Requiem en de 'flapper valve restraint spring'

Doordat ik afgelopen weekend in Barcelona was, waren de 2 kaartjes voor het zondagochtendconcert helaas onbenut gebleven. We hadden hier en daar nog rondgevraagd, maar we konden er ook geen anderen mee blij maken. Iedereen is druk, druk, druk! Dit weekend was er weer een concert en deze wilde ik beslist niet door mijn neus laten boren. Het was een van mijn favoriete stukken; Mozarts Requiem. Dirigent was Jaap van Zweden en er werd gezongen door het groot omroepkoor waar onze vriendin Henda inzit. Gelukkig waren papa en mama zo aardig om weer eens op de kinderen te passen. Marca had Flight safety examen. Een zeer belangrijk onderdeel van haar baan; volgens de officiele lezing zelfs de belangrijkste reden waarom een bemanning aan boord is (dus heus niet om jou je drankje te serveren...) Je moet alles weten over noodgevallen, procedures, lampjes en geluidsalarmen en dat voor 3 verschillende vliegtuigtypes! Echt geen makkie.
Ik kan me uit mijn vliegtijd nog een mooi woord herinneren van een klein onderdeeltje van een emergency-raft: "de flapper valve restraint spring" Leuk woord om galgje mee te spelen.... Afijn Marca kon dus helaas niet mee naar het concertgebouw en daarom ging ik samen met Remko. We namen zijn auto en parkeerde in de Q-Parking recht tegenover het concertgebouw.
Ik was er nog nooit geweest. Een prachtige garage! Voor zover je enthousiast kan worden over een parkeergarage, was ik dat over deze. Ruim, licht, schoon, je kwam al bijna in de stemming voor een mooi concert... De uitvoering zelf was prachtig, we hebben genoten. Indrukwekkende ontroerende muziek, zeker als je weet dat dit het laatste stuk was waarmee hij bezig was voor zijn dood. Tijdens het componeren werd hij steeds zieker en zijn vrouw haalde op een gegeven moment de partituur bij hem weg, waarna hij opknapte. Toen hij zich weer betere voelde, begon hij weer aan het stuk en werd prompt weer ziek.
Het leek wel of er een soort vloek op lag. UIteindelijk stierf Mozart voor hij het stuk af kon maken. Hij liet aan zijn assistent grove schetsen na over hoe hij het af zou moeten maken. Dit is inderdaad zo voltooid.

The Wild zijn een beetje tam

Na de heerlijke zonnige periode in Barcelona, valt het weer goed tegen hier in Nederland met alle regen van de laatste dagen...De kinderen zijn natuurlijk ook 5 dagen vrij en hebben al die tijd nauwelijks buiten kunnen spelen. De verveling begon binnen dus een beetje toe te slaan. Tijd om er met de kids even uit te gaan. We hadden besloten om naar de bioscoop te gaan. We konden kiezen tussen: 'The Wild', 'Asterix en Obelix', 'Ice Age 2' en nog een andere film. 'Ice Age 2' hadden we al gezien en van de anderen leek ons 'The Wild' het leukst. Hij begon om half twee. Bij aankomst bleek de Schippergarage helemaal vol te zijn en heb ik Marca en de kinderen er alvast maar uit gelaten om zelf in de file voor de garage te gaan staan.
Na 20 minuten was ik binnen en meteen ook al te laat voor de film. Marca had alvast kaartjes gekocht en stilletjes slopen we, gewapend met sapjes en popcorn de donkere zaal binnen om een plekje te zoeken. Voor de hoofdfilm waren we natuurlijk nog ruim op tijd. De film viel wat tegen en leunde wel heel erg op de special effects, met zijn magere verhaaltje. Zelfs de kinderen hadden halverwege andere interresses gekregen. Quinn vond het einde volgens mij nog het leukste; als de aftiteling langskomt en iedereen de zaal al massaal begint uit te lopen, gaat hij voor dat immense doek staan en ziet dan zijn eigen schaduw tussen de namen die voorbijrollen. Later op de dag heeft Britt nog bij Sannne gespeeld en daar pannenkoeken gegeten, terwijl wij ons bezondigden aan patat en echte Febo-kroketten. Trouwens de beste kroketten ter wereld...misschien moet ik daar eens een apart stukje over schrijven.

Madre y ninos en Barcelona

'Moeder en kinderen in Barcelona', het was een heerlijk reisje. Ik was samen met mama en Remko 4 dagen in Barcelona. Zij wilde daar graag nog een keer naar toe en uiteindelijk was het idee gegroeid om samen meet de twee zoons te gaan. Dat vonden Remko en ik natuurlijk helemaal niet verkeerd... Marca was er vorig jaar al geweest met Hilde en die had het ook heel erg naar haar zin gehad. Maar nu was het onze beurt. Voor mij werd het de derde keer in Barcelona, dus ik zou een beetje als gids en vertaler gaan spelen. Met mijn basiscursus Spaans van een paar jaar geleden versta ik nog wel wat en in het land der blinden is éénoog koning. We vlogen met Iberia en hadden speciaal een vroege vlucht gekozen, zodat we op de eerste dag ook nog veel konden zien in de stad. Dat hield wel in dat we om een uur of 5 al op Schiphol moesten zijn!
Marca kon ons brengen omdat opa op de kinderen paste. Ik had van te voren op internet al ingechecked en de hele reis verliep voorspoedig. Alleen het eten aan boord was een ramp, je kreeg helemaal niets en wat je dan kon kopen was echt niet te eten... wat dat betreft: lang leve de KLM!
Na aankomst gingen we met een bus naar de plaza de Catalunya, waar ons hotel maar 100 meter vandaan lag. Het was een heel leuk hotel, netjes, leuk ingericht, vriendelijk personeel en het lag aan een rustig straatje op een perfecte lokatie.
Om elf uur, nadat we de bagage alvast in het hotel haden gezet, liepen we al op de Rambla, We hebben die dag dus al ontzettend veel kunnen bekijken. Ook voor mij was er weer genoeg te zien en er waren een heleboel dingen die ik ook nog niet gezien had. Ik was nog niet in casa Batlo geweest omdat dat de laatste keer nog niet voor publiek geopend was.
Ook in het Palau de Musica de Catalunya was ik nog niet geweest. Dit is een prachtig bouwwerk en de rondleiding was de moeite waard, een prachtige zaal met enorm veel versieringen, zeer indrukwekkend. Helaas mocht je binnen niet fotograferen, dus heb ik een mooi boek gekocht met CD-rom.
's Avonds aten we echt op spaanse tijden, om een uur of negen en soms hadden we dan al wat eerder lekker ergens tapas zitten eten. Eigenlijk was het overal lekker, alleen liet de bediening hier en daar wat te wensen over.
Ik had een heel goed boekje over Barcelona bij me en dat hebben we goed gebruikt. Mama had van te voren al wat dingen aangegeven die ze wou bekijken en verder waren er natuurlijk een hoop 'verplichte' nummers. Uiteindelijk hebben bijna alle bekende dingen bekeken: Parc Guell, Segrada familia, verschillende huizen van Gaudi, Palau de musica, de Rambla, Plaza Reial, verscillende cathedralen en kerkjes, pleinen, Barceloneta. Eigenlijk te veel om op te noemen. Toen ik naderhand het boekje doorbladerde, zag ik dat er nog maar weinig dingen waren, die we niet bezocht hadden...
Mama bleek ook zo fit als een hoentje en we hebben dagelijks wel zo'n 20 kilometer gelopen, schat ik. Alleen op de laatste dag hebben we gebruik gemaakt van wat taxi's, omdat de dingen die we toen nog wilden bekijken heel ver uit elkaar lagen.
De laatste dag konden we na het uitchecken, onze bagage weer in een speciaal kamertje zetten, zodat we de hele dag nog lekker konden rondbanjeren. Toen hebben we ook nog veel gezien en nog wat souvenirs gekocht en geshopt in 'El corte Ingles' Toen met de taxi naar het vliegveld en zonder problemen weer teruggevlogen. Als een aangename verrassing stond Marca daar om ons op te halen, zodat we niet met de trein terug hoefden te reizen.
Het was een perfect eind van een fantastische mini-vakantie, waarin we met zijn 3-en lekker hebben genoten van de stad en van elkaar.

Hierna volgt het leuk geschreven reisverslag dat Remko uit onze trip gedestilleerd heeft:

Barcelona - mei 2006

Zaterdag 20 mei
Om 3.00 uur ben ik opgestaan en kort daarna word ik gebeld door mama: of ik toch wel wakker ben? Ja dat wel, maar nog een beetje slaperig omdat ik pas om 2.00 uur op bed lag... Precies om 4.00 uur gaat de bel; Marca brengt ons weg en de auto staat al voor. Op Schiphol verloopt het inchecken soepel en we hebben genoeg tijd om lekker te neuzen in het tax-free gebied en een kopje koffie te drinken. Onze vlucht met Iberia verloopt goed, alleen blijkt dat we niet voor de nooduitgang zitten (zoals was aangegeven) maar een rij daarvoor. Gelukkig toch zat beenruimte, maar het eten is een teleurstelling. Wat een zachte, vieze broodjes en je moet er nog voor betalen ook! We gaan op de ouderwetse manier met een trap van boord en dan in de bus naar de aankomsthal. Er blijkt een uitstekende busverbinding te zijn die ons tot vlakbij het hotel Meson Castilla Valdoncella 5 (achter de Plaza de Catalunya) brengt. Maar die laatste 200 meter blijken moeilijker dan we dachten; gelukkig is er een vriendelijke taxi chauffeur die ons de weg wijst... We checken in en mogen onze koffers alvast naar een speciale bagageruimte brengen, omdat we pas om 12.00 uur onze kamer op kunnen.

Dan onze eerste wandeling in Barcelona.... Wat is het mooi weer! Zonnig met 25 graden en een lekker briesje. Dat vraagt om een goede Spaanse lunch op een terrasje. Maar het is druk en iedereen loert op een zitplaatsje... Gelukkig vinden we toch snel een plaatsje op place Plaza de la Seu tegenover de grote kathedraal. Terwijl we lekker eten genieten we van enkele zangers die op een podium staan te oefenen voor concert dat later zal plaatsvinden. Na de lunch besluiten we om de kathedraal van binnen te bekijken en direct daarachter komen we in de Barri Gotic; een prachtig oud wijkje met pleintjes en steegjes: alsof je terug gaat naar de middeleeuwen. Naast de kathedraal, bij Museu Frederic Mares ligt een rustiek binnenplaatsje met bankjes en met sinaasappelbomen, die we hier nog veel vaker zullen zien. Zoveel kerken hier; we zijn getuige van maar liefst 3 bruiloften waarbij het bruidspaar ook nog eens overvloedig wordt bestrooid met rozenblaadjes... Uiteindelijk komen we terecht op Plaza del Rei, een prachtig plein in koloniale stijl met palmen, terrasjes en een grote fontein waar we even lekker kunnen zitten. We lopen via de Rambla terug en verbazen ons over de vele artiesten die als sculpturen stilstaan en zo hun brood verdienen. We nemen koffie met taart in Figueras; een oude lunchroom aan de Ramblas met een prachtige gevel en een leuk oud interieur. Dit blijkt ook favoriete bestemming van Cruijff te zijn, die nog steeds in Barcelona woont. Ons bezoek aan de mercat (markt)Boqueria voor etenswaren - net naast de Rambla - blijkt een feest voor het oog en de neus. Wat een enorme keuze aan vlees, vis, groente, fruit en andere lekkernijen! Terug in het hotel zijn we tevreden over onze kamer: ruim genoeg met 3 stevige bedden en relatief rustig gelegen. Het is ondertussen al laat in de middag en we lopen naar de haven waar we lekker flaneren langs de bootjes. Op aanraden van Ar besluiten we tapas te eten in een kleine bar direct naast Plaza de Colon die vol is met 'locals'. Dat zal dus wel goed zijn en inderdaad, de voorgeschotelde tapas van vis en vlees zoals Bacalau, Albondigas (kleine gehaktballetjes) Bocquerones (kleine zeevruchten als mini inktvisjes, garnaaltjes etc) gaat er met smaak in. We lopen verder door deze wijk en komen uit op een plein waar jong en oud net zijn begonnen met de typisch Catalaanse dans: de Sardana. Begeleid door een muziekbandje met daarbij een speciale fluit, de Flabiol, wordt in grotere en kleinere kringen met veel enthousiasme gedanst. Even uitpuffen in onze kamer en dan gaan we erop uit voor een laat avondmaal: in Spanje eet men 's avonds pas vanaf 22.00 of 23.00 uur... De Paella smaakt goed, maar is voor mama teveel na al die tapas... We bekijken nog even een winkel vol met prachtig (geglazuurd) aardewerk dat zo typerend is voor deze streek en gaan dan naar ons hotel. Het is een lange dag geweest en we zullen best wel goed slapen!

Zondag 21 mei
Heerlijk geslapen: mijn slaap werd niet onderbroken door verkeersgeluiden maar door enig (luidruchtig) gesnurk. Maar eens nadrukkelijk de keel schrapen doet wonderen en uiteindelijk valt het reuze mee... Als een gebroken man, nee als een vief hoentje, stap ik met mama en Arnold vol verwachting naar mij naar het ontbijtbuffet. Zal het lekker en uitgebreid zijn of krijgen we een sponzig broodje en oploskoffie? Gelukkig, het ontbijtbuffet is echt goed en we kunnen buiten eten op een leuk terrasje van het hotel. Dit is echt het vakantiegevoel en we zijn weer klaar voor een nieuwe dag. Ditmaal bezoeken we de beroemde huizen van Gaudi: Casa Batllo, Casa Mila Zowel van buiten als van binnen zijn ze prachtig, met wonderlijke organische vormen, geglazuurde tegeltjes, mooie meubels en glas in lood. Arnold weet ons veel over de achtergronden te vertellen en dat maakt het allemaal extra interessant. Mama voelt accuut hoogtevrees opkomen, met name op het dakterras van Casa Mila en probeert ons (zonder succes) zoveel mogelijk van de rand vandaan te houden. We gebruiken de lunch in Eixample, een buitenwijk van Barcelona, als we in de richting van de Sagrada Familia wandelen en maken kennis met sepciale Catalaanse broodjes, Copa (hardgebakken met omelet of hamsoorten uit de streek). In de Sagrada Familia leert mama weer de ware betekenis van hoogtevrees kennen: we gaan 65 meter omhoog de toren in en inderdaad, het uitzicht uit de galmgaten doet je verlangen naar stevige grond onder je voeten. Ook hier aparte vormen en een overvloed aan decoraties, zoals we dat van Gaudi kennen. De bedoeling is om het bouwwerk in 2026 - 100 jaar na de dood van Gaudi - af te hebben en dat lijkt ons best een uitdaging als je ziet wat er allemaal nog moet gebeuren. We puffen even uit op (alweer) een terrasje in de luwte met prachtig uitzicht op de Sagrada en zien (samen met oude mannetjes op de vele bankjes) hoe een kleine jongen het voetbal van zijn fanatieke vader leert. We komen aan bij het Hospitaal dat is gebouwd door de architect Lluis Domenech i Montaner en opnieuw zijn we onder de indruk van de prachtige (geglazuurde) plafonds, koepeltjes, etc. Als we even zitten en onze stoeltjes willen verschuiven blijkt alles vast te zitten: voor geesteszieke patienten of gewoon tegen vandalisme? We willen het niet weten en besluiten ons avondmaal te gebruiken in de gezellige studentenwijk Gracia. Uiteindelijk flaneren we 's avonds laat bij nog steeds een heerlijke temperatuur terug naar ons hotel. Daar blijkt alles keurig te schijn schoongemaakt en opgemaakt en zelfs nieuwe handdoeken zijn niet vergeten. Tevreden vallen we in slaap.

Maandag 22 mei
Na een versterkend ontbijt met de taxi naar parc Guell. Arnold had al aangegeven dat taxi's hier relatief goedkoop zijn en dat blijkt te kloppen. Sterker nog, je hebt hier niet het gevoel dat er gesjoemeld wordt met taximeters: de taxi's zien er betrouwbaar en schoon uit. Ook het park is indrukwekkend en we zien nu Gaudi's salamander - die je in alle souvenirwinkels als miniatuur kan kopen - in het echt. Ik krijg zin om zelf ook eens iets te gaan doen met geglazuurde mozaieken; genoeg materiaal voor inspiratie! Tijdens een kleine fotosessie raakt mama haar jasje even kwijt, dus rooie koontjes en een intensieve speurtocht zijn het gevolg. Gelukkig met succes: het jasje ligt nog op een bankje. We raken gewend aan regelmatige culinaire tussenstops en besluiten dat te doen bij het muziekpaleis. Snel de atxi genomen die ons afzet bij een terrasje waar we ons tegoed doen aan.... jawel, cappucino met appeltaart. dan een rondleiding in het Catalaans dat Arnold verbazingwekkend goed weet te vertalen. Een prachtige zaal waarvan het plafond werkelijk schitterend is. Helaas mag er niet gefotografeerd worden, dus alles maar vastleggen in het fotografisch geheugen... We lopen de wijk El Born binnen en komen uiteindelijk terecht bij een wijnhandel waar we een lichte lunch gebruiken met ondermeer kaas en natuurlijk een goed glas wijn. Terwijl we daar zitten krijgt Arnold een SMS van Marca waarin ze aangeeft dat deze wijk door Cruijff als aanrader voor gezellige restaurantjes wordt genoemd: toeval bestaat!
Als we doorlopen naar het havengebied voor de onderwater-attractie in L'aquarium de Barcelona blijkt dat zo absurd duur (35 Euro p.p.) dat we liever wat anders gaan doen. Een strandterrasje bij de sculptuur van Frank Gehry biedt uitkomst. Arnold neemt nog wat foto's van deze sculptuur die een vis voorstelt en gemaakt is van een soort gevlochten koperwerk. Met de taxi terug naar het hotel om even op te frissen. Daarna flaneren op de Passeig de Gracia waar we gaan eten bij Txapela (waarschijnlijk Catalaans voor alpinopet) We bestellen een hele serie warme en koude tapas (op nummer) van de kaart en laten het ons goed smaken. Leuk die verscheidenheid aan hapjes en we drinken een soort cider erbij. De jongens naast ons laten een rugzakje achter dat onbeheerd blijft liggen: gelukkig zonder explosieven, maar in deze tijden is iedereen toch wat eerder bevreesd. De sfeer in het restaurant is gezellig en op de terugweg naar ons hotel genieten we van panden die - nu het donker is - mooi verlicht zijn...


Dinsdag 23 mei
Bij het ontbijt nu eens wat andere cakejes, maar ook lekker! We lopen naar de Plaza del Pi, waaraan Arnold goede herinneringen heeft toen hij samen met Marca in Barcelona was. Hij weet feilloos het juiste terrasje (wellicht ook nog de juiste stoeltjes?) te vinden: romantiek ten voeten uit! Maar we gaan alweer door: het Picasso museum "moet" immers worden bezocht, maar daar aangekomen staat er een (te) lange rij. Op aanraden van Arnold reserveren we alvast onze zitplaatsen voor de terugvlucht in een Internetwinkeltje en dat gaat zonder problemen. Dan maar weer terug naar Plaza del Pi (het blijft trekken); we vleien ons neer op het bewuste terrasje en Arnold vind tot zijn (en onze) vreugde het typisch Spaanse ontbijtgerecht van kunstig gekrulde, in olie gebakken aardappelmeel: Churros. Lekker als hartig ontbijt bij de koffie of met een beetje suiker... Als we weer doorlopen besluiten we dat we het thuisfront niet met lege handen tegemoet kunnen treden; alleen de gedachte aan die teleurgestelde blikken doet ons al naar wat leuke winkeltjes bij de Ramblas snellen. Volbeladen (nou ja, met enige kadootjes) lopen we in het gebied waar we ook onze eerste dag hebben doorgebracht: de cirkel is weer rond. We stuiten eigenlijk bij toeval op een prachtige binnenplaats van de de grote kathedraal, met palmen en ganzen. Nog een lunch als culinair afscheid van Barcelona, maar dat wordt een domper. Alles is slecht: de bediening, het eten, de toegewezen plaats... Zo staan we weer even met beide voetjes op de grond. Vanaf het hotel nemen we een taxi naar het vliegveld en ditmaal hebben we een uitermate spraakzame chauffeur die mijn glimlachend geknik blijkbaar aanziet voor een perfect begrip van de Catalaanse taal en voeren van een monoloog niet als een bezwaar ziet (zoals wel in meer beroepen voorkomt...).
We besluiten het wachten op het vliegveld op een zo leuk mogelijke manier door te brengen: we bekijken nog wat winkeltjes en pakken voor de laatste maal nog een soort terrasje. De lucht betrekt en het lijkt erop dat het gaat regenen in Barcelona: dat hebben we dus goed gepland! Tijdens de vlucht blijkt er door de wolken wel enige turbulentie te zijn, maar we landen zonder problemen op Schiphol en hebben zelfs nog kans gezien onderweg een (beter) broodje te eten.
In Nederland is het regenachtig en koud (12 graden), maar we worden weer snel warm van ons welkom: Marca is zo lief geweest om ons op te komen halen met de auto, terwijl papa op de kinders past. We zijn rond 23.00 uur weer thuis en kunnen terugkijken op een hele leuke mini-vakantie! Eigenlijk hebben we helemaal geen vervelende dingen meegemaakt en steeds genoten van de stad en elkaars gezelschap. Hartsikke leuk en bovendien kunnen we uitkijken naar de vele foto's die Arnold heeft gemaakt, als een mooie herinnering.

Nog even een paar punten die het vermelden waard zijn:
Barcelona wordt goed schoongehouden en heeft een gezellige sfeer
taxi's in verhouding goedkoop
Engels (meestal) geen probleem
onze magen moesten zich wel even aanpassen aan afwijkende etenstijden
zo veel te zien, leuk om meer dan 1 keer terug te komen
Arnold maakte alle foto's en was een voortreffelijke goede gids (aanrader voor andere gezelschappen)
we hadden prachtig weer: 25 graden, ook s' avonds lekker
credit cards worden alleen geaccepteerd met paspoort

Marca terug uit 'Cananada'

Chili con carne, Caramba! eindelijk dan. Quinn had de nachten al geteld tot Marca weer terug zou zijn uit Cananada, zoals hij het noemde. Ik had hem beloofd dat we dan zijn recept gingen klaarmaken van Chili con carne (met 3 C's he pap?) Dit recept had hij gevonden op www.ookjij.nl, een erg leuke en educatieve site, waar hij vaak naar toe surft. Al eerder hadden we 'haastjerepjesoep' en 'zomerse bananensplit' gemaakt. Quinn zoekt dan het recept op, op de computer en ik moet dan alle ingredienten klaarzetten zodat hij ze kan zien. Daarna geeft hij stap voor stap door wat er gebeuren moet en helpt ook zelf mee met koken. Het klaargemaakte daarna ook opeten is een ander verhaal...Dit is alleen nog gelukt met de bananensplit, tja... Ook nu werd er helaas weer niet veel van gegeten. Maar mama was weer terug, dus de avond kon niet meer stuk. Ze had het erg naar haar zin gehad en ook was ze makkelijk meegekomen met alle vluchten. Op de terugweg bij Air Canada zelfs lekker in de Business class gezeten! Ze had veel gezien en gedaan en het was natuurlijk erg leuk om je oude vriendin en haar gezin weer eens in levende lijve te zien en haar huis te kunnen bewonderen.

Knikkers op laag water zoeken

Sinds een paar dagen heb ik ons zwembadje weer geinstalleerd en de kinderen genieten er volop van. Nu had ik een tijdje geleden een soort stofzuigertje voor zwembaden gezien. Je moest er je tuinslang op aansluiten en door de werveling van het water werd het vuil dan in een zakje opgevangen. Precies wat ik zocht want als er eenmaal zand in het bad komt, krijg je dat er bijna niet meer uit. En aangezien dit badje net even te groot is om snel even leeg te gooien en weer te vullen, is zo'n ding dan erg handig. Britt was vrij en samen gingen we naar het tuincentrum waar ik hem gezien had. Natuurlijk uitverkocht, maar er stond nog een showmodel en die wilde ik wel hebben. Britt zag een leuke duikbril en snorkel waar ze meteen helemaal verliefd op was. Die moest natuurlijk ook mee. Ik zei dat ze daar samen met Quinn mee moest spelen. Thuisgekomen kon ze niet wachten om in het bad te gaan met haar nieuwe duikbril. Ze had snel door hoe het werkte en na verloop van tijd besloot ik om het wat spannender te maken door haar echt ergens naar te laten duiken. Ik gooide wat knikkers in het water, die ze dan op moest duiken. Dit vond ze een geweldig spel en dat heeft ze lang volgehouden, ik moest haar op een gegeven ogenblik dwingen om eruit te gaan want ze stond te trillen als een rietje.

Picknick op de hei

Vandaag met de kinderen een dagje naar Opa en Oma van Harmlen in Ermelo. Niet meer naar 'het kleine huisje', want de caravan is nu definitief verkocht en de nieuwe eigenaars zitten er al in. Dus naar het 'grote' huis. We waren lekker vroeg op pad en het weer was heerlijk. Eigenlijk waren we wat aan de vroege kant, dus besloot ik eerst even wat bloemetjes met ze te gaan plukken.
Ik wilde ook nog even langs het graf van Opa en Oma Schaftenaar in Putten rijden, dan konden we daar ook nog wat bloemetjes op leggen.
Vlak bij de Tintelersteeg sloegen we onze slag, het merendeel van de buit betrof paardenbloemen, maar er waren ook nog wat andere leuke bermbloempjes bij. Op de begraafplaats was Britt erg nieuwsgierig waarom je dood ging en wat er dan met je gebeurt en waarom kleine kinderen ook dood gaan. We hadden net het graf gezien van een 5 jarig jongetje....
Ik probeerde als vader deze lastige vragen zo goed mogelijk te beantwoorden, toen Quinn opeens riep dat hij het symbool voor verdriet had gevonden! Het was inderdaad waar: er was op verschillende graven een afbeelding te zien van een treurwilg. Hij wist via de site van 'www.ook jij.nl' dat mensen dit gebruikte als een symbool. Erg knap van hem!
Toen we in Ermelo aankwamen, kreeg mama de rest van de bloemen, waar ze erg blij mee was. We aten 's-middags een boterham en namen daarna wat drinken en chips mee om te gaan picknicken op de hei. Heerlijk, je hoeft alleen de straat maar uit te lopen en je zit middenin de natuur. We zochten een mooi plekje uit, niet zo dicht bij de paadjes en in de schaduw van een mooie, grote vliegden. Het was erg idyllisch; de kinderen speelden heerlijk met de bal en ik zat met mama op het plaid van de rust en de natuur te genieten. Na een goed uur keerden we weer terug, de kinderen even snel in bad gedaan, want die waren wel zeer smoezelig geworden. Daarna aten we nog zelfgefrituurde patat om niet lang daarna naar huis te vertrekken.

Pranzo Italiano

Oftewel Italiaanse lunch. Nadat we vorig jaar voor het eerst bij elkaar op bezoek waren geweest, hadden we met Kathalyne en Michael afgesproken om samen een Italiaanse lunch te maken, bij een van ons thuis. We kennen Michael en Kathalyne eigenlijk via Britt, toen die nog op Pinokkio zat, zat Fleur ook bij haar in de klas.Ook nu zitten ze weer samen op dezelfde school. Aangezien het een prachtige dag beloofde te worden, zouden we in onze tuin heerlijk buiten kunnen eten. De kinderen konden zich daar ook goed vermaken. We hadden om 11 uur afgesproken en een verdeling gemaakt over wie wat zou klaarmaken. Het weer was in ieder geval al Italiaans en Kathalyne had twee heerlijke gerechten klaargemaakt, met gegratineerde garnaaltjes uit de oven en zelfgemaakte ravioli met artisjokkenvulling! Zelf had ik een panforte de Siena gemaakt, om mee te beginnen bij de koffie, een eenvoudige salade Caprese met tomaat, mozzarella en basilicum en vers mango-ijs met gember en limoenrasp. Verder een drietal Italiaanse witte wijnen uit de Veneto in de koelkast...om het een en ander te begeleiden. Dus met goed gezelschap erbij kon de dag eigenlijk niet meer stuk.
Fleur en Frédérique spelen altijd heerlijk probleemloos met Britt en soms ook met Quinn. Daar hadden we eigenlijk geen omkijken naar, zij aten een hotdog en gingen meteen weer verder met belangrijker zaken, namelijk lekker spelen! Het werd een heerlijke dag; we genoten van elkaars gezelschap en van het heerlijke eten en drinken. Ik had inderdaad een beetje dat "Italie"-gevoel van 'met zijn allen gezellig rond de tafel en genieten maar'. Dit gaan we wat mij betreft zeker een keer herhalen. De tijd vloog voorbij en voordat we er erg in hadden was het al half vijf. Elina had ons die middag ook nog opgebeld om ons uit te nodigen voor een onverwachte BBQ. Nadat Michael, Kathalyne, Fleur en Frédérique vertrokken waren, hebben we ons door Elina laten verwennen. Remko wist ook niet dat we kwamen en het was een leuke verrassing.
Gezellig bijgekletst en om een uur of half 10 weer naar huis en met een volle buik en een voldaan gevoel onze bedden ingerold.

Klimmen op de vulkaan

Vandaag lekker met de kinderen weg geweest naar oud Valkeveen, een heerlijk "ouderwets" attractiepark met ontzettend veel leuke attracties, een gemoedelijke sfeer, een prachtige ligging en voor 'parkbegrippen' een uiterst sympathiek prijskaartje. Bovendien is het maar een minuut of twintig met de auto en de kinderen hebben het er altijd enorm naar hun zin. Nieuw sinds de vorige keer was de vulkaan; een enorme klimberg van zeildoek, verstevigd met opzetstukken zoals je ze ook op klimmuren ziet, waarop je omhoog kon klauteren en dan via de enorme glijbaan weer naar beneden kon glijden. Met name Quinn was hier niet weg te slaan, volgens mij heeft hij hier wel 3 uur doorgebracht...Het valt dan echt op dat zijn motoriek steeds beter wordt en hij slaat helemaal geen gek figuur tussen de andere kinderen. Je kan aan hem zien dat hij het enorm naar zijn zin heeft. Zo nu en dan probeert hij zelfs contact te maken met andere kinderen. Hij doet dat dan op zijn manier, door kinderen vast te pakken. Jammer genoeg wordt dit door de wildvreemde kinderen die hij vastpakt natuurlijk niet altijd begrepen en op prijs gesteld. Vaak krijgt hij dan een duw, of kinderen gaan er snel vandoor. Dat is als ouder wel zielig om te zien. Gelukkig laat hij zichzelf niet zo snel uit het veld slaan en speelt weer lekker verder.
Na ongeveer 5 uur in de zon te hebben zitten stoven, zijn we naar huis teruggekeerd, de kinderen waren helemaal op...
Britt sliep zelfs meteen in de auto op de terugweg.