Jongensfilms en meidenfilms

Het is weer vakantie en een van de taken als ouder is dan om je kinderen bezig te houden en te vermaken. Spelen bij vriendjes en vriendinnetjes en vice versa. Een pretpark op zijn tijd, wat wandelen en fietsen of een Pick nick doet het ook altijd erg goed. Wat ook altijd hoog scoort is een bezoekje aan de bioscoop. De marketingmachine van studio 100 draaide al enige tijd op volle toeren om het jonge, prinsen en prinsesjes-minnende publiek de zalen in de krijgen met de nieuwe film van K3; "K3 en het ijsprinsesje". Ook Britt was zodanig bewerkt dat ze er natuurlijk heen moest... Wij dachten dat het wel weer eens tijd werd om een bioscoopje te pikken en hadden toegestemd dat we in de vakantie zouden gaan. Eigenlijk waren Marca en ik er vanuit gegaan dat we met zijn 4-en zouden gaan, maar toen de dag aanbrak vroegen we ons af of we Quinn wel zo'n plezier zouden doen met deze film. Toen we het aan hem vroegen, zei hij dat hij het niet leuk vond en naar een andere film wilde.



















Na een snelle blik in het lokale krantje kwamen we tot de conclusie dat hij liever naar "Cars" ging.
En zo werd het jongens/meisjes rollenspel weer eens op een natuurlijke manier bevestigd! We besloten ons op te delen in 2 groepjes: De meiden zouden lekker gaan zwijmelen bij K3 en de jongens gingen lekker naar de auto's kijken. Ik vond het eigenlijk helemaal niet zo erg, want ik had me niet echt op het K3 sprookje verheugd en zo was iedereen weer tevreden.

"Die meneer voor u is zijn rijbewijs kwijt..,"

Als we naar mijn vader en moeder rijden, nemen we al jaren de route langs het water, langs de windmolens en Centerparcs en op naar de brug over het Nijkerkernauw. Het is een prachtige rustige weg, die voert langs het water, mooie boerderijen en akkers, bloembollenvelden en prachtige natuur. Het is ook een weg waar je maar 80 km/u mag rijden....
Deze, voor boerenkarren bedoelde snelheid, is voor mij toch echt te laag als ik hier rijd. Meestal staat de teller op 130 km/u op de lange rechte stukken, waar je een kilometer zicht hebt op eventueel verkeer dat je tegen zou kunnen komen.
Aldus geschiedde ook afgelopen dinsdag toen we Britt hadden weggebracht voor haar eerste echte logeerpartijtje bij opa en oma. Nadat we de Centerparcs gepasseerd waren en ik net de dijk met de windmolens was opgedraaid, sprong er al snel een wetsdienaar van achter een geparkeerde auto midden op de weg en gebaarde me dat ik moest stoppen. "We hebben u snelheid gemeten en kwamen uit op 123 km/u, daar gaat 4 km vanaf vanwege de correctie, dan komen we uit op 119 km/u terwijl u hier 80 mag rijden" "Dat is 39 km te snel, waardoor het een strafzaak wordt" Terwijl ik dit allemaal liet inzinken, vervolgde de agent uit Dronten, waarschijnlijk om me te laten beseffen wat een 'bofkont' ik nog was:: "Die meneer voor u is zijn rijbewijs kwijt, dat hebben we ingevorderd omdat hij meer dan 50 km te snel reed"
Daarna kwam de altijd weerkerende vraag die ze dan wel moeten stellen, maar waar je niet toe verplicht bent om er antwoord op te geven, "Wilt u dat ik nog opschrijf wat de reden is voor deze overtreding?" Nadat ik al gezegd had dat hier niets ingevuld hoefde te worden, bedacht ik me dat 80 km/u op deze weg echt veel te langzaam is. Een gevaarlijke 'in-slaap-sukkel-snelheid', die de veiligheid niet ten goede komt. Maar ach, laat maar zitten ook.
Zonde van het geld en voortaan toch maar iets dimmen op de dijk....

"papa, ik kan je borstjes zien..."

Al een tijdje was het beeld dat ik via de spiegel van mezelf zag, niet zoals het volgens mij zou moeten zijn. Sluipenderwijs had zich in de loop der tijd vet verzameld op de bekende plekken en was mijn silhouet beduidend anders van vorm geworden. Gelukkig was het nog niet zo erg als op bijgaande foto.... Met weemoed dacht ik terug aan de tijd dat ik als een getailleerde spijker door het leven ging, met een lengte van 186 cm en het schamel aantal kilootjes van 65!. Toen Britt dan ook laatst tegen me zei: "Papa ik kan je borstjes zie" was dat de druppel die de emmer deed overlopen. Het werd eens tijd om streng te zijn tegen mezelf en dat fitness apparaat, dat boven stof stond te verzamelen, ook daadwerkelijk te gaan gebruiken! Ook mijn voedselinname moest eens kritisch tegen het licht worden gehouden. Dat laatste punt stemde me niet echt gelukkig, want ik ga door het leven als een echte Bourgondier. Je kunt je dus wel voorstellen dat ik ontzettend blij was dat ik op precies dat moment, via Mirna, tegen het (dunne) afvalboekje van topkok Pierre Wind aanliep, waarin hij zijn Wind-Afval-Methode, kortweg WAM, uit de doeken doet. Hij beweert een methode gevonden te hebben waardoor lekkerbekken als hij (en ik) toch gewoon kunnen eten en tegelijk kunnen afvallen... Het principe is zeer eenvoudig: je schrapt heel rigoreus alle suikers en suikervervangers uit je eten. Suikers uit vruchten, de zogenaamde natuurlijke suikers, mogen wel, dus als je een 'zoete bui' voelt aankomen, kun je wel een lekkere portie fruitsalade nemen. Omdat ik al lang weet dat suiker een zeer ongezonde stof is voor je lichaam en het feit dat je voor de rest alles gewoon mocht eten, leek me dit wel een mooie methode voor mij om wat kilootjes kwijt te raken. Ik hoefde niet eens zo heel veel om te gooien; geen suiker meer in de koffie, geen koekjes en geen deserts, dat waren de belangrijkste dingen. Voor de rest nog een paar produkten vervangen waar ook suikers inzitten. Dat zijn er trouwens heel erg veel, als je eens serieus de ingredientenlijstjes langsloopt.
Maar ik ben niet roomser dan de paus en als er een spoortje suiker in zit, zoals bijvoorbeeld in mayonaise, doe ik daar niet moeilijk over. Na een week was ik 2 kilo kwijt, maar nu is de teller even stationair gebleven. Dat gevoel had ik zelf ook al. Ik geef de moed niet op en ga vrolijk verder, ook omdat het gewoon goed voelt en het me toch weinig moeite kost.
Ik zie de toekomst nog wel wat dunner in en hou je op de hoogte!

Pick-nick tussen de graven

Afgelopen dinsdag met mama een heerlijke fietstocht gemaakt. Het zou die dag zo'n 30-35 graden worden, dus het was wel handig om zo vroeg mogelijk te beginnen met onze etappe. Na het "kinderen naar school breng" ritueel, ben ik meteen doorgereden. Ik had weer een van mijn "Ar-dagen", waarop ik lekker kan doen wat ik wil, terwijl Marca voor de kinderen zorgt. Ik had het al een tijdje in mijn hoofd zitten om met mama eens lekker te gaan fietsen. Een fietstocht met haar in de omgeving Putten/Ermelo is een heerlijke ervaring. Omdat ze de bossen daar zo goed kent en een uitstekend richtinggevoel heeft, hoeft ze nooit op de kaart te kijken en kan je je dus ongestoord concentreren op het natuurschoon om je heen.
Bovendien is ze hier opgegroeid en heeft ze een geheugen als een ijzeren pot. Dus je bent ook meteen nog eens met een gids op pad, die over elk plekje wel een leuk verhaal of een mooie anekdote te vertellen heeft... Als geplanned vertrokken we lekker vroeg met een fietstas met koelboxje erin en wat eten. Na een prachtige rit, door de nog heerlijk koele bossen, kwamen we bij het Solse gat. Hier lagen voor mij ook wel wat herinneringen. Zo gingen we vroeger, als het al een beetje begon te schemeren, met mijn ouders, opa en oma en Sam hier naar toe om met een stok in het moeras te peuren, waardoor er gas vrijkwam wat we aan konden steken! Je kunt je als kind nauwelijks iets spannenders voorstellen, vooral niet als je net de legende van het verzonken klooster hebt gehoord, wat hier gestaan zou hebben...
Hier hadden we onze eerste stop en ik had hier wel de halve dag kunnen doorbrengen; wat een prachtige bomen en wat een heelijk koel briesje. Er stond ook nog een "natuur-kunstwerk:" een boomstronk die door een kunstenaar met behulp van motorzaag omgetoverd was tot een fantastisch mooie duizendpoot!





















Toen we na deze onderbreking weer verder fietsten en op een gegeven moment wel wat trek kregen, waren we net in de buurt van Staverden. Hier staat ook een schattig klein kerkje met een mooi begraafplaatsje ernaast. Hier ziin we naar binnen gegaan en hebben we een plekje uitgezocht in een hoek, op een stenen bank in de schaduw van een prachtige boom, met uitzicht op de graven om ons heen. Hier hebben we in stilte zitten genieten van ons drinken en een krentenbol met roomboter.
Op de terugweg hadden we de laatste paar kilometer helaas geen schaduw en moesten we op een asfaltpad fietsen. Toen merkten we pas hoe heerlijk koel we al die tijd gefietst hadden! De hitte steeg van het asfalt omhoog en bleef als een verstikkende, plakkerige wolk om ons heen hangen. Thuis konden we weer even bijkomen in de koelte van het huis en waren we het er alletwee over eens dat het een zeer geslaagde dag was geweest.

Celestijnse betovering

Het is nu ruim 10 jaar geleden dat ik de "Celestijnse belofte" voor het eerst las. Het was een boek dat me meteen in zijn grip had en destijds had ik het idee dat ik daar ook wat mee moest doen. Ik besefte dat het fictie was, een roman, maar de principes die erin werden beschreven spraken me zeer aan en ik denk dat de meeste zaken ook zo werken als door Redfield beschreven wordt. Met name de strijd om energie tussen mensen en de daarbij behorende rollenspellen, was een eye-opener voor me. Het is een mooi verhaal met een positieve tendens. Ik kan me herinneren dat ik destijds, na het lezen van het boek, een periode bewust geleefd heb volgens de wijze van de Celestijnse belofte en dat dat een zeer prettige tijd was. Helaas verval je dan na verloop van tijd weer in je oude gewoontes....
Daarom kan ik soms weer opeens ontzettende zin krijgen om het boek weer te lezen. De afgelopen weken was het dus weer zo ver. Na de Celestijnse Belofte gelezen te hebben, ben ik meteen weer doorgegaan met het vervolg: Het tiende gebod.
Dit was voor mij nu al de derde keer dat ik de boeken las en het verveelde me nog steeds niet, sterker nog; ik krijg er altijd weer enorme inspiratie van om mijn leven op bepaalde punten aan te passen en dingen uit de boeken in de praktijk te brengen. Soms heb je weer even een schopje onder de kont nodig om je weer scherp te krijgen. Met name als het gaat om de intermenselijke relaties. Ik heb geen illusies dat ik het deze keer zal kunnen volhouden, maar het geeft me weer hernieuwde energie voor een bepaalde periode. Het is dan ook vast niet de laatste keer dat ik de boeken gelezen heb....

TRIQN voor papa en mama

Dat Britt ook begint met zinnetjes schrijven, merkten we afgelopen weekend toen ze voor ons drinken had ingeschonken. Ze brengt ons wel vaker een glaasje sap op bed, als wij er nog inliggen en zij al op is. Het is echt een schatje! Afgelopen keer had ze dus twee glazen voor ons bereid en daarbij twee kleine briefjes gelegd met op de ene: "TRIQN voor papa" en op de andere "TRIQN voor mama" Dat zijn dingen die je niet gauw vergeet... We hebben haar natuurlijk ontzettend geprezen en het sap lekker 'opgetroqn'!

Kleine nichtjes worden groot

Ik kan me nog goed herinneren dat ik met mijn nichtje Sandra op mijn arm stond, toen zij net geboren was. Ik was toen 16 en Remko 13.Dan voel je je opeens een oude man als ze gaat trouwen en zelfs al een een prachtig kereltje op de wereld heeft gezet. Ik weet nog goed dat ik er vroeger een hekel aan had als oudere mensen een gesprek begonnen met de woorden: "Ik weet nog goed dat..." of "Ik kan me nog goed herinneren dat..." En nu ben ik zelf al zo'n oude lul geworden...
Gelukkig voel ik me nog jong en mensen schatten me steevast 5-10 jaar jonger dan ik ben, houden zo.
Maar goed, er gaapt toch een klein generatiekloofje. Dat bleek gisteren op de bruiloft ook. Toen ik om me heen keek zag ik een meertderheid van beduidend jongere yuppen en yuppinnen. Gelukkig bleek de geolied spelende band "What's up Bob?", een zeer breed repertoire te beheersen, waar Marca en ik ook verbazend goed mee uit de voeten konden. Ik ben niet zo'n danser, maar dit werkte zo aanstekelijk dat ik zowaar ook een halfuur op de dansvloer te vinden was...
Sandra zag er prachtig uit in haar strapless jurk en ze genoot zichtbaar van het hele gebeuren, ook Dimitry amuseerde zich prima. Van spanning hadden ze gelukkig weinig last gehad, zodat ze volop konden genieten van wat er op die dag allemaal gebeurde. Kleine Mats maakte ook alles mee, maar was bij het feest "s-avonds toch afgehaakt. Dat was ook niks geworden voor zo'n klein ventje, al die herrie en al die mensen. De lokatie was fantastisch; midden in het boerenland tussen Hoevelaken en Nijkerk stond de hoeve "Sparrendam". Een mooie uitspanning met oude stenen opgebouwd, het geheel bestaat uit een feestzaal met prachtig groot terras en een 'vestingwerkje' ernaast met prachtige gemetselde bogen binnenin. Dit is een door de gemeente Nijkerk goedgekeurde trouwlokatie, zodat hier ook huwelijken voltrokken mogen worden.
's-ochtends werden ze in deze sfeervolle zaal getrouwd door een oude vriend van de vader van de bruid. Ik bleek hem ook nog oppervlakkig te kennen. Later trouwden ze voor de kerk in Hoevelaken en weer later was het feest weer op 'Sparrendam'
Het was een mooi, goedverzorgd feest, om 1.30 werden we door onze "taxiservice" van Remko en Elina weer keurig thuis afgezet. Maandag gaat het bruidspaar lekker op huwelijksreis naar Barcelona.

Een pick-nick uit de bladen...

Je kent ze wel, die pick-nicks uit de bladen, waarbij een vlot koppel, meestal zonder kinderen, er in vintage cabrio op uit trekt met aan boord een prachtige mand, gevuld met gekoelde champagne, de heerlijkste broodjes, pate's en kaviaar. Ze rijden naar het perfecte plekje en het weer is natuurlijk ook fantastisch. Afgelopen zaterdag kwamen we dicht in de buurt van dit ideaalbeeld. Om half vijf belde Kathalyne dat ze van plan waren om 's-avonds te gaan pick-nicken en of wij zin hadden om mee te gaan. Zij hadden al een paar lekkere salades bereid en een fles rose behoorde ook tot de uitrusting...
Voor de kinderen waren er warme worstjes en stokbrood met franse kaas. Ik moest even nadenken hoe wij op zo'n korte termijn nog een duit in het zakje konden doen en trok de koelkast open. Ik had de dag ervoor een frittata gemaakt, een soort omelet met veel ui, knoflook en rode paprika's met kaas erover. Hier had ik nog een groot stuk van liggen, verder was er nog een groot stuk panforte, wat ik in kleine stukjes sneed en we hadden nog een verse fruitsalade. Ook een fijne Zuid-afrikaanse rose lag heerlijk koel voor het grijpen, dus wij zouden gelukkig ook niet met lege handen aankomen. Remko had toevallig net die ochtend zijn mooie pick-nickmand gebracht omdat wij die mochten hebben. Het was zo'n mooi rieten, ouderwets model met bordjes, bekers en bestek erbij en ik dacht dar we er wel de blits mee zouden maken. We werden echter flink afgetroefd door Michael en Kathalyne, die een veel groter model hadden met echt keramiek servies erin..... Het plan was om eerst te gaan fietsen, maar mijn ketting was er af gelopen. Dus besloten we de auto te pakken en naar het Cirkelbos te rijden om daar bij een tafel te gaan zitten. Op de weg er naar toe reed ik vrij scherp op een smal weggetje langs mijn tegenstander, met als gevolg dat mijn linker buitenspiegel aan flenters lag. Dit kon de pret niet drukken en al gauw kwamen we bij ons plekje. Het was echter heerlijk weer en zelfs op dit tijdstip brandde de zon ongenadig los op onze huid. We zaten net, keken elkaar aan en besloten snel een ander plekje te zoeken in de schaduw, dan maar geen tafel. We hadden tenslotte ook alletwee een kleed bij ons. Na een korte wandeling, waarbij Michael met een verbeten gezicht de zware picknickmand voortzeulde, kwamen we bij een plekje wat ons wel geschikt leek. Ons eisenpakket was tegen die tijd ook al aardig bijgesteld... Als echte bermtoeristen vielen we neer naast een weggetje. Gelukkig was er nauwelijks verkeer en al gauw bleek het een heerlijke lokatie te zijn; de kinderen konden er lekker spelen en toch konden we ze in het oog houden.
We stalden onze heerlijkheden uit op het kleed en ontkurkte de rose. Alles was heerlijk, we genoten van de plek, elkaars gezelschap en de fantastische salades die Michael en Kathalyne hadden meegebracht.
Na een uur of twee keerden we voldaan weer naar huis!