Het stoplichtmannetje

Bij klassiek autisme is ook één van de verschijnselen dat autisten pijn heel anders kunnen ervaren. Zo kan hard of onverwacht geluid hen pijn doen en soms, zoals bij Quinn ook, ervaren ze aanrakingen, die wij als zacht ervaren, juist als pijnlijk. Daarom is het naar de kapper gaan bij Quinn altijd een probleem geweest. Hij ziet er tegenop en is dan erg zenuwachtig. Hij ervaart dat gefriemel aan zijn haar als pijnlijk en zegt dan ook voortdurend "auw". Dit tot grote verbazing van de kapsters, die toch heel voorzichtig doen. Bij Quinn kan je zijn haar juist beter wat steviger vastpakken, niet aarzelen en snel doorwerken. Dat is niet iedereen gegeven... Vandaar dat we met Quinn al heel wat kappers zijn afgelopen. Nu zijn we bij een nieuwe geweest tegenover de school van Britt, aan de Hollywoodlaan. Marca was erg tevreden en Quinn ook! Bovendien kreeg hij een mooie groene kuif en was het bezoekje aangenaam geprijsd. Dat wordt waarschijnlijk een blijvertje! Hier zit meneer met zijn mooie, groene kuif en zijn T-shirt met het "Ampelmänchen' uit Berlijn!... "Green for Go!"

Lekker droog en linksdragend...

Sinds enkele dagen heb ik er op mijn werk 2 vriendinnen bij; Tessa en Frances. Tijdens een rustige periode had ik, eergisteren, even staan praten met deze twee struise, jordanese beveiligingsdames pur sang. Het type dat zich niet bepaald de kaas van het brood laat eten. Dat moet ook niet want ze worden ingezet als 'anti-agressie-team' Ze moeten ons ondersteunen als wij problemen dreigen te krijgen met agressieve passagiers. Als ik Tessa en Frances zo inschatte, waren ze prima voor die taak toegerust... Tijdens ons gesprek passeerden de gewoonlijke onderwerpen de revue; wat een afknijpers onze werkgevers wel niet waren, dat het een schande was dat ze zoveel lange nachtdiensten moesten draaien. (iets waar ik ze helemaal gelijk in moest geven), de ku...roosters, de files die uit de hand lopen en nog meer zaken waar je eens lekker over kunt zeiken. Zo nu en dan werd een passerende passagier eens goed bekeken, geanalyseerd en van Mokums commentaar voorzien. Ik stelde voor dat ze eens op de KLM- site moesten kijken of er daar niks van hun gading te vinden was. (KLM was in de vergelijking toch iets gunstiger uit de bus gekomen dan I-sec) Door deze interesse en verschafte info kon ik meteen niet meer stuk bij de dames: we schudden handen en stelden onszelf voor. Eigenlijk dacht ik dat het daar wel bij zou blijven en dat ik ze maanden niet meer zou tegenkomen.
Toen ik vanmorgen bij de gate stond om de vlucht naar Kopenhagen in te stappen, werd er hard op het glas gebonkt; "Hé Arnold!". Tessa en Frances stonden enthousiast te zwaaien aan de andere kant van de ruit... "Zo, jij hebt je fans hier", zei de geamuseerde gate-agent, die mij verbaasd naar de dames zag kijken. Even later kwamen de dames even buurten.
"Nou, dat is me nou nog nooit gebeurd in al die tijd dat ik hier werk", zei Frances.
"Nou", vulde Tessa aan, "zo'n perfecte man heb ik lang niet gezien!"
"Ja, en toen hij glimlachte!"
"Ja, toen werd hij nog beter"
"En dat lijf!... helemaal droog, breed van boven en slank beneden"
"Tjees, ik had gewoon een slabbetje nodig.. kweilen!"
Ondertussen was deze vleeskeuring een echte vrouwenaangelegenheid geworden, die ze met mijn vrouwelijke collega deelden.
Ik stond er wat appelig bij. Het ging dan wel niet om mij, maar wel om ons.. Mannen!
Ik realiseerde me wat vrouwen ervaren als mannen, in hun bijzijn, de lekkere mokkeltjes de revue laten passeren...
Vooral toen het gesprek verder ging. Ze hadden de hele ochtend een 'spelletje' gedaan met hun mannelijke collega's; die werden eerst beneden de gordel 'gescanned' en daarna werd hun, na onderling overleg, verteld of ze links-of rechtsdragend waren! Dit had heel wat rode hoofden opgeleverd, vertelde Frances trots. Er was er één geweest waarbij ze het niet goed hadden kunnen zien, dat was wel een beetje zielig geweest...
Gelukkig lieten ze hun analyse niet op mij los en kon ik de gate 'ongeschonden' verlaten...

Opgetuigde katertjes

De afgelopen tijd hadden Marca en ik het er al met elkaar over gehad: het werd zo langzamerhand tijd om Titus en Tommy eens voorzichtig aan het buitenleven te laten snuffelen. We waren het er beiden over eens dat dit wel gecontroleerd moest gebeuren. We wilden geen rood en zwart, aan de horizon verdwijnend, stipje zien zodra we de schuifpui open zouden zetten... Dan dus maar een tuigje... iets wat natuurlijk helemaal niet 'cool' is, als je een puberende kater bent. Na een bezoekje aan Ranzijn was ik twee rode tuigjes rijker. Volgens de gebruiksaanwijzing was het een kwestie van éénmalig instellen, waarna het tuigje met 'de gebruiksvriendelijke druksluitingen' snel aan en uit getrokken kon worden. Omdat ik de katjes niet meteen bij de eerste poging wilde wurgen, had ik de hals-openingen vrij ruim gelaten.. Na enig geworstel hadden ze alle twee hun outfitje aan... arme beestjes... het leken wel homootjes met hun roodgebieste tuigjes! Nu maar hopen dat de buren niet keken.
Het moment was daar: gooi maar open die poort! We hadden de riempjes goed vast, maar geen naar buiten stuivende katertjes. Eerder twee timide jongetjes, die met vertrouwenwekkend stemgeluid over de drempel gepraat moesten worden! Eenmaal buiten pakten ze echter in verbazend snel tempo de bravoure op... Titus had al snel door dat zijn tuigje veel te los zat, maakte zich lekker dun en liep zonder tuigage voordat we er erg in hadden. Gelukkig hadden we hem snel te pakken, waarna ik de tuigjes voor beide heren even wat strakker afstelde! De tweede uitlaatpoging was een stuk succesvoller. Ze hadden de smaak nu duidelijk te pakken; niks geen drempelvrees meer, enthousiast renden ze naar buiten. Ze genoten zichtbaar van alle geurtjes, het hoge gras met oude blaadjes en takjes en alle verborgen hoekjes. Wij liepen er als een stel malloten achteraan om maar te zorgen dat de lijntjes nergens in verstrikt raakten... Toen we ze na een half uurtje weer naar binnen brachten, waren ze helemaal van slag. Zelfs de verse brokjes, waarvoor ze normaal gesproken sneller als het licht in de keuken zijn, maakten totaal geen indruk. In plaats daarvan werd er klaaglijk gemiauwd en meewarig naar buiten gestaard....
Morgen gaan we verder met "operation garden discovery".

Anubis

"Sti-hil!!", Britt schreeuwt het bijna uit, met een boos gezicht en haar oren aan de TV geplakt.
"Anders kan ik het niet horen!": er is nieuws over de nieuwe serie van 'Het Huis Anubis'.... heiligschennis om hier doorheen te praten! Vandaag blijkt de eerste aflevering te komen van de nieuwe reeks. Eerder had ze al met dikke rode stift in onze agenda 6 oktober gemarkeerd als de dag dat de film van 'Het huis Anubis' in première gaat. Meteen belde ze haar vriendin Liza op om het 'hotte' nieuws door te geven. Ze was lichtelijk teleurgesteld toen bleek dat Liza zelf ook aan de TV geplakt bleek en het nieuwtje dus zelf ook al gehoord had... Door de weken heen is langzaam het scenario ontstaan dat Marca met de beide dames mee zal gaan naar de bios. Hier zal ze dan de handjes van de heldinnen vasthouden tijdens de 'enge scènes'... want aan de éne kant willen ze er dolgraag heen, maar aan de ándere kant vinden ze het soms erg eng.
Anyway, om kwart voor zeven, na het eten, had de hele familie zich verzameld op de bank om zich te installeren voor de eerste aflevering. Quinn had zelfs zijn dekbed naar beneden gesleept, waar ze nu knus met zijn drieën onder zaten. Opperste concentratie, geluid op 10, niks missen!! Ik kon het niet laten om even pesterig tussen de TV en de bank te gaan staan en uitdagend met mijn kont te draaien.
"Papaaaa!!", de verwachte reactie bleef niet uit... snel maakte ik me uit de voeten. Dit was geen tijd voor grapjes, papa! Hier werd serieus gekeken.
Was ik vroeger ook zo fanatiek met mijn favoriete series?

De mutsjes

'Twee handen op één buik' en echte hartsvriendinnen. Amber en Britt kunnen het ontzettend goed met elkaar vinden. Hele weekeinden worden bij elkaar doorgebracht en dan nóg moeten we ze aan het eind uit elkaar trekken...

Ondergrondse verhalen...

We hebben er een paar zware dagen en nachten opzitten, maar het was het waard: het hele ruim ligt vol met vis. Zoveel hebben we nog nooit binnengehaald! De 'Marianne' voelt dan ook zwaar aan, ze ligt diep in het water. Het roer luistert niet zo goed als anders. Nu snel naar huis, onze vrouwen en kinderen wachten. Ik kijk naar de lucht, het ziet er niet goed uit... Ik merk aan Johan en Huyg dat ze ook gespannen zijn. Ik zet de boeg in de aanwakkerende wind en kijk nog eens naar de vuil-gele horizon.. misschien redden we het voor de storm thuis te zijn. Even later zie ik lichtflitsen in de inmiddels zwarte wolken, die snel dichterbij komen.
Dit gaat niet goed... dit is een zware!.. en hij komt razendsnel dichterbij! Ik schreeuw tegen de mannen dat ze alles goed vast moeten sjorren. De mast kraakt gevaarlijk en de eerste golven slaan over het dek. Ik heb de grootste moeite de boeg in de wind te houden, de 'Marianne' reageert nauwelijks op het roer. Ondertussen zijn we omgeven door inktzwarte wolken, waar nu ook een geselende regen uit valt. Ik schreeuw tegen Johan dat we minder zeil gaan voeren. Vanuit mijn ooghoek zie ik de jonge Huyg een snel kruisje slaan. Zelf bid ik ook tot God dat hij ons hier doorheen zal leiden.
Ik voel opeens een vreemd kriebelend gevoel in mijn nek, het lijkt of mijn haren rechtop gaan staan...dan is er plotseling alleen nog maar licht!! Intense hitte en een donderende klap. Als ik mijn ogen weer open doe, lig ik met mijn hoofd tegen de rand van de kuip. Ik voel een warm stroompje bloed vanuit mijn nek naar beneden lopen. Ik probeer te focussen. De mast is afgeknapt, het zeil is weg en het dek is één grote vuurzee, die mijn wenkbrauwen er bijna afschroeit. We zijn door de bliksem geraakt! O, mijn God.. en Johan en Huyg? Ik zie ze nergens.... ze moeten door de enorme klap overboord zijn geslagen! Dit is het dus, zó ga ik dus sterven... het vuur is allesverzengend. Ik moet eraf! Ik denk aan Marianne en aan onze lieve kleine Elisabeth. Ik zal ze nooit meer zien... dan spring ik de donkere grauwe golven in. Wanhopig probeer ik boven te blijven, maar ik ben kansloos.. alles wordt zwart en stil.

500 jaar later rijden we door de polder. Vanuit het raampje zien we een blauw-wit geblokte stok met een mooi rood scheepje erop. "Kijk, daar staat er een", zeg ik tegen Marca. Ik had haar net verteld over mijn collega bij KLM, die ook archeologe was.
Zij vertelde me dat er in Flevoland veel scheepswrakken in de bodem zitten. Bij het ontdekken worden ze gemarkeerd met een paal met scheepje. Zodat ze later eventueel onderzocht kunnen worden. "Gek idee hè, dat er hier een schip onder onze voeten ligt!", "Wat zou er met zo'n schip gebeurd zijn?", zegt Marca.
"Tja, wie zal het zeggen", antwoord ik, terwijl ik weer gas geef en met een rilling terugdenk aan 'mijn' Marianne...

Utopia

Half vijf, zaterdagochtend. Ik zit op een bankje op het perron van station Parkwijk. Naast me staat een leeg frisdrankblikje. Iemand heeft niet de moeite genomen het weg te gooien. Het ligt in ieder geval niet op de grond, dit lijkt wat beschaafder.
Ik kijk verder om me heen; bij mijn voeten liggen een stel uitgetrapte peuken, een wikkel van een Mars en nog wat andere snoeppapiertjes. Verderop liggen nog wat blikjes en staat een leeg flesje Heineken, als een klein kunstwerkje, netjes op de rand van het perron. Toen ik net naar boven liep, was ik ook al een lege grootverpakking Heineken tegengekomen halverwege de trap. Een paar treden verder had iemand-waarschijnlijk later in de nacht-een groot deel van de inhoud uitgepiest. Het vormde nu een grote natte plek in de hoek, waarvan de penetrante lucht je tegemoet kwam. Mijn gedachtegang wordt onderbroken doordat een Surinaamse landgenoot van ons langsschuifelt. Natuurlijk met de eeuwige capuchon op want anders hoor je er echt niet bij tegenwoordig. In zijn mondhoek bungelt een knots van een joint. Als hij voorbijkomt, hangen de dikke wolken hasj in de lucht.
Hoewel ik zelf een joint nooit lekker heb gevonden, vind ik het nog steeds wel lekker ruiken. Onze donkere vriend schraapt zijn keel en flopt een dikke fluim even verder op het perron. Smakelijk! Verderop zitten op een bank nog twee jongens, de éne is zeer belangrijk aan het doen met zijn mobieltje en de ander zit wezenloos voor zich uit te kijken, met een Ipod op zijn oren. Dan rijdt een trein het station binnen. Het geel van de NS is over de volle lengte van een coupé vervangen door het enthousiaste 'kunstwerk' van een graffiti-'artiest' Erboven een paar trieste raampjes waarop zich zoveel stof heeft verzameld dat er nog nauwelijks daglicht door naar binnen zal vallen.

Mijn gedachten vliegen naar het land Utopia, waar prachtig blinkende, rode treinstellen door een sappig groene alpenweide snijden en waar je op een prachtig oud houten bankje op een smetteloos schoon perron op je trein wacht. Natuurlijk komt die precies op tijd want daar weten ze alles van hier in Utopia. Op het perron staan om de paar meter fleurige bloembakken, die elke dag nauwgezet verzorgd worden door de stationchef. Mensen zitten links en rechts geanimeerd met elkaar te praten. Er wordt gelachen. En de zon schijnt. Aan de andere kant gooit een klein jongetje zijn snoeppapiertje in de vuilnisbak en lacht omhoog naar zijn moeder... krijsende remmen doorbreken mijn dagdroom, als mijn trein binnen rolt. Ik stap in, ga zitten, doe mijn ogen dicht en probeer die mooie droom weer op te pakken. Of moeten we misschien toch maar emigreren?

Ebony & Ivory

Samenzweerderig komt Quinn op mijn schoot zitten, slaat zijn arm om mijn nek en fluistert, met een nauwelijks hoorbaar stemmetje, "Mag ik fotobooth-en?" Zelfs als ik het niet verstaan had, weet ik bij deze actie toch wel wat hij wil: op mijn laptop met het programma 'Fotobooth' rare foto's en filmpjes opnemen. In principe wil ik niet dat de kinderen op 'onze' computer spelletjes doen. Boven staat de I-Mac, waar ze zich op kunnen uitleven. Maar ja, die heeft nog geen 'Fotobooth" en ik weet dat Quinn het een geweldig programmaatje vindt. Dus soms mag hij dan even zijn gang gaan. Tijdens één van de laatste sessies, toen Abby er was, hebben ze deze mooie Ebony & Ivory-foto gemaakt.

Kattenkwaad

"Wat doe je nu? dat mag toch helemaal niet?" moet Tommy gedacht hebben toen hij zijn broer Titus de boel zag onderpiesen...
Volgens ons beginnen de hormonen al te gieren bij die arme Titus. Hij vindt het nodig om overal zijn reukspoor uit te gaan zetten... iets waar wij het natuurlijk helemaal niet mee eens zijn! Even onze jassen op de bank gelegd toen we terugkwamen uit Staphorst, nog geen minuut later heeft meneer het al weer voor elkaar om er even over heen te piesen. Of laatst-helemaal dramatisch- op de mand met schoon wasgoed, die nog gestreken moest worden... Kortom, zo kan het niet doorgaan. Dat wordt een bezoekje aan de dierenarts en "zapp...plop, plop", meneer is een jeweetwel kater geworden. Hij is er wel vroeg bij want hij is pas 4.5 maand oud en volgens mij zijn de meesten zo'n 6-7 maanden als ze 'geholpen' worden. (het blijft een gevoelig onderwerp om over te schrijven als man) Zijn broertje Tommy is in ieder geval-gelukkig- nog niet zo ver. Hij kijkt nog met zijn onschuldige jongensoogjes de wereld in...

Alisa in het écht

We hadden haar alleen nog van een foto bewonderd. Ons nieuwe nichtje Alisa. Tijd om haar eens in het écht te gaan bekijken. Ik had me al laten vertellen dat baby's die met de keizersnee geboren zijn er een stuk toonbaarder uitzien dan hun lotgenootjes die hun weg door een nauw geboortekanaal hebben moeten afleggen... Zelf kwam ik als een soort verschrompeld appeltje naar buiten met een enorme richel in mijn hoofd omdat ik ergens op het bekken van mijn moeder gelegen had... (sommige kwade tongen beweren dat dit nooit meer goed gekomen is). Alisa was wat dat betreft dus niet in het nauw gekomen. En dat was goed te zien! Een prachtig kindje met een mooi rond koppie. Veel haar en al meteen een zeer intelligente en onderzoekende blik. Dat wordt volgens mij een slim meisje. Ze heeft mooie lange vingers en mooie lange wimpers.
Remko vertelde dat het eigenlijk een heel makkelijke baby is die weinig huilt, goed slaapt en eet. Wat wil je nog meer?? Wij mogen haar nu helaas nog niet aanraken. Dit schijnt in Rusland wel gebruikelijk te zijn; de eerste tijd mag alleen de moeder( en de vader) het kindje aanraken omdat die de 'zelfde soort bacteriën' bij zich zouden hebben. Later, als de weerstand wat toegenomen is, mogen anderen het ook aanraken of vasthouden. Wij moeten ons echt inhouden, je bent zo geneigd om eens even een lief klein handje beet te pakken of om zacht over een wangetje te aaien... Verder is het ook nog Russisch gebruik dat de eerste 40 dagen niemand, behalve de directe familie, het kindje mag zien. Dit is in verband met 'het boze oog'; eventuele kwade invloeden die mensen mee zouden kunnen nemen naar het baby'tje, die daar dan nog heel gevoelig voor is. Kortom heel anders dan hier, waar in principe Jan en alleman het kindje meteen na de geboorte mag vasthouden en knuffelen. Misschien ook niet zo goed. Voor beide tradities valt wel wat te zeggen. Het is in ieder geval een schatje en we zijn blij dat alles zo voorspoedig verloopt!

Weer een wondertje...

Terwijl ik boven op zolder de administratie aan het bijwerken ben, gaat de telefoon:
"Ik bel je even om te zeggen dat je er een nichtje bij hebt!"
"Hè? nu al?"
De keizersnee was geplanned voor vrijdagmorgen a.s. Maar blijkbaar had deze jongedame haar eigen tijdschema!
"Hoe ziet ze eruit?"
"Waarschijnlijk zeggen alle vaders dat, maar ze is prachtig!!"
Alles was goed gegaan en Alisia Francesca was gezond de wereld ingekomen.
Volgens de trotse vader had ze al veel donker haar en mooie lange wimpers.
Ook had ze haar oogjes al open...
Ik feliciteerde Remko en Elina natuurlijk en stuurde snel een SMS-je naar Marca met het laatste nieuws.
Marca en ik gaan woensdag op visite, als Marca weer terug is van haar reizen.
We zijn natuurlijk zeer benieuwd hoe ze er in het echt uit zal zien. Op de foto is het in ieder geval een schatje!