Eten aan bakboord, verdwalen aan stuurboord

Na de geslaagde logeerpartij van Britt bij opa en oma, was het nu de beurt van Quinn om te gaan logeren bij mijn ouders. Afgelopen zaterdag was het zover; Quinn, die normaalgesproken niet in zijn kleren te branden is, zat al aangekleed en al op de bank om te vertrekken.... Hij had weliswaar zijn broek achterstevoren aan, maar dat hij zichzelf al zo vroeg had aangekleed, gaf wel aan hoeveel zin hij er in had! Zodra Marca terugkwam uit San Francisco, zouden we hem wegbrengen. Kathalyne had gevraagd of Britt misschien een nachtje bij Fleur wilde logeren, dus dan waren ze alletwee het huis uit en hadden Marca en ik de avond voor ons alleen. Een zeldzame gebeurtenis, waarvan ik meteen wilde profiteren. Zodra ik wist dat Quinn en Britt alletwee onder de pannen waren, had ik meteen een reservering gemaakt bij Restaurant Bakboord in Almere-Haven. We hadden hier nog nooit gegeten, maar er wel veel positieve verhalen over gehoord. We besloten er op de fiets naar toe te gaan, in verband met de te nuttigen alcoholische versnaperingen.... Op de heenweg, toen het nog licht was ( en we nog nuchter waren), was dit een heerlijk ritje. We kwamen mooi op tijd aan, zetten onze fietsen neer en konden meteen aan ons aperitief, op het terras. Na de maaltijd echter, werd het een heel ander verhaal. Het was nu natuurlijk donker en de woonerven in Almere-Haven staan bekend om hun doodlopende weggetjes...Al gauw waren we totaal de weg kwijt, nadat we vele keren om hadden moeten rijden. Uiteindelijk wilde we door een park heensteken, maar het was hier zo aardedonker dat we geen hand voor ogen zagen en zeker tegen een boom zouden zijn gereden. Toch maar niet dus. Als een geschenk uit de hemel bleek er toch nog een buurtbewoner buiten te lopen, die ons ook nog de weg kon wijzen!
Al met al hebben we ongeveer een uur gedaan over de terugweg. Na afloop heb ik plechtig gezworen om dit nooit meer op de fiets te proberen.
Nog even over ons bezoek aan Bakboord; Ik vond het interieur smaakvol en gezellig, Marca vond het iets minder uitnodigend, maar misschien moeten we een volgende keer in een van de zijzaaltjes bespreken, daar is het nog iets intiemer.
Het eten was goed, maar niet speciaal. De wijnen -we hadden expres per glas besteld, zodat we er een aantal konden proberen-vielen ons stuk voor stuk wat tegen. Ten eerste werden ze te koud geserveerd, maar zelfs na een tijdje, bleef het wat tegenvallen. Ze leken wel allemaal het zelfde probleem te hebben; eerst prettig in de mond, waardoor de verwachting hooggespannen was, maar dan een beetje dunne, schrale finale. Als je niet beter wist, zou je zeggen dat de wijnen met wat water verdund waren.
Omdat we kort geleden in Het Lagerhuys in Muiderberg hebben gegeten, waar we precies evenveel betaalden voor onze rekening, ga je dan natuurlijk toch vergelijken. Deze vergelijking viel in het voordeel uit van het Lagerhuys.
Het eten iets aparter, de wijnen veel beter en de sfeer wat intiemer. Voordeel van Bakboord is dat het natuurlijk dichterbij is en mooi aan het water ligt. Iets dat het, met name in de zomer, een fantastisch plekje maakt.
We komen zeker nog een keer terug in Bakboord, want dit was pas ons eerste bezoek.
Ondertussen hadden de kinderen het ook uitstekend naar hun zin gehad en was het weekend weer om voordat we het wisten.

Bij mijn geboorte is er iets misgegaan...

Mijn nicht Thea heeft een bijzonder kind. Het is een schat van een mannetje. Al op zeer jeugdige leeftijd "wist" hij bepaalde dingen en kon zeer volwassen opmerkingen maken, die helemaal niet bij zijn leeftijd pasten. Ook zag hij 's-nachts soms mensen door zijn kamer lopen.... Hij heeft duidelijk contact met de andere zijde, iets waar bij ons in de familie helemaal niet moeilijk over gedaan wordt, omdat de meesten van ons hier gewoon in geloven. Laatst hoorde ik, via mijn moeder, weer zo'n bijzondere opmerking van hem. Hij had aan zijn moeder verteld, dat er bij zijn geboorte iets mis was gegaan. Normaalgesproken, zo vertelde hij, was het zo dat je je ouders uitzocht en dat er dan een soort flits was, waarna je alles vergeten was en met je nieuwe leven begon. Hij zei tegen zijn moeder dat hij zeer blij was dat hij hun had uitgekozen, maar dat die flits bij hem niet goed gewerkt had en dat hij daardoor nog allerlei dingen wist....Als ik dit hoor van een 11-jarig jongetje, dan weet ik zeker dat er leven is na de dood. Het is een speciaal ventje en ik hoop voor hem dat de mensen die 's-nachts door zijn muren wandelen, snel zullen verdwijnen!

Wiebeltand

Met een schaapachtige blik keek Quinn me aan, terwijl hij een klein stukje pannekoek in zijn mond duwde. Als ik die blik zie bij hem, weet ik dat er wat aan de hand is... Meestal is er dan iets gebeurd, wat niet mag. Maar deze keer was het iets anders. Britt had al een hele pannekoek op en hij nog maar een klein stukje. En dat terwijl het een van zijn lievelingskostjes is. Er was duidelijk iets niet in de haak. Ik had de afgelopen week met tandenpoetsen bij hem al gemerkt dat hij zich op een bepaald plekje een beetje terugtrok en vreesde het ergste: een gaatje in een tand of kies. Iets wat voor de meeste mensen al niet leuk is, maar bij Quinn mega-stress veroorzaakt als hij naar de tandarts moet! Toevallig heeft hij volgende week woensdag een controle-afspraak. Toen ik even in zijn mond ging kijken om te zien of ik misschien iets kon vinden wat op een gaatje leek, zag ik al snel wat het probleem was. Een van zijn voortanden zat helemaal los en hing er nog aan een draadje bij... Dat eet natuurlijk niet lekker! Ik voelde me meteen opgelucht en zag de drama's in de bahandelruimte van de tandarts langzaam vervagen...waarschijnlijk had hij helemaal geen gaatje. Ik vertelde hem het verhaal over de tandenfee en de tand onder het kussen. Vroeger wou hij hier nooit aan, maar nu scheen hij meer belangstelling te hebben.
Hij wou zelf zijn mond in de spiegel zien, dus stuurde ik hem naar boven om in de badkamer, in de spiegel te kijken.
Na een tijdje kwam hij triomfantelijk beneden en terwijl hij "Tadaaa!" zei, liet hij trots zijn tand aan me zien, die hij er boven dus zelf uitgewrikt had. Dit was een hele overwinning, want de vorige 5 a 6 tanden hebben we nooit meer teruggezien en als we het aan hem vroegen, wilde hij er niets over vertellen. Maar nu wilde hij hem aan Marca laten zien en daarna onder zijn kussen leggen om het geld te incasseren! Ik haalde van boven het kleine tandendoosje, dat we ooit speciaal voor de eerste melktandjes hadden gekocht en stopte de schat hier in, in afwachting van de terugkeer van Marca.

't is geen blijvertje hoor

Als er 2 mensen zijn die het al lang met elkaar uithouden en nog steeds verliefd zijn op elkaar, dan zijn het mijn ouders wel, die afgelopen zomer hun 50-jarig huwelijksfeest hebben gevierd! Haar moeder had dat destijds toch heel anders ingeschat, kwam mijn moeder pas geleden te weten. Toen ze bij haar vriendin Grietje op bezoek was, kregen ze het over 'de goede oude tijd' en vertelde Grietje haar dat ze eens bij mijn opa en oma op bezoek was geweest in de tijd dat mijn ouders net verloofd waren. Ze woonden toen al in Den Haag. Grietje vroeg aan mijn oma hoe het ging met moeder en mijn vader en de verloving, waarop mijn oma antwoorde: " O, wel goed, maar dat is geen blijvertje hoor....."
Gelukkig voor mijn ouders en voor mij had ze het niet bij het rechte eind!

Gelukkig geen heks gezien....

Wat ga je met de kinderen doen op een kinderfeestje? Het blijft altijd weer moeilijk om iets te verzinnen wat ze leuk vinden en tegelijkertijd een beetje origineel te blijven. Voor Quinn's feestje hadden we Nieto, Mike en Jens uitgenodigd; 3 jongens uit zijn klas, waar hij het goed mee kan vinden. Als tip hadden we gekregen het pannenkoekenhuisje "Hans en Grietje", vlak bij Zeewolde. Kathalyne was er een keer geweest en was er zeer over te spreken.
Het is wel een eindje rijden, maar het zag er op internet inderdaad aantrekkelijk uit. Er was een leuk snoephuisje van de heks, waar een echte kooi inzat, waar Hans in opgesloten kon worden. Verder een trajekt voor skelters, wat kleine trampolines, een hooiberg met geheime gang, een kleine kinderboerderij en natuurlijk een pannekoekenhuis, waar je een verjaardagsarrangement voor de feestgangertjes kon bestellen... Hier was ook meteen de start van de 'broodkruimeltjesroute' en van de 'kiezelsteentjesroute' Ik had voor de dag een auto gehuurd bij Europcar omdat we met zijn allen niet in 1 auto pasten. Ik had om het kleinste type gevraagd, maar kreeg een gloednieuwe Peugeot 307 mee omdat de kleintjes al weg waren! Dus nu konden we luxieus op pad. Ik had op de heenweg Jens, Nieto en Mike bij me in de Peugeot en als echte jongens betaamt, vroegen ze me de oren van het hoofd over deze auto. Eenmaal aangekomen hebben ze zich geen moment verveeld. Na het spelen en de pannenkoeken met ijs, hebben we de kiezelsteentjesroute gelopen. Erg leuk! Onderweg konden we, nadat we langs de betoverde vijver waren gekomen, de plek zien waar de heks haar gemene brouwsels maakte, waar de vader van Hans en Grietje altijd zijn hout hakte en waar de heksen altijd vergaderden... Verder waren er verschillende heksenbezems te zien, waar heksen per ongeluk tegen een boom waren gevlogen... en wat heksenmutsen zaten er hier en daar ook tussen de takken. Reuzespannend natuurlijk allemaal! Zelfs Mike, die in het begin tegen me had gezegd dat hij die sprookjes heus niet geloofde, raakte langzamerhand in de ban van het verhaal en was even hard aan het zoeken of hij ergens nog een heksenbezem zag...
Na de wandeling hebben ze nog heel even gespeeld en toen hebben we ze weer thuis afgezet.
Het was een geslaagde dag en het weer had gelukkig ook fantastisch meegewerkt.

Operation Frog resccue

Al enkele nachten lang had ik, terwijl ik in bed lag, vreemde plonsende geluiden gehoord vanuit onze tuin. Dat moest wel uit onze oude regenton komen. Meteen kwamen beelden op van een arm diertje, dat hulpeloos gevangen zat in de vochtige, donkere ton. De enige weg naar buiten is door het kraantje onderaan.... Naar mijn inschatting was het waarschijnlijk een kikker, maar het kon natuurlijk ook een ander klein beestje zijn wat erin gevallen was of misschien wel een waterslang...('s-nachts wordt je fantasie een stuk levendiger) Hoe zo'n beestje er in was gekomen was me een raadsel want er zit een deksel op dat de bovenkant helemaal afsluit. De eerste keer dat ik de geluiden hoorde, nam ik me voor meteen in de ochtend in de ton te kijken. Maar natuurlijk vergat ik dat en werd er pas weer aan herinnerd toen ik de volgende nacht weer de dezelfde plonsgeluiden hoorde. Weer nam ik me voor 's-ochtends meteen te kijken, maar nu was ik er al van overtuigd dat het wel een kikker moest zijn, aangezien een zoogdiertje hetzo lang niet zwemmend uitgehouden zou hebben. Deze gedachte nam het schuldgevoel dat ik niet meteen was gaan kijken een beetje weg. Uiteindelijk, nadat ik het de tweede dag weer vergeten was, kon de redding beginnen op de derde dag. Nadat ik de deksel had vrijgemaakt van alle oude kruidenplantjes en de wilde uitlopers van de klimop, zag ik meteen hoe een diertje er in gekomen zou kunnen zijn; het achterste deel van de deksel was verrot en hing half naar beneden, waardoor een grote spleet was ontstaan.
Met enige moeite lukte het me het deksel te verwijderen, daarna keek ik in een aardedonker gat waar niets in bewoog... Ik pakte het visnetje en begon door de halfvolle ton te roeren. Algauw zag ik een dikke kikker, die nu natuurlijk zijn best deed om niet in mijn netje te komen. Na een paar pogingen, lukte me het hem te bevrijden en even later ook nog zijn kleine broertje. Nu kan ik weer slapen, zonder de knagende gedachte dat er vlak beneden mijn raam op dat zelfde moment misschien een beestje langzaam aan het verdrinken is....

Elvis is alive!

Tja, natuurlijk niet Presley maar zeker wel Costello...Toen ik er als oude fan achter kwam, via een aanbieding van VISA, dat hij 2 concerten zou geven samen met het Metropole-orkest, in de Heineken Mucic Hall, had ik snel Duco gebeld of hij ook mee wilde. Duco is ook een enorme Elvis fan en hij wilde ook meteen mee. Ook Remko had er wel oren naar, dus we spraken af om met zijn 3-en te gaan. Duco moest helaas afhaken omdat Renate net die dag terugkwam uit het ziekenhuis, na een zware operatie. Dus hij had natuurlijk wel belangrijkere dingen aan zijn hoofd! Dus gingen Remko en ik met zijn 2-en. We waren om 19.30 in de zaal, waar we allebei nog niet eerder waren geweest. De zaal heeft een capaciteit van ongeveer 5000 stoelen en is flexibel indeelbaar met losse stoelen. Het was, op een paar stoelen na, uitverkocht en wij zaten achterin op de tribune. Had ik mijn kijkertje toch maar meegenomen... Ondanks de afstand werd het gelukkig toch puur genieten. Mooie ballads werden afgewisseld door stevige, jazzy arrangementen van oude Elvis hits, waarbij ik bij sommige wel het idee had dat hij daar beter niet aan had kunnen sleutelen. Het meeste was echter een feest om te horen en zeker na de pauze, toen een hoop mensen dachten dat het al afgelopen was en de zaal al begonnen te verlaten ( wat een gebrek aan respect), perste hij er maar liefst nog zo'n 5 a 6 nummerss uit. Daarbij zat ook het prachtige "I want you" waarbij hij zichzelf op de gitaar begeleidde en Steve Naieve voor de piano zorgde. Je kon een speld horen vallen, fantastisch, wat een emotie kwam er uit dat kleine kereltje daar vooraan! Daarna volgde nog een swingende potpourri van het Metropole-orkest en Elvis sloot af met een "unplugged" versie van een prachtige ballad. Tegen die tijd was al het publiek al naar voren gestroomd en stond tegen het podium op.... Kippevel....
We waren om half 1 weer thuis, na een fantastische avond!

Voor de 'die-hards' volgt hier nog de Biografie van Declan McManus (alias Elvis Costello)

Biography by Stephen Thomas Erlewine
When Elvis Costello's first record was released in 1977, his bristling cynicism and anger linked him with the punk and new wave explosion. A cursory listen to My Aim Is True proves that the main connection that Costello had with the punks was his unbridled passion. He tore through rock's back pages taking whatever he wanted, as well as borrowing from country, Tin Pan Alley pop, reggae, and many other musical genres. Over his career, that musical eclecticism has distinguished Costello's records as much as his fiercely literate lyrics. Because he supports his lyrics with his richly diverse music, Costello is one of the most innovative, influential, and best songwriters since Bob Dylan.

The son of British bandleader Ross McManus, Costello (born Declan McManus) worked as a computer programmer during the early '70s, performing under the name D.P. Costello in various folk clubs. In 1976, he became the leader of country-rock group Flip City. During this time, he recorded several demo tapes of his original material with the intention of landing a record contract. A copy of these tapes made its way to Jake Riviera, one of the heads of the fledgling independent record label Stiff. Riviera signed Costello to Stiff as a solo artist in 1977; the singer/songwriter adopted the name Elvis Costello at this time, taking his first name from Elvis Presley and his last name from his mother's maiden name.

With former Brinsley Schwarz bassist Nick Lowe producing, Costello began recording his debut album with the American band Clover providing support. "Less Than Zero," the first single released from these sessions, appeared in April of 1977. The single failed to chart, as did its follow-up, "Alison," which was released the following month. By the summer of 1977, Costello's permanent backing band had been assembled. Featuring bassist Bruce Thomas, keyboardist Steve Nieve, and drummer Pete Thomas (no relation to Bruce), the group was named the Attractions; they made their live debut in July of 1977.

My Aim Is True, his debut album, was released in the summer of 1977 to positive reviews; the album climbed to number 14 on the British charts but it wasn't released on his American label, Columbia Records, until later in the year. Along with Nick Lowe, Ian Dury, and Wreckless Eric, Costello participated in the Stiffs Live package tour in the fall. At the end of the year, Jake Riviera split from Stiff Records to form Radar Records, taking Costello and Lowe with him. Costello's last single for Stiff, the reggae-inflected "Watching the Detectives," became his first hit, climbing to number 15 at the end of the year.

This Year's Model, Costello's first album recorded with the Attractions, was released in the spring of 1978. A rawer, harder-rocking record than My Aim Is True, This Year's Model was also a bigger hit, reaching number four in Britain and number 30 in America. Released the following year, Armed Forces was a more ambitious and musically diverse album than either of his previous records. It was another hit, reaching number two in the U.K. and cracking the Top Ten in the U.S. "Oliver's Army," the first single from the album, also peaked at number two in Britain; none of the singles from Armed Forces charted in America. In the summer of 1979, he produced the self-titled debut album by the Specials, the leaders of the ska revival movement.

In February of 1980, the soul-influenced Get Happy!! was released; it was the first record on Riviera's new record label, F-Beat. Get Happy!! was another hit, peaking at number two in Britain and number 11 in America. Later that year, two collections of B-sides, singles, and outtakes called Taking Liberties was released in America; in Britain, a similar album called Ten Bloody Marys and Ten How's Your Fathers appeared as a cassette-only release, complete with different tracks than the American version.

Costello and the Attractions released Trust in early 1981; it was his fifth album in a row produced by Nick Lowe. Trust debuted at number nine in the British charts and worked its way into the Top 30 in the U.S. During the spring of 1981, Costello and the Attractions began recording an album of country covers with famed Nashville producer Billy Sherrill, who recorded hit records for George Jones and Charlie Rich, among others. The resulting album, Almost Blue, was released at the end of the year to mixed reviews, although the single "A Good Year for the Roses" was a British Top Ten hit.

Costello's next album, Imperial Bedroom (1982), was an ambitious set of lushly arranged pop produced by Geoff Emerick, who engineered several of the Beatles' most acclaimed albums. Imperial Bedroom received some of his best reviews, yet it failed to yield a Top 40 hit in either England or America; the album did debut at number six in the U.K. For 1983's Punch the Clock, Costello worked with Clive Langer and Alan Winstanley, who were responsible for several of the biggest British hits in the early '80s. The collaboration proved commercially successful, as the album peaked at number three in the U.K. (number 24 in the U.S.) and the single "Everyday I Write the Book" cracked the Top 40 in both Britain and America. Costello tried to replicate the success of Punch the Clock with his next record, 1984's Goodbye Cruel World, but the album was a commercial and critical failure.

After the release of Goodbye Cruel World, Costello embarked on his first solo tour in the summer of 1984. Costello was relatively inactive during 1985, releasing only one new single ("The People's Limousine," a collaboration with singer/songwriter T-Bone Burnett released under the name the Coward Brothers) and producing Rum Sodomy and the Lash, the second album by the punk-folk band the Pogues. Both projects were indications that he was moving toward a stripped-down, folky approach and 1986's King of America confirmed that suspicion. Recorded without the Attractions and released under the name the Costello Show, King of America was essentially a country-folk album and it received the best reviews of any album he had recorded since Imperial Bedroom. It was followed at the end of the year by the edgy Blood and Chocolate, a reunion with the Attractions and producer Nick Lowe. Costello would not record another album with the Attractions until 1994.

During 1987, Costello negotiated a new worldwide record contract with Warner Bros. Records and began a songwriting collaboration with Paul McCartney. Two years later, he released Spike, the most musically diverse collection he had ever recorded. Spike featured the first appearance of songs written by Costello and McCartney, including the single "Veronica." "Veronica" became his biggest American hit, peaking at number 19. Two years later, he released Mighty Like a Rose, which echoed Spike in its diversity, yet it was a darker, more challenging record. In 1993, Costello collaborated with the Brodsky Quartet on The Juliet Letters, a song cycle that was the songwriter's first attempt at classical music; he also wrote an entire album for former Transvision Vamp singer Wendy James called Now Ain't the Time for Your Tears. That same year, Costello licensed the rights to his pre-1987 catalog (My Aim Is True to Blood and Chocolate) to Rykodisc in America.

Costello reunited with the Attractions to record the majority of 1994's Brutal Youth, the most straightforward and pop-oriented album he had recorded since Goodbye Cruel World. The Attractions backed Costello on a worldwide tour in 1994 and played concerts with him throughout 1995. In 1995, he released his long-shelved collection of covers, Kojak Variety. In the spring of 1996, Costello released All This Useless Beauty, which featured a number of original songs he had given to other artists, but never recorded himself. Painted from Memory, a collaboration with the legendary Burt Bacharach, followed in 1998.

The album was a success critically, but it only succeeded in foreign markets, outside of their home countries of the United States and Britain. A jazz version of the record made with Bill Frisell was put on hold when Costello's label began to freeze up due to political maneuvering. Undaunted, Costello and Bacharach hit the road and performed in the States and Europe. Then after Bacharach left Costello added Steve Nieve to the tour and traveled around the world on what they dubbed the "Lonely World Tour." This took them into 1999, where both Notting Hill and Austin Powers: The Spy Who Shagged Me featured significant contributions from Costello. In fact, he appeared with Bacharach in the latter as a pair of Carnaby Street musicians, albeit street musicians with a gorgeous grand piano at their disposal.

Continuing his tour with Nieve, he began singing the last song with a microphone, forcing the audience to sit in complete silence as he usually performed "Couldn't Call It Unexpected, No. 4" with nothing but his dulcet baritone filling the auditorium. After the record company's various mergers ended, Costello found himself on Universal Records and he tested their promotional abilities with a second "greatest-hits" record (The Very Best of Elvis Costello). The label promoted the album strongly, making it a hit in his native Britain. Unfortunately, they also made it clear that they had no intention of giving a new album the same promotional push, leaving him to venture into other fields as he awaited the end of his record contract. His first project was an album of pop standards performed with Anne Sofie Von Otter, which included a few songs originally written by Costello. The album came out in March of 2001 on the Deutsche Grammophon label, and it neatly coincided with the extensive re-release of his entire catalog up to 1996 under Rhino Records. Each disc included an extra CD of rare material and liner notes written by Costello, making them incredible treats for fans.

In 2001 he found himself with a residency at UCLA, where he performed several concerts and was instrumental in teaching music during the year. He also began work on a self-produced album that featured Pete Thomas and Nieve -- now billed as a band called the Imposters -- entitled When I Was Cruel, and the album finally saw release on Island Records in the spring of 2002; at the end of the year, he released a collection of B-sides and leftovers from the album's sessions entitled Cruel Smile.

When I Was Cruel kicked off another productive era for the ever prolific Costello. In 2003, he returned with North, a collection of classically styled pop songs pitched halfway between Gershwin and Sondheim. The next year, he collaborated with his new wife, Diana Krall, on her first collection of original material, The Girl in the Other Room. That fall, Costello released two albums of original material: a classical work entitled Il Sogno and the concept album The Delivery Man, a rock & roll record cut with the Imposters. My Flame Burns Blue from 2006 was a live album with Costello fronting the 52-piece jazz orchestra the Metropole Orkest. On the album, classic Costello songs with new orchestral arrangements appeared alongside new compositions and a performance of the entire Il Sogno. The River in Reverse, a collaboration with R&B legend Allen Toussaint, arrived in 2006.

Van de 'Red Bull' naar 't Lagerhuys'

Gisteren was het 20 jaar geleden dat Marca en en ik elkaar leerden kennen.... Ja, ja, 'time flies' en 'je bent zo jong als je je voelt' en meer van dat soort cliches. Maar inderdaad een cliche is natuurlijk een cliche omdat het meestal ook wel waar is. Het is inderdaad snel gegaan en het lijkt nog niet zo lang geleden, maar de eerste keer dat wij samen uitgingen was toch echt 5 september 1986. Als mensen ons vragen hoe wij elkaar hebben leren kennen, klinkt dat voor hun altijd zeer exotisch. Dat gebeurde namelijk in Nairobi, Kenya. Marca en ik zaten op dezelfde vlucht en bij aankomst bleken wij de enige twee die nog energie en zin hadden om iets te gaan doen, of om nog even de stad in te gaan. De rest van de bemanning had besloten om in het hotel te blijven en er vroeg in te duiken. Wij gingen dus samen op pad en belandden in de "Red Bull", een restaurant dat trouwens nog steeds bestaat en waar ook allemaal lokale lekkernijen op de kaart stonden als reebok, zebra, giraffe, impala en krokodillenvlees... Tijdens het eten bleek dat we het erg goed konden vinden en hebben we lekker zitten kletsen. De maaltijd zelf was ook heerlijk en had heel goedkoop kunnen zijn, als ik niet aan het eind nog een glas cognac bij de koffie had besteld.... Toen we later de rekening kregen, bleek dit ene glas even duur te zijn als de rest van de rekening!! Maar wij blikten of bloosden niet en hingen de oude koloniaal uit door zonder morren de rekening te betalen. Vanaf de Red Bull gingen we met een taxi weer terug naar het hotel, waar we nog even een gokje waagden in het casino. Maar ja, we waren al gelukkig in de liefde en meer geluk zat er die avond dus niet in. Drankje gedronken en toen bleek Marca om 0.00 uur jarig te zijn, het was 6 september geworden. Dat moet wel onze eerste zoen geweest zijn, toen ik haar toen feliciteerde. Maar goed, van de Red Bull naar het Lagerhuys; 'a small step for time but giant leap for mankind' (of zoiets)
Toen we lekker zaten te tafelen, in Muiderberg, moesten we hier natuurlijk weer aan terugdenken. Ook hier was de maaltijd weer uitstekend en konden we weer lekker babbelen met elkaar.
Dus gaan we op naar de volgende 20 jaar!!

La vie en France

Na bijna een maand 'radiostilte' zijn we weer 'on the air'... Lekker vakantie gevierd en met de kinderen naar Frankrijk geweest. Nadat we eerst het plan hadden opgevat om naar Bretagne te gaan, hebben we later toch voor de Bourgogne gekozen omdat dat niet zo ver reizen is met Quinn en Britt-zijn we er al?- op de achterbank. Om me nog verder in te dekken tegen de kinderverveling had ik op het laatste moment nog een portable DVD-spelertje gekocht bij de Mediamarkt. Zij hadden een leuke aanbieding en we kunnen hem na de vakantie mooi voor de TV boven gebruiken.
Het ding bleek een doorslaand succes. Met 2 films ben je toch alweer 300-400 km verder zonder gemor van achteren...
We hadden ook nog wat nieuwe luistersprookjes in de cd-wisselaar gedaan plus een nieuwe van K3, dus ze konden hun lol niet op!
In Luzy op het campingterrein van het chateau Chigy (zie foto), hadden we een leuk klein chaletje dat als basis diende voor onze uitstapjes. We hebben lokale marktjes bezocht en zijn naar de grootste Boedddistische tempel van Europa geweest.
We bezochten een Brocanterie -zoiets als bij ons koninginnedagzolderopruiming- en zijn natuurlijk naar de goudkust van de Bourgogne gewest, waar de allergrootste wijnen van de streek vandaan komen. Prachtige namen als Montrachet, Meursault, Volnay en Pommard. Bij dit laatste wijngoed hebben we een mooie rondleiding gehad met aansluitend een proeverij (jammie-de-smikkelpammie) Erg indrukwekkend, in de kelders lagen maar liefst 400.000 flessen op hun gelukkige toekomstige eigenaars te wachten! Alles was topkwaliteit en alles werd met de hand gedaan en alleen het beste was goed genoeg. Dat vind je dan natuurlijk ook terug in het prijskaartje van een enkele fles.....beginnend bij ongeveer € 45,- voor 1 exemplaar.
Aan het eind zijn we toch overstag gegaan en hebben in ieder geval 1 fabelachtige jaargang voor ons zelf meegenomen.
We boften ook met het weer want we hebben maar 2 regendagen gehad terwijl het in Nederland de natste maand in decennia aan het worden was. De kinderen konden dan heerlijk zwemmen in ons (bijna) prive zwembad omdat er nog maar weinig gasten waren. Omdat de temperatuur zelfs tijdens de regen goed was, is Marca zelfs een keer met ze gaan zwemmen terwijl het met bakken uit de hemel kwam....We zijn nu weer terug en duiken meteen weer een drukke week in: morgen de eerste schooldag voor de kinderen en de eerste werkdag voor mij, dan volgt ons 20 jarig jubileum op 5 september. Vervolgens op 6 september de verjaardagen van Marca en haar moeder, 7 september met Remko naar het concert van Elvis Costello met het Metropole-orkest en dan viert Quinn ook nog eens verlaat zijn verjaardagsfeeestje op school, dus moeten er ook nog traktaties in elkaar gedraaid worden.... Pffff, ik word meteen al weer moe bij de gedachte!
Eerst maar eens lekker slapen!