Sudderen in de sauna

Het begint er naar uit te zien dat we bijna klaar zijn met onze "verbouwing". De afgelopen twee weken hebben we veel werk verzet en we zijn met de basis begonnen. Eerst overal nieuw behang in de woonkamer. Daarna heb ik sierkoven boven tegen de muren gemonteerd en siergips-afdekplaatjes bij de lichtpunten. Er ligt ondertussen al een nieuw (bruin) kleed in de kamer en de nieuwe (witte) gordijnen zijn ook al besteld. Om alles af te maken hebben we nog twee nieuwe tafeltjes nodig en een jalouzie voor het zijraam. Tenslotte ga ik zelf nog een kookeiland maken voor in de keuken. We zijn zeer tevreden met het resultaat; we vinden onze kamer opeens een stuk rustiger en ruimer aandoen!
Na al dat werk is het wel eens tijd om even te ontspannen. We hadden van Antoinette een Sauna-bon gekregen, die ze zelf niet ging gebruiken en deze moest voor het eind van de maand gebruikt worden. De bon gaf recht op 1 gratis entree, dus dat scheelde alvast de helft. We hadden voor 11 uur gereserveerd en toen we aankwamen zagen we al verschillende bonnetjes liggen bij de entree balie. We waren echt niet de enigen, die nog snel even hun bon kwamen inwisselen.... Het was aardig druk, maar het is daar een mooie, grote ruimte en binnen lost de drukte dan snel op. We konden overal gewoon in, zonder dat het dringen was. Eerst begonnen we met een warm voetenbad, gevolgd door douche en de opgiet-sauna. Hiena natuurlijk weer de koude douche en daarna lekker gezwommen. Toen naar de scrub-ruimte, waar een enorme zuil met zeezout voor je klaarstaat. Marca en ik hebben elkaar een lekkere scrub-massage gegeven met dit zout. Dit moet je meteen erna afspoelen en dan lekker een bad nemen in de zelfde ruimte. Na dit alles naar de buitensauna, dit is een stilte-sauna en dat is erg prettig, hierbij is ook nog een buitenzwembad en douches. Toen begonnen we een beetje dorst en honger te krijgen, dus in de rustruimte annex restaurant even een heerlijk broodje gegeten met een gezond sapje erbij. Na even rustig uitbuiken hebben we ons aan nog een rondje gewaagd. Hierin hebben we de stoomsauna en de kruidensauna nog gepakt.
De enige sauna die we niet gebruikt hebben vandaag, was de infraroodsauna. Met een merkwaardig vermoeid, maar toch verkwikkend gevoel zijn we weer naar huis gegaan.

Leven in een bouwkeet

Zoals ik al eerder vertelde, hadden we plannen om de hele kamer aan te pakken. Beginnen bij de basis; dus eerst het oude behang eraf... Marca zat reserve, dus een fijne mogelijkheid om te klussen in de baas zijn tijd! We begonnen met het groene muurtje achter de bank. Deze muur en de muur aan de andere kant zijn de draagmuren van beton en het behang dat overal opzat, was nog het oude bouwbbehang. Ik had een afstoomapparaat gehuurd, maar toen we begonnen te trekken, kwamen er hele vellen behang vanaf zonder grote moeite. Het oude behang was ontzettend droog en verkruimelde als je het samen wilde vouwen. Hier hadden we geen stoomapparaat bij nodig. In no time was het muurtje netjes kaal. De niet draagmuren zijn van gipsplaat en we hadden hier al de nodige verhalen over gehoord. Op deze muren kan je je stoomapparaat niet gebruiken omdat je anders het papier van je plaat losstoomt. Dus dat betekent ouderwets "handafsteekwerk" Zo vlot als het eerste muurtje ging, zolang duurde het bij deze gipswandjes...Wat een priegelwerk!





















Gelukkig was Britt ook zeer enthousiast en wilde ze graag meehelpen. Als Britt je ergens mee helpt, dan doet ze dat ook echt goed en zo klein als ze is, je hebt echt wat aan haar. Met zijn drieen hebben we de kamer in 1 dag bijna helemaal kaal gekregen. Aan het eind van de dag heb ik de draagmuren alvast voorgemeerd met een verdund mengsel van de behanglijm. Nu maar 9 uur laten drogen, dan kan ik morgen beginnen met behangen van de draagmuren.

Britt & buisjes

"Wat zeg je?", was een wel heel veel voorkomende vraag in het taalgebruik van Britt. We besloten de huisarts er eens een kijkje naar te laten nemen. Zelf wilden we eigenlijk een gehoortest laten doen, maar na een kijkje in haar oortjes, bleek dit overbodig; er was vochtophoping achter het trommelvlies, waardoor de geluidsgolven gedempt worden en je dus niet meer goed kunt horen. Waarschijnlijke oplossing: buisjes laten implanteren in de trommelvliezen, die zorgen voor een natuurlijke "ontluchting" van de buis van Eustachius, waardoor het vocht kan verdampen. Na een bezoekje aan de KNO-arts in het Flevoziekenhuiss, bleek dit inderdaad het geval te zijn. Vandaag was de grote dag en Britt vond het allemaal eerder spannend dan eng. Gelukkig maar. We waren al een keer langs geweest om te wennen, bij dit bezoek werd aan de hand van een fotoboek uitgelegd wat er allemaal ging gebeuren. Ook mocht ze alvast het narcosekapje een keer opzetten en mama mocht zich omkleden tot zuster. Britt vond het allemaal erg leuk. De behandeling bestond uit een dagopname; 's-ochtends heel vroeg brengen, om 7.15 al en om een uur of 11 alweer naar huis! Pyjamaatje aan, knuffel mee en mama mee. Ik ging Quinn naar school brengen en zou dan met de fiets ook naar het ziekenhuis komen. Toen ik aankwam, was alles al achter de rug en betrad ik het zaaltje, waar ze met enkele andere kinderen lag, met een supergrote Tweety-ballon in mijn handen. Die hadden we haar al beloofd en het was een schot in de roos! Ze kreeg nog een ijsje en een boterhammetje met hagelslag en een glas limonade. Britt werd zo verwend dat ze zei: " ik wil hier nog een keer naartoe" en " Ik wil niet naar huis"
We hebben haar rond een uur of elf toch maar meegenomen....

Knaapjes wonderhoorn

Gepubliceerd door een paar populaire schrijvers in die dagen, werd Des Knaben Wunderhorn, in 1805, een veelgekocht en gelezen werk. Opgedragen aan Goethe, die er zelf ook vol lof over was. Hij schreef er onder andere over dat het boek eigenlijk verplicht in ieder huis aanwezig zou moeten zijn en dat het mooi zou zijn, als er melodieen voor geschreven zouden worden. Deze laatste wens is zeker uitgekomen; talloze componisten hebben een of meerdere gedichten uit deze bundel op muziek gezet. De allerbekendste is wel Gustav Mahler, wiens naam onlosmakelijk met Des Knaben Wunderhorn verbonden is. De uitvoering, die we vandaag bezochten in het concertgebouw, was van het RFO onder leiding van, alweer, Mark Wigglesworth en de alt-mezzo sopraan Chrristianne Stotijn en de bariton Dietrich Henschel.
Ik heb ervan genoten, Marca vond het zingen iets minder, maar ja, " you can't win them all". Na een heerlijk broodje Falafel, bij de onvolprezen Maoz zijn we weer naar Almere afgezakt.

Wallpapers

Nee, geen screensavers voor op de computer, maar echt behang; vandaag hebben we het samen uitgezocht en besteld..."Van het een komt het ander", een cliche en een open deur, maar daarom niet minder waar... Het begon bij ons met onze nieuwe boekenkast en het verhuizen van de computer vanaf de eettafel naar de nieuwe computerhoek boven. De tafel kwam daardoor meer van de wand te staan en die wand bleek, op zijn minst, niet meer zo mooi te zijn. Dus als we nu toch een nieuwe kast gaan neerzetten, zouden we eigenlijk overnieuw moeten behangen of granollen of iets dergelijks. We hebben de knoop doorgehakt en voor behang gekozen. Een mooie, zware kwaliteit in bruinteinten. Maar ja, bij deze nieuwe kleuren staan de gordijnen eigenlijk ook niet meer zo mooi en die waren toch al aan vervanging toe... En dat rode, ronde kleed in het midden van de kamer? is dat nu nog wel zo mooi? Kortom, dit gaat nog wel een aardig projekt worden. Gelukkig hebben Marca en ik redelijk de zelfde smaak en kunnen we het over dingen als de inrichting altijd wel eens worden, dt in tegenstelling tot sommige van onze kennissen.. We hebben dus alles al gezien wat we willen hebben. Het is nu alleen een kwestie van aanpoten! We gaan dus een drukke (klus)tijd tegemoet, maar we hebben er allebei zin in en we hebben het eindresultaat al voor ogen.

Kaapse en andere pracht..

Na een half jaar op een 'consumentenpannel-houtje' te hebben moeten bijten, was het gisteren dan eindelijk weer zover: een nieuwe bijeenkomst van het wijn-proefpannel van consumenten voor het blad Proefschrift. Organisator Fred Nijhuis had als thema 'Australie' opgegeven. Meestal rijd ik erheen met Hugh, in zijn auto (tuurlijk een lease-bak), dus dat kost dan niks. Na bij Hugh en Mirna een lichte maaltijd te hebben genuttigd, vertrekken we dan rond een uur of 6. Het is niet dichtbij, want de bijeenkomsten worden altijd georganiseerd in restaurant "Hermitage" te Rijsoord, onder Rotterdam. Hier zorgt de gastvrije familie Klein er altijd voor dat wij ons kunnen terugtrekken in een bijzonder sjieke ambiance, alwaar we met een man of 12 een blinde proeverij, met 9 rode en 9 witte wijnen gaan houden.
Het is niet ingewikkeld; je proeft, je denkt bij jezelf "zou ik deze aanraden aan mijn buurman/vrouw?" zo ja, dan noteer je; "aanrader", zo niet, dan noteer je oftewel "neutraal" of "afrader". Niks moeilijks aan en ieder heeft zijn eigen mening.
En op deze manier praat je met zijn allen over de wijnen, die trouwens allemaal uit de supermarkt afkomstig zijn en niet meer mogen kosten dan € 7,50 en je krijgt ze ook nog eens allemaal te proeven! Zelf kan je dus meteen je eigen favorieten gaan inslaan bij AH, HEMA, C1000 enz. Het aangekondigde thema 'Australie' was om commerciele redenen veranderd in 'Zuid Afrika' Vond ik persoonlijk een beetje jammer, maar ja, volgende keer dan Australie. Na 18 wijnen kwamen we tot de conclusie dat er weinig spannende wijnen tussen zaten, maar ook geen echte slechte, zoals we ze bij andere landen wel eens tegenkwamen. De 2 positieve uitblinkers waren de Syrah en de Cabernet S. van 'Welmoed', beiden te koop bij AH voor rond de € 5. Helaas was de Bonus-aktie net afgelopen....

Wigglesworth & Shostakowitsch

Een goed klassiek concert op zijn tijd, daar kunnen wij altijd weer van genieten. We hebben dit jaar al aardig wat zondagochtendconcerten bezocht. Toevallig kwam afgelopen week de folder van her concertgebouw, met de serie voor 2006/2007. Ik heb meteen weer 10 concerten besproken. Ik vind het een ideale en relatief goedkope manier om van klassieke concerten te kunnen genieten. Je verplicht jezelf min of meer om te gaan en die dagen vrij te houden, je plant ze echt in, in je agenda. Het is niet duur; een kaartje kost, met AVRO-korting €12 en dan krijg je daar ook nog gratis openbaar vervoer bij in Amsterdam! En tenslotte is het voor ons op een prettige tijd om oppas te regelen voor de kinderen.
Vandaag stond de 11e symphonie van Shostakowitsch op het programma, uitgevoerd door het RFO, onder leiding van Mark Wigglesworth. Deze dirigent bleek bij zijn entree niet groter te zijn dan ongeveer 1.70 m!! Maar dat lengte niks met goed dirigeren te maken heeft, bleek al snel. Als een kleine Napoleon Bonaparte, dirigeerde hij zijn troepen door de symfonie heen.
Zo nu en dan wild gebarend en zwiepend met zijn stokje, dan weer onbewogen rustig wiegend. Het was een mooie ervaring en een geweldig stuk, zeker als je de geschiedenis erachter ook nog even leest. Een aanrader! Voor de liefhebbers volgt hierna nog een biografie van Shostakowitsch, met dank aan Wikipedia.

De in Sint Petersburg geboren Sjostakovitsj was een muzikaal wonderkind, als pianist en componist. Als zestienjarige speelde hij piano in filmhuizen en vaudeville-theaters, om in het levensonderhoud van zijn familie te voorzien. Hoewel velen deze achtergrond als 'kenmerkend' voor de latere Sjostakovitsj zien, keek hij er zelf met afschuw op terug. Op 19-jarige leeftijd vierde hij triomfen bij de première van zijn 1e symfonie, waarmee hij met lof afstudeerde aan het conservatorium van St. Petersburg, waar hij studeerde bij Alexander Glazoenov en Maximilian Steinberg. Hoewel duidelijk een jeugdwerk, bevat deze 1e symfonie reeds alle kenmerken die de rijpere Sjostakovitsj later zouden karakteriseren: meesterlijke orkestratie, bizarre contrasten en stekelige dissonanten.
Na zijn periode aan het conservatorium werd Sjostakovitsj opgenomen in de kunstzinnige kringen rond maarschalk Toechatsjevski, onder wiens patronage hij zich aanvankelijk in alle rust kon ontwikkelen. In deze periode ook sloot hij de legendarische weddenschap af met de dirigent Nikolai Malko, dat hij het populaire Tea for Two in minder dan een uur een betere orchestratie zou kunnen geven dan de oorspronkelijke versie van Vincent Youmans. Onnodig te zeggen dat Sjostakovitsj de weddenschap won, in 45 minuten.
In deze vroege periode kwamen onder andere zijn 2e en 3e symfonie tot stand, modernistische muziek, die typerend zijn voor de transitionele fase waarin de Russische kunst zich bevond en de relatieve vrijheid in de nadagen van Lenins Nieuwe Economische Politiek. Met de komst van Stalin zou dit drastisch veranderen. Achteraf beschouwde Sjostakovitsj deze twee werken als zijn minst geslaagde symfonieën.

Sjostakovitsj en het Stalinisme

Sjostakovitsj was een overtuigd socialist en communist, maar kende menig aanvaring met het centrale gezag in Moskou. Desondanks bleef hij zijn gehele leven in de Sovjet-Unie wonen, en kon hij weinig begrip opbrengen voor zijn collega's Prokofjev en Stravinski die (aanvankelijk) het vaderland de rug toegekeerd hadden. De eerste serieuze aanval die op hem werd gericht was de kritiek in de Pravda op zijn opera Lady Macbeth van het Mtsensk district (naar het boek van Nikolaj Leskov) op 28 januari 1936. "Chaos in plaats van muziek" kopte de krant, en het was duidelijk dat, hoewel de opera al geruime tijd met veel succes gebracht werd, Stalin het werk niet kon waarderen.
Sjostakovitsj redde het vege lijf door zijn 4e symfonie terug te trekken. De repetities voor de première in Leningrad, onder leiding van Fritz Stiedry, waren reeds in volle gang, maar leken uit te draaien op een fiasco. Sjostakovitsj sprak later "Ze waren niet gewoon slecht, ze waren abominabel!" Overigens zou hij ook toegeven dat zijn 4e symfonie 'megalomane trekjes' vertoonde. Hij revancheerde zich met zijn 5e symfonie, die als ondertitel meekreeg het antwoord van een Sovjetartiest op gerechtvaardigde kritiek. Hoewel zijn reputatie was herbevestigd, en zijn leven, ondanks de woelige tijden (Toechatsjevski werd valselijk van spionage beticht en geëxecuteerd, Sjostakovitsj' andere mecenas, Meyerhold, werd slachtoffer van één van de vele verdwijningen) voorlopig was gered, was Sjostakovitsj niet gelukkig met dit werk. "Het moet toch voor iedereen duidelijk zijn wat daar gebeurt. Het is alsof iemand je met een stok slaat en zegt "het is jouw taak om vreugde te brengen, het is jouw taak om vreugde te brengen", en je staat op, kreunend, en zegt "het is mijn taak om vreugde te brengen, het is mijn taak om vreugde te brengen!""
Zijn 6e symfonie, met een opmerkelijke lange en trage opening, gevolgd door twee korte snelle delen, wordt door de sovjet-kritieken gezien als "een meditatie over voorbije zorgen, gevolgd door een bevestiging van huidig geluk". Maar Sjostakovitsj - inmiddels vader van twee kinderen; dochter Galja, zoon Maksim - had hij weinig reden tot geluk in de 'communistische heilstaat'. De terreur en de zuiveringen hadden een hoogtepunt bereikt, de Tweede Wereldoorlog stond op het punt om uit te breken, en beroemdheid in binnen- en buitenland was geen enkele garantie gebleken voor overleven.
Onder die omstandigheden begon Sjostakovitsj aan zijn 7e symfonie, opgedragen aan zijn geboortestad Leningrad. Hoewel de Sovjet-propaganda er graag het heldhaftig verzet en het lijden van het volk onder het juk van het Duitse beleg in wilde zien, zag Sjostakovitsj er zelf liever het lijden in het algemeen in verbeeld: "Mijn 7e symfonie gaat over het Leningrad dat door Stalin werd verwoest, en waar Hitler slechts de genadeklap uitdeelde."
Kort na het beleg publiceerde Sjostakovitsj zijn tweede grote 'oorlogssymfonie', de 8e. Het is een somber, pessimistisch werk, waarin Sjostakovitsj tracht "de horror van de oorlog te verbeelden, waarin het volk snakt naar vrede, veel meer dan naar de overwinning." De 7e en 8e symfonie doen de ster van Sjostakovitsj in het buitenland tot ongekende hoogten rijzen. Zijn portret, voorzien van helm en uniform van brandweerman, siert de omslag van Time Magazine en Sjostakovitsj wordt - voor even althans - een door Stalin geliefkoosd propaganda-object.
Aan deze korte opleving komt een abrupt einde in 1948. Allereerst was daar zijn 9e symfonie, die - anders dan wat Stalin had gehoopt - geen navolging van van Beethovens 9e en dus een grandioos overwinnigs-epos en eerbetoon aan de natie en haar grote leider was geworden, maar eerder een even lichtvoetig als sarcastisch miniatuur. Vervolgens werd Sjostakovitsj, samen met andere corifeeën als Prokofjev en Aram Chatsjatoerjan door Stalins culturele rechterhand Zjdanov genadeloos neergesabeld als 'perverse formalisten'. Voor Sjostakovitsj betekende deze publieke afstraffing een keerpunt in zijn leven. Vanaf nu schreef hij voornamelijk weinig betekenisvolle 'socialistisch realistische' muziek, die de goedkeuring van de censor kon wegdragen, zoals het Lied van de Wouden en de filmmuziek bij De val van Berlijn. Zijn belangrijke werken uit die periode - waaronder vier strijkkwartetten, het 1e vioolconcert, en de liedcyclus Uit Joodse volkspoëzie - werden echter achtergehouden in afwachting van rustiger tijden.

Na de dood van Stalin

Pas na de dood van Stalin in 1953 kwam Sjostakovitsj's symfonische productie weer op gang, met zijn 10e symfonie, een werk dat een duidelijke weergave biedt van de confrontatie tussen de componist en de dictator en een reflectie op zijn 'marteljaren' alsmede zijn vreugde en ongeloof over het heengaan van Stalin en de hoop op een periode van 'dooi'. Het tweede deel, een wild, vreeswekkend en overweldigend scherzo, is een muzikaal portret van Stalin. In de finale van de symfonie wordt tegenover het Stalin-thema Sjostakovitsj' muzikale anagram D-Es-C-H gepresenteerd, dat halsstarrig in verschillende instrumentaties wordt herhaald met een voor Sjostakovitsj typerende brutaliteit die voor kenners niet mis te verstaan is! Met dit thema eindigt de symfonie, de triomf aanduidend van de kunst(enaar) over de dictator.
In hoog tempo volgden de 11e symfonie "Het jaar 1905", waarin Sjostakovitsj zich opnieuw een trouw kind van de revolutie toonde en waarin symfonisch bewerkte revolutionaire liederen een hoofdrol spelen, maar waarin ook -voor wie dat horen wil- een duidelijke kritiek en vingerwijzing naar de neergeslagen Hongaarse Opstand van 1956 te horen valt, en de zwakke 12e symfonie "het jaar 1917", die aanvankelijk als een portret van Lenin geconcipieerd werd, een plan dat Sjostakovitsj echter al snel liet varen.
Controversieel werd zijn werk andermaal met de première van zijn 13e symfonie, Babi Jar. Het werk kan worden gezien als een kritiek op het leven in de Sovjet-Unie onder Stalin. De titel van de symfonie is ontleend aan het eerste deel, een toonzetting van een bekend gedicht van Jevgeni Jevtoesjenko. Babi Jar is een ravijn buiten Kiev waar in 1941 meer dan 100.000 joden door de nazis werden vermoord. Hoewel het gedicht de censuur al veel eerder was gepasseerd, eiste de censor voor de symfonie dat de tekst zou worden aangepast; 'In Babi Yar liggen Russen en Oekraïners, ze liggen er samen met Joden'. Desondanks konden deze wijzigingen niet verhullen dat Sjostakovitsj nadrukkelijk het antisemitisme in de sovjet-samenleving hekelde. "Er stroomt geen Joods bloed door mijn aderen, maar ik voel de verachtelijke haat van alle antisemieten als ware ik een Jood. Het is daarin dat ik mij een ware Rus toon!"
Ook de overige delen, door Jevtoesjenko speciaal voor deze symfonie geschreven, laten nauwelijks verbloemde kritiek horen. Het derde deel 'Angst' beschrijft de donkere jaren van de verdwijningen, waar een nachtelijke klop op de deur het einde kon betekenen. Deel 4 'In de winkel' bezingt de Russische vrouwen, die na hun noeste arbeid in de oorlogsfabrieken en aan de betonmolens voor de wederopbouw, elkaar nu terugvinden in lange rijen voor lege winkels, en andermaal dragen zij hun lot in lijdzaamheid.
Het was de laatste muzikale maatschappijkritiek die tijdens zijn leven werd gepubliceerd. Na de 13e symfonie werden zijn werken steeds meer in zichzelf gekeerd, mede onder invloed van zijn kwakkelende gezondheid. Ook de dood, in 1954, van zijn geliefde eerste echtgenote Nina raakte hem diep. De 14e symfonie is een donkere, zwaarmoedige liedcyclus met de dood als centraal thema, de 15e symfonie is een ultieme zelfreflectie, met vreemde citaten uit de Ouverture Wilhelm Tell van Rossini en verwijzingen naar Wagners opera's Die Walküre en Tristan und Isolde, de onvoltooide 10e symfonie van Gustav Mahler en de koperkoralen van Gabriëli. Het stuk ademt constant spanning uit, afgewisseld door rustige en bijna vrolijke gedeelten. Het thema van de symfonie is niet bekend, maar de zoon van Sjostakovitsj, Maxim, die de première dirigeerde op 9 januari 1972, vermoedde dat de symfonie handelt over de menselijke levenscyclus.
Slechts in de pas onlangs uitgegeven 'hysterische operette' Rajok toonde Shostakovitsj nog éénmaal zijn meedogenloze sarcasme, in een niets verhullende kritiek op de Russische bureaucratie en Zjdanovs aanval op het formalisme in het bijzonder.
Sjostakovitsj legde zich na 1956 voornamelijk toe op kamermuziek, met name zijn laatste 10 strijkkwartetten. Werden aanvankelijk zijn strijkkwartetten door de kritieken nog als 'ondergeschoven kindje' behandeld, met zijn 8e strijkkwartet toonde Sjostakovitsj ook op dat terrein wezenlijke dingen te zeggen te hebben. Volgens de officiële versie was het kwartet geïnspireerd door de aanblik van de ruïnes van de stad Dresden, en het werk werd dan ook opgedragen aan 'alle slachtoffers van het fascisme', maar sinds de gedeeltelijke publicatie van de briefwisseling van Sjostakovitsj in 1993 weten we dat het 8e kwartet helemaal niet in Dresden is gecomponeerd en weinig of niets met het fascisme te maken heeft. Het is bedoeld als een soort "in memoriam" van Sjostakovitsj zelf, geschreven "omdat toch niemand anders een werk te mijner nagedachtenis zou schrijven". De alomtegenwoordigheid van het DSCH-motief en de vele verwijzingen naar eigen werken, met name zijn 1e en 8e symfonie, de opera Lady Macbeth en het 2e pianotrio geven aan dat dit werk een heel persoonlijke en aangrijpende autobiografie vormt. Het 8e strijkkwartet - later door Rudolf Barshai bewerkt tot een al even aangrijpende kamersymfonie - is een uiterst persoonlijke uiting van angst en wanhoop. Net als in de door merg en been snijdende passacaglia van het 1e vioolconcert kan hier zelfs iemand die niets weet van Sjostakovitsj's voortdurende strijd om te overleven en tegelijkertijd toch zijn artistieke integriteit te behouden, de wanhoop van de componist niet ontgaan.
Dmitri Sjostakovitsj stierf op 68-jarige leeftijd aan longkanker en kreeg een nogal pompeuze staatsbegrafenis in Moskou.

Kijkdag

Marca was vandaag nog in Milaan en Britt had vanmiddag zwemmen en het was ook nog eens een keer kijkdag. Ik moest iets verzinnen om Quinn onder te brengen voor die periode. Sandra, de moeder van Jens, gebeld en afgesproken dat Jens 's-morgens hier zou spelen en dat Quinn dan 's-middags daar zou spelen. Het kwam haar ook goed uit, omdat zij in de ochtend een gesprek had. Zo kan je elkaar mooi helpen! Britt deed goed haar best en kan al aardig goed zwemmen. Ze heeft "kikkertje 1" al gehaald, een soort deel-diplomaatje voordat je het echte diploma kan gaan halen. Als ik haar vergeleek met die arme Bram, die stijf als een plank, van angst, door het water gaat, dan doet ze het heel erg goed. Ze heeft er ook duidelijk plezier in en dan is al de helft binnen...

Sneeuwpret

Gisteren was er al lekker wat sneeuw gevallen, maar dat was helaas al weer snel verdwenen. Ik dacht toen dat we het wel weer even gehad zouden hebbben, qua sneeuw. Maar niks veranderlijker als het weer. Vanacht was er weer een enorme lading gevallen, dus er kon weer gesleed worden. Eerst heel voorzichtig Britt en Maud naar school gebracht, want er lag overal nog een dik pak. Daarna weer met de slee Quinn naar school gebracht. Het zag er mooi uit met al die verse sneeuw!
Ik kon het niet laten mijn camera te voorschijn te halen en enkele foto's te maken. Dit werd meteen opgemerkt door Greta: " Je oude beroep weer opgevat?" 'S-middags nog even de stad ingeweest op de fiets en verder lekker rustig aangedaan.

De geur van versgebakken koekjes

Het heeft iets ouderwets huiselijks, de geur van zelfgebakken koekjes. De lucht blijft ook lekker de hele dag in je huis hangen. Ik heb wel eens gehoord, dat makelaars adviseren om, vlak voordat je een bezichtiging hebt, koekjes of een taart te bakken. De geur zou de eventuele nieuwe eigenaars net over de streep kunnen trekken, omdat zo'n woning meteen iets huiselijks krijgt. Associaties met de kindertijd, toen zelf bakken nog veel meer voorkwam, zijn ook niet uit te sluiten.
Ik kan me wel wat voorstellen bij deze tactiek. Volgende keer, als we ons huis gaan verkopen, gaan we hem maar eens toepassen. Vandaag was Britt de hele dag vrij en het was niet echt een dag om lekker naar buiten te gaan. Echt een dag om eens samen te gaan bakken! Nadat we een lekker en niet te ingewikkeld recept hadden uitgezocht, gingen we eens inventariseren wat er allemaal in huis was. Twee cruciale ingredienten ontbraken in de kasten: meel en eieren. Dus eerst even langs de Vomar. De versgevallen sneeuw lag nog op de stoepen, dus we konden de tocht per slee maken. Dat vond Britt natuurlijk geweldig. Ik had Quinn ook al per slee naar school gebracht en die had er ook van genoten. Hier in Nederland moet je elke gelegenheid meteen aangrijpen, want een uur later is de sneeuw meestal al weer verdwenen...Zo ook deze keer; we haalden het net naar de Vomar en weer terug, maar op de terugweg moest ik Britt met slee en al soms over hele stukken onbesneeuwde stoep trekken. Thuisgekomen konden we met bakken beginnen. Britt wil heel graag helpen en kan dat ook echt heel goed. De dingen die ze doet, doet ze met overgave en heel serieus. Zo hebben we echt samen de koekjes gemaakt.
Later natuurlijk even ons eigen product getest of het wel aan de eisen voldeed... Toen ik later even naar boven was, terwijl de koejes lagen af te koelen en ik kwam weer beneden, waren er enige opvallende gaten ontstaan in de keurige rijen met koekjes.... Britt keek mij meteen aan met haar 'schuldige' gezicht. Ik ben maar even pro forma boos geworden. Door dit alles moest ik wel terugdenken aan mijn eigen jeugd, als mama aan het bakken was. Toen vond ik het ook zo lekker om van het rauwe deeg te snoepen. Mama zei dan altijd dat dat niet mocht, omdat je daar wormpjes van kreeg...Of dat waar is, weet ik niet, maar er zit wel rauw ei doorheen, dus helemaal ongevaarlijk is het waarschijnlijk inderdaad niet. Ook heb ik van mama de gewoonte overgenomen om deegballetjes op de bakplaat te leggen en die dan kruiselings te pletten met een vork, zodat je leuke ribbeltjes krijgt en de koekjes iets sneller gaar worden. ( zie foto)