Yuri & Arie

Vandaag met Britt haar klas mee geweest naar het 'Eksternest', als rijder/begeleider. Hier ontmoetten we Yuri en Arie. Arie kwam uit Zutphen- volgens zijn zeggen de mooiste plaats in Gelderland- en sprak met een prachtig accent. Dat accent bleek Gelders en was een taal, 'de mooiste van Nederland en misschien wel van de wereld' Behalve een hele trotse inwoner van Gelderland, was Arie ook een heel aardige man die, op zijn eigen wijze, de kinderen kon boeien met zijn verhalen. Hij hield de ettertjes-die er in elke klas moeten zijn- prima onder controle en vertelde over zichzelf en zijn mooie paard Yuri; 'Toen ik hem kocht heette hij al Yuri en ik al Arie, dus dat heb ik maar zo gelaten'
Yuri en Arie bleken één van de laatste koppels te zijn in Nederland die nog op de ouderwetse manier bosbouw bedreven. Na het kappen van de bomen, komen Arie en zijn trouwe viervoeter in actie en slepen in een oogwenk de omgevallen boom, vanuit het dichte woud naar de verzamelplaats... Een demonstratie volgde uiteraard. Iedereen was diep onder de indruk van de enorme kracht van Yuri en de controle van Arie.
Toen ik later nog even met Arie stond te praten, vertelde hij me dat dit misschien wel zijn laatste klus was geweest. De concurrentie met tractoren was moordend, opdrachtgevers keken alleen naar de prijs.In Duitsland was de situatie heel anders, daar mochten tractoren veel gebieden niet in, zodat ze dan op ouderwetse paardenkrachren aangewezen waren. Maar hier in Nederland niet. Hij ging omscholen naar schaapherder.
Schaapherders waren 'hot' vertelde Arie, alle natuur beschermings-organisaties lieten hun terreinen begrazen door schapen. Schaapherders waren niet aan te slepen...
Terwijl ik met Arie praatte, dromden de meisjes samen rondom Yuri om hem te aaien. Waarom zijn het altijd de meisjes, meestal net tegen de pubertijd aan, die zo in paarden geïnteresseerd zijn? Een vriend van me heeft hier een behoorlijk vrouw-onvriendelijke theorie over, die ik hier maar niet uit de doeken zal doen...
Het was in ieder geval een mooie belevenis om dat prachtige paard aan het werk te zien. Het weer werkte ook mee; het was een prachtige, zeer koude, heldere ochtend met een mooi bleek winterzonnetje. De hete adem van Yuri zorgde voor mooie witte wolkjes, die langzaam in de ijle winterlucht oplosten.

Verdelen van de buit

Hoe kon Sinterklaas, die net in Almere aan land was geklommen, even later al in Drachten door de straten rijden?
Tja, hier liet zich iemand niet om de tuin leiden! Het was Frédérique, die uit ervaring weet dat het zeker een uur duurt om vanuit Almere naar Drachten te rijden... Haar oudere zusje Fleur en Britt waren niet zo kritisch en hadden meer oog voor het snoepgoed dat er te halen viel. We waren voor de Sint intocht naar Michaël en Kathalyne gereden en hebben samen de Sint en zijn pieten door de straten van Drachten zien rijden. Na afloop verdeelde Britt en Fleur, met rode wangetjes en gretige blikken, de buit.
Weer thuis hebben we heerlijk van een uitgebreid (wild)menu genoten dat Michaël en Kathalyne voor ons hadden bereid!
Het was heerlijk en de sfeer was, als altijd, geweldig. Michaël had nog een prachtig menu samengesteld en uitgeprint.
We begonnen met een heerlijke champagne, met 'krokante lekkernij'.
Daarna volgde nog een amuse, gevolgd door drie soorten wild met een huisgemaakte cranberry compȏte. Daarna een kaasplateau en als dessert een apfelstrudel met huisgemaakte vanillesaus.
Alles was net zo lekker als het er op het menu al uitzag. We dronken er een heerlijke Penfolds Bin 407 cabernet uit 2003 bij.
Deze wijn leek speciaal gemaakt om wild te begeleiden: fantastisch!!
We bedanken hier nog een keer onze fantastische maitresse de maison: Kathalyne en de sublieme Chef de cuisine: Michaël!

Mannenavond

Twee grote regendruppels hangen als schitterende parels aan de rand van mijn TNT-cap, ze vormen de enige lichtpuntjes in mijn mistroostige blikveld: terwijl ik mijn rondje loop, kijk ik door een nevel van microscopisch kleine druppeltjes naar de loodgrijze hemel. Ik kan me voorstellen dat sommige mensen hier flink depressief van kunnen worden... Met plezier denk ik terug aan gisteravond. Remko en ik hadden afgesproken om naar de nieuwe Bond-film 'Quantum of Solace' te gaan. Daarvoor zou Remko bij ons eten en na afloop was het plan om eens een lekker vuurtje te stoken in de buitenhaard. Ik had een pasta recept van Carluccio gekozen en dat bleek (weer eens) een schot in de roos; heel eenvoudig en smakelijk. Met tomaten en verse buffel-mozzarella...
Bond bleek helaas Bond niet meer te zijn. Gewoon een spannende actiefilm, maar geen engelse humor meer, geen leuke gadgets, geen Q en geen miss Moneypenny.... jammer. Het bijzondere is op deze manier verdwenen. Remko had al gezegd dat het bij de vorige film ook zo was, maar die had ik nog niet gezien. Voor mij was het de eerste kennismaking met de 'nieuwe' Bond.
Na afloop het vuur heerlijk opgestookt. We hadden een mooie heldere avond en de volle maan scheen haar blauwe licht door wat ijle wolkjes terwijl er een fris briesje door de blaadjes ritselde. Echt weer om met een mooi glas whisky bij het vuur te zitten voor wat mannenpraat! Ruim twee uur later en lekker doorrookt kwamen we weer binnen.
Gaan we zeker nog eens doen!

Mijn moeder is een dunnetje...

"Sinte, sinte mikmak, m'n vader is een dikzak, m'n moeder is een dunnetje
geef mij een pepermunnetje..."
Gisteren was het weer zover. St Maarten! Gewapend met zelfgemaakte lampionnen en een AH zak om de buit in te stoppen, trokken we de herfstavond in. Gelukkig regende het niet meer, maar de afgevallen blaadjes dwarrelden om onze oren en de lampionnen deinden in de wind. We liepen samen met Jeroen en Amber. Telkens als er een deur openging en het bovenstaande versje werd gezongen, schudden Jeroen en ik heftig ons hoofd om aan te geven dat wij natuurlijk helemaaaal niet dik waren....
Onderweg werden Jeroen en ik het erover eens dat St maarten waarschijnlijk een uitvinding van één van de eerste tandartsen geweest was om de slappe tijden door te komen... Ons "parcours" liep van onze straat via de Joris Ivensstraat naar het huis van Amber. Veel mensen hadden hun entree leuk versierd, lampjes brandden vrolijk en er werden volle schalen met snoepgoed gepresenteerd... kortom de buit was aanzienlijk! Eenmaal bij Amber aangekomen, werden de 'goodies' verdeeld over 3 zakken. Toen we daar nog wat zaten na te praten met een kopje koffie, werd er aangebeld en klonken kinderstemmetjes met het zoveelste St maarten liedje. Toen Jacqui de schaal met snoepgoed en mandarijnen presenteerde, nam het kleinste ventje met een gretige blik in de ogen een mandarijn. De aangenaam verraste vader keek trots naar zijn zoontje; "kijk hem eens iets gezonds pakken terwijl er allemaal snoep bij ligt!" Hij had het nog niet gezegd of het mannetje nam een grote hap uit de mandarijn om het daarna met een vies gezicht teleurgesteld weer uit te spugen. Het was dus toch geen enorm snoepje geweest.... Even later liepen we weer naar huis met de gevulde AH tas; St Maarten was weer gul geweest dit jaar!