"Pittomanski"

Dat Quinn écht niet van pitten en 'stukjes' houdt, bleek laatst maar weer eens. Hij had dapper het door ons gekochte, iets té gezonde brood, opgegeten en elk pitje of zaadje netjes op de rand van zijn bord gelegd... Mooi kunstwerkje Quinn!!

BBQ in Drachten

Nadat Fleur bij ons had gelogeerd, waren de rollen nu omgekeerd en ging Britt een nachtje in Drachten slapen. Zondagmiddag was het weer tijd om onze grote meid op te halen. Half vijf waren we bij Michaël en Kathalyne. Ze hadden enorm hun best gedaan om ons lekker in de watten te leggen! Het begon met een heerlijk origineel aperitiefje, een scheutje peren of frambozenlikeur met daarop een koele prosecco.... begeleidt door een paar heerlijke kaasjes.
Later aten we gemarineerde, op de BBQ gaar geroosterde Pangafilet met brede lintpasta met knoflook en in de oven geroosterde kerstomaatjes.... als afsluiter de met amandelkruim en likeur gevulde perziken uit de oven.
Dit laatste dessert komt bij ons met stip binnen in de top 10 van heerlijkste afsluiters! Kortom het eten was (weer) fantastisch. Voeg daar het goede gezelschap, de prachtige locatie en het heerlijke warme avondweer aan toe en je begrijpt dat we eigenlijk niet meer naar huis terug wilden...

Ze willen zóó graag...

"Als ik later groot ben, ga ik vogeltjes vangen"
"Ik muizen!"

Ijzig vogeltje op een broeierige dag

Het was een dag die langzaam op gang kwam. Hoewel ik er, als eerste, om 8 uur al uit was, ging ik, na het ontbijt, nog heel even naast Marca liggen. Fataal!! Marca was al lang op, toen ik om half elf weer wakker werd.... Een prachtige dag, dus wat gaan we met de kinderen doen vandaag? Wij hadden wel zin in een fietstocht. Quinn is daar altijd voor te porren, dus werd 'democratisch' besloten om samen met de tegenstribbelende, mopperende Britt een fietstocht te gaan maken. De Kemphaan? Nee, daar waren we al zo vaak geweest de laatste tijd. Het werd 'De Trekvogel', een bezoekerscentrum van "Het Flevolandschap' bij de Lepelaarsplassen. Wel een eindje weg, maar we konden ze lijmen met een bezoekje aan de Boathouse.... Het was een heerlijke tocht. Na het bezoek aan de Trekvogel, deden we nog even de observatiehut aan waar we langskwamen en zagen daar het redelijk zeldzame ijsvogeltje! Met zijn prachtige, blauw-groene pakje aan zat hij daar zo'n 15 meter van ons vandaan! Een prachtige en zeldzame belevenis.
In de Boathouse heerlijk gelunched op het buitenterras, in de schaduw. Na deze welkome pauze weer terug naar huis. Het werd voor Britt tijd om haar spulletjes bij elkaar te zoeken, want Michaël, Kathalyne, Fleur en Frédérique zouden haar zo ophalen voor een logeerpartijtje in Drachten! Zo ver weg had ze nog nooit gelogeerd. Ze was nog maar net bezig, toen de familie al voor de deur stond. Tandenborstel? schone onderbroek? skeelers? ze had alles bij zich. Na een dikke knuffel verdween ze, al zwaaiend, uit het zicht. Wij hadden een rustig avondje met Quinn en aten lekker pasta putanesca... een heerlijk recept voor zo'n lome warme dag.

Fleur komt logeren

Vanmorgen heeft Kathalyne Fleur gebracht. Frédérique was ook mee. Ze bleven gezellig voor de lunch. Het weer deed zijn best, dus konden we lekker buiten zitten. Ons nieuwe, in de Ardeche gekochte, kleed lag op tafel zuidelijke sfeer uit te stralen...
Marca had lekkere salade Niçoise gemaakt en voor de kinderen sandwiches. Fleur was helemaal weg van de katjes.' Ze vond ze allebei even lief maar Titus iets liever' Binnen de korte keren had ze katten 'gedresseerd' om op de nieuwe krabpaal te klimmen! Een goede ontwikkeling; liever de krabpaal dan mijn dure boxen... De volgende dag is Marca met de kinderen naar de Vrijbuiter in Almere-buiten geweest. Ze wilden dit liever dan naar het strandje. Britt en Fleur hadden op zolder een logeerhut gebouwd op het logeerbed. Daar hebben ze ook geslapen. Eerst wilden ze op de speeltoren, in de tuin slapen... dan was dit toch wat beter.
De volgende dag werd Fleur weer door Michaël opgehaald. Hij at ook gezellig een hapje mee.
Binnenkort worden de rollen omgedraaid en gaat Britt bij Fleur logeren.

BBQ met J &J

Gisteren heel gezellig en lekker ge-BBQ-ed bij Jeroen en Jacqui; stoer vlees, elegante vis, lichtvoetige kip en gezonde groentes... de wijn vloeide rijkelijk en de sfeer was prima! J & J zijn de ouders van Amber, één van Britt's beste vriendinnetjes, die ze kent via Theaterschool Faust. Met Jeroen tennis ik wel eens op Joymere. Het is een leuk stel en we kunnen het goed vinden met elkaar.
Het weer was twijfelachtig, dus had Jacqui binnen gedekt. Wij hadden al wat wijn 'voorgeproefd' voordat Jeroen thuis kwam met nog enkele noodzakelijke ingrediënten. De kinderen waren al meteen verdwenen en hadden het prima naar hun zin. Britt zou meteen blijven logeren. Jeroen en ik deden wat er als mannen van ons verwacht werd; we legden de rauwe lappen op de grill en wendden onze, niet geringe, expertise aan om het vlees niet te laten verkolen... Het was allemaal zeer smakelijk. Na het BBQ-geweld trokken de heren zich even terug in de dikke sofa's want Jeroen had nog een Malt Whisky die ik niet mocht missen.
Hij gaat wel vaker naar "nosings", zoals een proeverij heet bij de Whisky-boys, dus hij heeft er wel verstand van. Zelf houd ik ook wel van een mooie Malt en deze was inderdaad heel erg lekker.
Na een heel gezellige avond liepen we met Quinn samen weer naar huis om een diepe slaap te slapen...

Tommy & Titus komen in ons leven!

Wat een drukte in huis! En wat zijn ze lief en aanhankelijk!
Vanmiddag hebben we 'onze' poesjes opgehaald bij Mirna.
Titus stond al een tijdje vast, maar Tommy was eerst Tessa. We dachten toen nog dat het een poesje zou zijn.
Later bleken het twee katertjes...
Het zijn twee scheetjes, Tommy is een beetje de underdog, hij is wat scharminkelig en duidelijk kleiner dan zijn rode broertje Titus. Maar dat wil niet zeggen dat hij de kaas van zijn brood laat eten! Hij is zeer ondernemend en echt niet bang. Hij kan in de onerlinge 'gevechten' ook wat feller uit de hoek komen dan Titus. Titus is wat goedmoediger en laat zijn broer maar wat aanmodderen. Waarschijnlijk zou hij, als hij zou willen, Tommy wel de baas zijn.
Tommy is ook wat socialer dan Titus. Beiden komen ze regelmatig op schoot, maar Tommy iets vaker. Spinnen doen ze alletwee als de beste! Eten en poepen trouwens ook... wat kunnen twee van zulke kleine katjes een hoop afval produceren!
Dus vaak de twee kattenbakken verschonen, we zijn al lang blij dat ze zo netjes zindelijk zijn...
Voor Britt is een grote wens in vervulling gegaan, ze vindt ze geweldig. Officiëel is Tommy van Britt en Titus van Quinn.
Quinn moet er nog wel erg aan wennen. Hij reageert soms wat schrikachtig en trekt dan snel zijn vingers weg.. Tja, dat betekent natuurlijk "Hij wil spelen" in kattentaal. Dus dan hangt opeens een poesje aan zijn hand, waardoor hij nog meer schrikt.
Ik denk dat het wel goed komt na een wen-periode.
Marca en ik genieten in ieder geval ook van al dat speelse gedoe in huis.

2 weken Ardèche..

Heerlijk uitgerust weer teruggekomen van onze vakantie in de Ardèche.
Een weldadige periode van heerlijk eten, drinken, gezellig samenzijn en nietsdoen..... Net als vorig jaar één week, samen met Michaël en Kathalyne, het fantastische optrekje van onze Belgische vriend Géo geboekt. De tweede week gingen wij door naar 'ons' kasteel, terwijl onze vrienden hun geluk gingen proberen in de Bourgogne. We hadden allemaal het huis van Géo zo geïdealiseerd in onze gedachte, dat we bang waren dat het nu zou tegenvallen. Dat was gelukkig niet het geval; het voelde eerder een beetje als thuiskomen. Voor we het wisten lagen de kinderen al weer in het zwembad en zijn daar zo'n beetje de hele week niet meer uit geweest.... Dit jaar waren de ouders van Kathalyne ook mee. Zij huurden het andere appartement.
Altijd spannend als je familie meegaat op vakantie; zullen er geen spanningen ontstaan? Alles liep heel ontspannen. Het zijn heel sympathieke mensen en we konden goed met ze opschieten. Meneer Sprenkels is ook een levensgenieter die houdt van lekker eten en een goed glas wijn. Bovendien kon ik veel van hem leren over de natuur. Toen hij zei dat hij een 'gekraagde roodstaart' had gezien, dacht ik dat hij een grapje maakte... maar het vogeltje bestond echt en het zat er ook echt!
Later wees hij me, tijdens een wandeling, nog op een 'beekjuffer', een zwart-blauwe libelle, die langs snelstromende, heldere beekjes voorkomt.
De tweede avond hebben we echt heerlijk zitten dineren bij Philipe van de Auberge tegenover ons huis. We hadden in Nederland al vast gereserveerd, omdat hij vorig jaar helemaal vol zat tijdens ons verblijf. We waren de enige gasten en we zaten als een vorst op het prachtige, knusse terras van waar je over de hele vallei uitkijkt. Terwijl wij aan ons eerste glas fantastische Viognier nipten, zat verderop, in een kale boom een jonge boomvalk zijn verenkleed in orde te brengen...
Dan voel je je toch écht op vakantie! We kregen een geurige stoofschotel van konijn met rozemarijn, aardappels en haricots verts. Deze fantastische schotel was al voorafgegaan door, naar keuze, een smakelijke wildpaté of een frisse aspic van gele en groene courgettes. We dronken er de al eerder genoemde Viognier bij en later verscheen ook een uitstekende lokale Syrah op tafel. Deze vonden wij allen zó lekker, dat we later in de week de wijnboer nog met een bezoekje hebben vereerd om een paar doosjes in te slaan! Na het, niet te missen, kaas-plateau, serveerde Philipe een hemelse zachte chocoladetaart met frambozen. Als ik er nu aan denk, loopt het water me weer in de mond. Kathalyne deed nog een dappere poging om hem het recept te ontfutselen, maar deze aanval werd op elegant Franse wijze gepareerd. Er blijft niets anders over dan volgend jaar maar weer een stuk te bestellen...
De volgende dagen brachten we in zeer ontspannen sfeer door. Zo nu en dan een klein uitstapje naar een leuk lokaal marktje, een bezoek aan het idyllische riviertje of even een lekker wandelingetje. En altijd was daar de heerlijke zonnige lunch met vaak een frisse salade.In de namiddag de aperitief met uitgebreid kaas en worst-plataeu... Over "als God in Frankrijk wonen" gesproken!! Beter dan dit kan een vakantie niet zijn, ik besef me dat het uniek is en geniet met volle teugen. Michaël en Kathalyne ervaren dat ook zo en dat maakt het juist zo bijzonder.
Op de allerlaatste dag besloten Michaël en ik dat het luie zweet er maar eens uit moest en gingen we voor een klim naar de top! Een bergkam, die we van een afstand hadden zien liggen. Hij beloofde een prachtig uitzicht en zag er toegankelijk uit....
Dat laatste bleek in de praktijk wat tegen te vallen; nadat we eerst vol goede moed een gemarkeerd pad waren ingeslagen, miste, op typisch Franse wijze, na de eerste bocht al het hoogst noodzakelijke richtingbordje en werden wij aan ons wandellot overgelaten. Wij lieten ons niet uit het veld slaan en klommen over een muurtje, om op een, nog aan te leggen weg, te belanden. Deze kronkelde hoopvol door de bossen omhoog, maar liet ons vlak onder de top-zo dachten we-vervelend in de steek. Nú opgeven was er natuurlijk helemaal niet bij, we zaten immers vlak onder de top! Zagen we daar, als we goed keken, niet het blauw al door de stammetjes schijnen? We besloten ons eigen pad te maken. Zigzaggend tussen de stammen en belaagd door honderden irritante vliegen, die op ons zoute zweet uit waren, hijgden we onze weg naar boven. Het blauw bleek verder dan we dachten, maar zwetend als een otter, met een hartslag van een muis die van de peppillen gesnoept had, bereikten we uiteindelijk onze top!! Michaël en ik keken elkaar aan: dat hadden we toch mooi maar even gedaan!
Het uitzicht bleek inderdaad fabelachtig; we konden aan beide zijden de valleien inkijken. We zaten op één van de hoogste toppen in de wijde omgeving. Heel diep onder ons zagen we de lak van onze auto schitteren in het zonlicht. Na enig speurwerk konden we héél in de verte de Auberge van Philipe ontdekken.
Toen we de terugtocht aanvaardden, hadden de Franzosen nog een verrassing voor ons in petto: na een halve kilometer over een prima begaanbaar geitenpaadje te zijn afgedaald, hield het pad opeens op... midden tussen de taaie bremstruiken, Alsof de herder en zijn kudde hier in het niets oplosten... We hadden niet veel keuze, we moesten verder want we hadden op de kam al gezien dat de andere paden helemaal de verkeerde richting opliepen. Wat toen volgde, had weinig meer met wandelen/lopen te maken: Michaël en ik slingerden als een soort circusapen van de éne struik naar de ándere. De bodem was zeer veraderlijk en kon zo maar 1 á 2 meter lager zijn dan je dacht. We lieten ons de hele tijd voorzichtig zakken, totdat we weer vaste grond onder onze voeten voelden... Het eerste stuk van het pad hadden we nog afgelegd, met een stok voor ons uit porrend, om eventuele slangen te verjagen. Dat hadden we maar overboord gezet, we hoopten maar dat we niet met onze sappige kuiten langs een hongerige adder slingerden.... Uiteindelijk bereikten we via een wal van bramen en frambozen-struiken, die ervoor zorgde dat we eruit zagen alsof we door een wilde kat waren besprongen, onze auto weer.
Het was een écht avontuur geweest en we hadden alletwee een voldaan gevoel dat we dit tot een goed einde hadden gebracht!