest. Maar Joost verzekerde ons dat dat nu juist de gein was: als je het niet kon slopen was het niet leuk. Daar zat wat in. Tijdens ons diner werd de slooptechniek nog verder verfijnd door Jip. Puck had er even genoeg van en Jip zag haar kans schoon; de bal werd keurig gerecycled tot een bergje rubbersnippers... alleen de strop kwam ongeschonden uit de strijd.































































Wij aten ondertussen een heerlijke maaltijd! Nancy had speciaal voor ons een diner klaargemaakt zonder e-nummers! De schat! Ze had zelfs, speciaal voor ons, als dessert heerlijke brownies gebakken, iets waar ze zelf niets om geeft. Ook de mosterdsoep waar we mee begonnen was uit de kunst! Na een ontzettend gezellige avond keerden we om kwart over elf weer terug naar huis met een voldaan gevoel en een heel nieuwe kijk op hondenspeelgoed...

Oude liefde

Door het vele 'huis-school' verkeer heeft Marca's fiets nogal wat te lijden... zeker als de banden dan wat te zacht zijn en de steeds groter en zwaarder wordende Britt achterop plaats neemt, is de kans op een lekke band zeker aanwezig.
Niet zo lang geleden was dat al gebeurd en eergisteren was het weer zover. Vanmiddag besloot Marca om haar fiets naar de fietsenmaker te brengen.

"Als je nog even wacht, dan fiets ik met je mee en dan kan je met de terugweg bij mij achterop" zei ik, terwijl ik mijn eigengesneden frietjes stond voor te bakken in de schuur.
"OK"

Even later sloot ik ons 'frietkot' af en fietste met Marca mee naar de fietsenmaker. Het was heerlijk weer en de scholen waren net uit. Overal fietsten en liepen scholieren. Nadat we de fiets hadden ingeleverd sprong Marca wat onwennig bij mij achterop. Wat licht slingerend, met Marca's arm om mijn middel vervolgde ik mijn weg. Dit gevoel hadden we allebei niet meer gehad sinds onze middelbare school periode....We memoreerden nog even dat het afspringen altijd zo pijnlijk was omdat je voeten dan zo tintelden.. Even later passeerden we een groepje hangjeugd, die ons lachend bekeek. Net toen we voorbij waren, hoorden we één van hen zeggen: "Ach kijk nou, wat schattig... oude liefde!"
Marca en ik schoten alle twee in de lach en Marca zei "Nou dank je wel hoor, onze dag is weer goed.."

Je bent wat je eet

Na ons verdiept te hebben in enkele zeer onthullende en schokkende boeken over de voedsel-industrie (maffia zou misschien zelfs beter passen), proberen we nu thuis zo eerlijk mogelijk te eten. Dit houdt eigenlijk in dat je zelf zoveel mogelijk klaarmaakt met de natuurlijke (biologische) grondstoffen. Dus geen handige voorverpakte soepjes, sausjes ed meer, maar zelf aan de slag!
Een heel ingrijpende beslissing die natuurlijk veel extra tijd kost maar ook veel voldoening geeft.
Je leert ook meteen wat het nou eigenlijk is wat je eet. Veel mensen vergeten volgens mij tegenwoordig dat 'je bent wat je eet' maar dan ook letterlijk: al het voedsel dat jij consumeert wordt in je lichaam omgezet in onder andere bouwstoffen waar jouw nieuwe cellen van gemaakt worden! Dus als de basisgrondstoffen niet deugen kan je moeilijk verwachten dat het eindprodukt degelijk zal zijn... verder verzamelt je lichaam allerlei toxische stoffen, die in een hoop produkten zitten. Het weet hier geen raad mee en dus worden ze opgeslagen in vetweefsel of in je lever. Deze stoffen zorgen weer voor abnormale processen en allerlei bijbehorende ziektebeelden.
Wat mij het meest verbaasde toen ik me in de materie verdiepte, was het feit dat bijna iedereen -inclusief wij zelf tot voor kort- totaal niet kritisch is over wat hij eet en drinkt. De meeste mensen denken "het zal wel goed zijn", "anders zou het toch niet verkocht mogen worden?" en "Ah joh, dat valt allemaal wel mee" Dat dacht ik in het begin ook, maar het valt dus helemaal niet mee! Als volwassene krijg je ieder jaar zo'n 5-7 kgs!!! additieven naar binnen! Dat zijn dus de E-nummers, die in onleesbare lettertjes op je etiket staan... pure troep, vergif.
Je merkt dat ik al aardig fanatiek geworden ben! We blijven natuurlijk gewoon lekker van alles eten, lekkerder eigenlijk.
Smaken zijn puur en het geeft voldoening dat je weet wat je eet en dat je er zelf voor verantwoordelijk bent.
Dingen die we nu zelf maken zijn:

-Brood zelf bakken van biologisch meel (doen we nu al een paar jaar)
-Pizza's helemaal zelf maken op een ovenplaat, heerlijk!
-Mayonaise zelf maken, een fluitje van een cent met de staafmixer, als je even weet hoe je het moet aanpakken. En nog goedkoper en lekkerder ook!
-Koekjes en taarten bakken.
-Zelf bouillon trekken en geurige soepen maken.
-Patat snijden van aardappels, voorbakken en afbakken, heerlijk!!

Het is verbazingwekkend hoeveel je zelf kunt doen en kan klaarmaken, maar het kost allemaal natuurlijk wel.... tijd!
Dat is natuurlijk precies de reden waarom de voorverpakte produkten op de markt verschenen; het gaf de huisvrouw destijds meer gelegenheid om ook andere dingen te doen. Maar zoals zo vaak gebeurt, lever je voor gemak wel kwaliteit in en in dit geval zelfs gezondheid!
Toen mijn schoonzus Elina nog niet zo lang in Nederland was, maakte ze alles zelf klaar. In Rusland is dat nog heel gewoon. Voor een soep kocht ze alle groenten en ging die zelf snijden, terwijl wij lekker makkelijk een pakje Iglo uit de diepvries trokken. Destijds leek me dat allemaal een beetje overdreven. Maar nu begrijp ik dat heel goed en doe ik hetzelfde...
Ik heb gelukkig vrij veel tijd thuis, dus ik kan het me ook veroorloven om er lang mee bezig te zijn, dat besef ik ook wel.
Maar het zou naar mijn mening geen kwaad kunnen als de meeste mensen wat kritischer zouden kijken naar wat ze eten en drinken.

De post op uw mat mevrouw...

Al sorterend loop ik van deur tot deur. Het is een heerlijke dag. Er is vandaag niet veel post en er zit gelukkig ook geen 'huis aan huis' bij. Als ik een beetje tempo maak, ben ik in anderhalf uur klaar. Op de Bunuellaan stap ik over een hekje om snel naar de volgende deur te komen, althans dat was de bedoeling.... opeens lijkt de tijd te vertragen alsof ik in een slow motion-film meespeel: ik voel me zelf voorover gaan, maar mijn voet gaat niet mee: die zit vast achter het hekje. Ik heb mijn linkerhand vol post en, zoals een goed postbode betaamt, laat je die belangrijke lading nooit los... Ik zie de deurpost op me afkomen en probeer mijn val te breken door met mijn rechterhand iets vast te pakken, maar helaas... de klink is onbereikbaar en daaronder zit geen houwvast meer. Mijn hand glijdt vergeefs langs de stijl naar beneden. Ik klap met mijn rechterschouder, ribben en heup knetterhard op de grond met een "Oeff" en daarna "G@dver#$$" Terwijl ik net besef wat er gebeurd is, gaat de deur open en kijk ik in de ogen van de vrouw van de rijschoolhouder... "Goh, ik dacht dat het mijn dochter was, die komt zo thuis" Terwijl ik, zwemmend tussen de poststukken, nederig in een vreemd gedraaide houding op haar matje met "Welkom" lig, zeg ik: "Nee, ik ben over het hekje gestruikeld" Iets originelers kwam er op dat moment niet uit. Als ik weer naar haar kijk, lijkt het alsof ze haar lachen moet inhouden. Ik geef haar groot gelijk; als ik niet zoveel pijn zou hebben, had ik waarschijnlijk hartelijk met haar meegelachen!
Ik krabbel overeind, geef mevrouw Meier haar post en maak dapper mijn rondje af. De volgende dag werd de 'schade' pas echt merkbaar: enkele stijve, verdraaide spieren, een grote ontvelde plek op mijn beurse elleboog, twee enorme blauwe plekken op mijn schouder en mijn heup en een gekneusde rib. Dat laatste, samen met de spieren, zorgt nog voor het meeste ongemak.
Misschien moet ik gevarengeld aan TNT gaan vragen....