Lappenmand

Vanmorgen met gemengde gevoelens onze katertjes Tommy en Titus naar de dierenarts gebracht om 'geholpen' te worden....
Voelde me een verrader van de mannelijke sexe: in het volste vertrouwen gingen ze met het baasje mee. De arme jongens hadden nog nooit de kans gehad om hun nootjes te gebruiken en straks zouden ze met lege zakjes terugkeren. En dat allemaal om het voor ons wat makkelijker te maken. Terwijl ik dit schrijf liggen ze voor pampus op een oude slaapzak, langzaam bij te komen van deze traumatische ervaring. Er ligt er nog één voor pampus: Britt is vandaag ook ziek, ze begon vanochtend al met overgeven en ze bleek ook aan de dunne. Ze voelde zich gelukkig al vrij snel wat beter en ze heeft volgens mij een heerlijk dagje op de bank doorgebracht met Nickelodeon voor haar neus.... Gelukkig ben ik haast nooit ziek, maar ik kan me van vroeger nog goed herinneren hoe lekker het was om zo'n dagje heerlijk vertroeteld te worden door je moeder! Beschuitjes met appel, suiker, kaneel en warme thee erover... oooh wat was je dan zielig...
Over een week mogen de poezen naar buiten, ze zijn meteen ge-chipped en het avontuur lokt! We zijn benieuwd hoe dat zal gaan lopen. En Britt mag morgen weer naar school!

Ochtendpracht...

De kou trekt ons land binnen. De warme grond, onaangenaam verrast, vormt verschrikte mistbanken. Langzaam drijven ze over het warme water en toveren, samen met de zon, het landschap om tot een sprookje. De wereld wordt klein en geluiden klinken gedempt. Alles ziet er zacht en wollig uit. Toen Marca en ik vanochtend naar de stad fietsten, zagen we dit mooie tafereeltje bij de brug van het Lumière-park. Het blijft belangrijk om goed om je heen te kijken... en om jezelf de tijd te geven om er even van te genieten!

Evil woman...

We zitten met zijn vijven in de auto, op weg naar het zwembad. Marca en ik voorin en Britt, Amber en Quinn achterin.
Achterin wordt lekker gekwebbeld en ik hoor de eerste tonen van Electric Light Orchestra op de radio, die heel zacht staat.
Aah lekker! Enthousiast draai ik de volumeknop flink open. Net op dat moment komt het refrijn: "Evil woman"... Marca en ik zingen het keihard mee en ik doe met het daarna komende gitaar-riedeltje ook nog vrolijk mee: 'tiedel tiedel tiedel tee tee'
Marca en ik kijken elkaar aan en barsten in lachen uit. Ik kijk in de binnenspiegel en zie drie paar ontzette en verbaasd kijkende ogen op de inmiddels muisstille achterbank... de bejaarde oudjes voorin deden nu toch wel heel gek.
Daar horen wij niet bij hoor!
Na dit generatiekloofje nog een fijne middag in het zwembad gehad...

Business as usual

Schuin tegenover mij in de trein nam een zakenman in een krijtkostuum plaats. Hij had een serieuze en belangrijke blik over zich. Nadat hij eerst de krant had gelezen, duwde hij twee witte dopjes in zijn oren: zijn mobieltje was tevens MP-3 speler.
Hier begon voor hem het conflict... Deze zakenman was duidelijk een muziekliefhebber. Ik kon aan zijn ogen zien dat hij iets goeds aan het beluisteren was. Het liefst zou hij zijn jasje wegsmijten en wild heupwiegend in het gangpad gaan staan swingen, dat was voor mij wel duidelijk. Maar ja, als zakenman heb je natuurlijk een bepaald imago hoog te houden en kun je je dit soort uitspattingen niet veroorloven. Ondertussen had hij zijn benen over elkaar geslagen; zijn ene been leunde met de enkel op het bovenbeen van het andere, zodat ik tegen een gigantische maat 47 rubberzool aankeek.
Het goede nummer werd gevolgd door nog een denderend nummer, kon ik zien. Al die tijd had hij zijn gezicht goed in de plooi weten te houden met zijn 'ik ben serieus en belangrijk'-uitdrukking: haast ondoenlijk met zo'n aanstekelijk nummer op je oren... De inwendige spanning bouwde zich duidelijk op en zocht -en vond- een uitweg: Plotseling begon de maat 47 wild heen en weer te schokken en te rollen op de maat van de muziek. Het ding leek een eigen leven te leiden want de rest van het lichaam behoorde nog toe aan het serieuze krijtpak dat geen emoties mocht tonen. De krijtstreep leek zelf ook geschrokken van dit plotselinge initiatief van zijn eigen voet en wist hem, na 10 heerlijke uitbundige seconden, weer onder controle te krijgen.
Jammer, heel even had ik een glimp van het jongetje gezien dat vroeger waarschijnlijk popzanger wilde worden, maar nu was het weer 'business as usual'....