Brittpoes

Alle ogen gericht op Kwatta, zoals ze vroeger zeiden. Alleen nu stond Britt in het middelpunt van de belangstelling...Omdat Quinn elke week bij Niëto gaat spelen, voelt Britt zich soms een beetje achtergesteld. (Hoewel ze juist erg veel vriendinnen heeft en altijd wel ergens aan het spelen is) Dus hadden we met Joan (Niëto's moeder) afgesproken dat Britt ook eens een middagje daar mocht spelen. Ze viel met haar neus in de boter want juist op die dag was er een straatfeest bij hun georganiseerd. Er waren springkussens, een suikerspinmachine, popcornmachine, muziek enz enz. Ze kwam als poes geschminkt weer terug en had een geweldige middag gehad!

Stijlloos eten

Kathalyne belde of wij het leuk vonden om in het kader van 'de week van de smaak' samen uit eten te gaan.
Daar zijn wij natuurlijk altijd voor te porren...
Het zou bovendien een verrassing zijn voor Michaël.
Je kon in deze week bij verschillende toprestaurants een verrassingsmenu bestellen voor 25 euro!
Toen wij gingen kijken, zaten de échte toppers als het Amstel, Okura en le Garage helaas al vol, maar er stonden nog genoeg andere aantrekkelijke restaurants op de lijst. Uiteindelijk besloten we naar Brasserie Stijl te gaan in Laren.
Wij zouden Kathalyne en Michaël ophalen bij haar ouders en die arme Michaël wist nog steeds niet wat hem te wachten stond..
Kathalyne had hem in een pesterige bui voorgespiegeld dat hij met een vriend naar een house-feest zou gaan, iets waar hij helemaal geen zin in had.... Toen hij ons voor de deur zag staan, klaarde zijn gezicht op. We reden naar Laren in het laatste staartje file op de A1, maar we waren stipt 8 uur bij Stijl. Toen Kathalyne de ober vertelde dat wij gereserveerd hadden voor het verrassingsmenu, keek hij niet erg blij... we werden naar het enige ongedekte tafeltje in de hele zaal geleid. Vlak achter een scherm bij de ingang. Het tafeltje voelde aan of er voor ons een groot gezin pannenkoeken met stroop had gegeten en het daarna met een snel doekje was schoongemaakt. Onze serveerster kwam en deelde een menukaart-A4-tje uit waarop ons menu stond, waardoor het voor ons meteen geen verrassing meer was. Daarvoor had onze gastheer ons al een beetje kribbig meegedeeld dat er niet echt een wijnarrangement bij het menu was. Hij stelde als aperitief een rose prosecco voor.
De ietwat goedkoop aandoende glazen werden door onze serveerster op een wat knullige manier geserveerd; ze kwam er mee aanlopen alsof ze een arm vol appels had.
De inhoud was gelukkig prima in orde, lekker fris met een mooi bubbeltje.
Ons menu begon met een Vitello Tonnato met aansluitend de keuze tussen zalm in terriakki-saus of runderlende. Bij het dessert konden we kiezen uit diverse ijssoorten met fruit of koffie met bonbons.
Michaël nam de lende en de rest ging voor de zalm. Allemaal namen we het ijs.
Na aanzienlijke tijd kwam ons meidje vragen of we misschien al vast een broodje wilden. Wij keken naar onze troosteloos kale tafel en grepen deze mogelijkheid natuurlijk met beide handen aan. Het broodje werd geserveerd met een klein schoteltje roomboter.
Lekker brood, niets op aan te merken. We hadden de eerste hap nog maar net in onze mond, toen de eerste gang geserveerd werd. Hier was duidelijk iets mis met de timing... De vitello was lekker, met pijnboompitjes en brood met zeezout.
Alleen moesten we het deze gang zonder wijn doen, dat vonden ze blijkbaar niet zo belangrijk hier. Verder was onze tafel nog steeds angstaanjagend kaal, we kregen geen servetten en die zouden er de rest van de maaltijd ook niet aan te pas komen.
Onze serveerster, die volgens ons het hele restaurant moest bedienen, liep ijverig heen en weer. Toen ze de borden van de eerste ronde kwam ophalen, maakte Michaël wijselijk meteen van de gelegenheid gebruik om alvast wat wijn voor de volgende gang te bestellen. Toen deze kwam begon zich een duidelijke trend af te tekenen: hier stond in de keuken iemand heel aardig te koken, maar dit werd helaas wat tenietgedaan door de knullige bediening.
De zalm en de lende smaakten uitstekend en de wijnen waren ook OK.
Hetzelfde gold voor ons dessert, een combinatie van aardbei en lychee ijs met geroosterde amandelen en een aardbeiensaus.
Nog nooit heb ik een restaurant gegeten waar de bediening en entourage zó uit balans was met de kwaliteit van het eten.
Na nog een espresso en muntthee betaalden we de rekening en reed ik naar huis.

Onze vrienden sliepen boven bij ons, in onze oude twijfelaar.
Vanochtend scheen de zon lekker en hebben we met zijn allen gezellig ontbeten.
Ondanks alle minpuntjes, hadden we toch een heel gezellige avond gehad!
Om een uur of negen zwaaiden we ze uit, volgende keer proberen we weer een ander restaurant!

De lánge verjaardag

Quinn heeft dit jaar een verjaardag die over een lange periode is uitgesmeerd... omdat Britt met haar oude verjaardagsgeld vlak voor de vakantie een Nintendo DS had gekocht, hadden Marca en ik voor Quinn 'alvast' een Sony PSP gekocht. Anders zou het zo sneu voor hem zijn dat hij niets had in de vakantie. Dit was dan zijn verjaardagskado voor ná de vakantie. Dus toen begon voor Quinn het 'ik ben jarig' gevoel al. Toen hij na de vakantie weer naar school moest, ging hij meteen 3 dagen op kamp. Zijn verjaardag viel hier precies in, dus mocht hij tijdens kamp trakteren, dus was hij wéér jarig... dit keer was het natuurlijk écht.
Vóór dat hij vertrok om op kamp te gaan, hadden we zijn verjaardag al gevierd met familie en vrienden, dus eigenlijk was dat al het derde verjaardagsgevoel voor Quinn. En dan komt 17 september nog zijn (4e) verjaardagsfeestje met zijn vriendjes....
Dus hij blijft maar jarig! Maar ja, je wordt maar één keer 10 jaar (of was het nou vier keer?)

De discrete postbode....

Ik had net de post door de brievenbus gedaan en keek nog even door het raam van de woonkamer of ik enig leven zag.
Niks te zien. Ik liep een stukje terug en zag dat boven het slaapkamerraam open stond en de lamp brandde. Plotseling verscheen een man voor het raam. Met een beetje schaapachtige glimlach keek hij naar beneden.
"Hallo", zei ik.
"Hallo", zei de man.
Op de achtergrond hoorde ik een vrouwenstem... Jacqui??
Wat doet deze man in de slaapkamer van Jacqui en Jeroen?, flitste het door mijn hoofd. Allerlei scenario's passeerden in een miliseconde de revue... neee, dat zal toch niet, er moet een logische verklaring voor zijn!
Discreet trok ik mij terug via het tuinpad, sloeg de bocht om en ging verder met mijn ronde.
Die avond ging de telefoon. Jacqui met de uitleg over 'de vreemde man'.
Het bleek dat er iemand van een beveiligingsbedrijf langs was geweest om een alarm te installeren. Toevallig waren ze net bij de slaapkamer aanbelandt, toen ik langs kwam. Toen Jacqui de man 'Hallo' hoorde zeggen tegen iemand beneden, had ze gedacht dat het Jeroen was. Hij zou namelijk elk moment kunnen komen. Maar toen de beveiliger zei dat het de postbode was, begreep ze wat een rare situatie dit voor mij moest lijken en voelde ze zich toch een beetje opgelaten; ze moest me toch even vertellen hoe de vork in de steel zat. Ik grapte dat ze me helemaal niets uit hoefde te leggen en dat ik een zeer discrete postbode was...
Maar ze moest natuurlijk toch even haar verhaal kwijt.
Ja, ja, als postbode weet je wat er leeft in de buurt....

Never a dull moment...

Toen ik uiteindelijk, na jarenlang tegenstribbelen, overstag ging om huisdieren te nemen, had ik niet kunnen denken dat het zó leuk zou zijn! Onze lieve broer-katertjes Tommy en Titus zijn al helemaal deel van ons gezin geworden. Het zijn ontzettend lieve, ondeugende, aanhankelijke poesjes. Bovendien zijn ze beiden de grootste vrienden; ze stoeien met elkaar, waarbij het er behoorlijk fel aan toe kan gaan. Even later liggen ze elkaar te verzorgen of ze liggen 'jing-jang' te slapen met een broederlijk pootje over elkaar heen... Spinnen kunnen ze ook alle twee als de beste. Kortom het is een echte aanwinst en we zouden niet meer zonder ze willen. Britt vindt ze ook nog steeds ontzettend lief en ook Quinn is nu al helemaal aan ze gewend, hoewel hij ze zelf niet zal oppakken.

Herfst 2008

"Hoe vind je de kalebassen?", vroeg ik Marca. Ze was net teruggekomen uit Edinburgh (al weer) en keek de tuin in.
"Ja, heel mooi" zei ze, licht teleurgesteld, "Alleen vind ik ze wel echt bij de herfst horen en het is pas augustus"
Ze had natuurlijk gelijk. Ik had ze min of meer intuïtief gekocht en realiseerde me dat in mijn hoofd de herfst al begonnen was...
Toen ik vanmorgen wakker werd, begreep ik dat het ook niet zo gek was dat ik al met de herfst bezig was; er blies een stevige wind door het openstaande slaapkamerraam. Ik keek naar de hemel en zag daar sombere, door de harde wind voortgedreven regenwolken snel voorbij trekken. Ondertussen hoorde ik blaadjes van onze perenboom ritselen in de wind....
Interessant fenomeen, dat ritselen. Ik heb er mijn eigen theorie over ontwikkelt: in de lente en de zomer, als de jonge blaadjes nog lekker soepel, sappig en zacht zijn, worden ze door de wind tegen elkaar gewreven, wat een heerlijk rustgevend, ruisend geluid oplevert. Aan het eind van de zomer, als de blaadjes 'in de herfst van hun leven komen', worden ze droger, harder en stijver. Als de wind ze dan tegen elkaar aanblaast, levert dat een-even mooi- ritselend geluid op.
Waarschijnlijk had ik deze signalen onbewust opgepikt en naar een herfstplaatje vertaald in mijn hoofd.
Ik kom me Marca's lichte teleurstelling goed voorstellen; Loop je zelf nog met dat heerlijke zomergevoel rond, komt iemand jou er aan herinneren dat dat toch wel heel snel voorbij zal zijn....
Maar de herfst kan ook heel mooi zijn. Bovendien hebben we natuurlijk nog het mooie woord " nazomer" Een typisch Nederlandse uitvinding, waar we elkaar altijd mee troosten na een slechte zomer. Het is de bedoeling dat je het vaak tegen anderen zegt in gesprekken over het weer. Wat je dan eigenlijk bedoeld is: het was weer knap beroerd weer afgelopen zomer, maar door die paar mooie zomerse dagen in de herfst gaan we het hopelijk weer net redden om die kwakkelwinter door te komen. En emigreren we dit jaar toch maar niet.
Ach, we zijn Nederlanders en we zullen er mee moeten leven....

TNT

"Hij gaat van gleuf tot gleuf tot zijn zak leeg is..." Inderdaad: een postbode. Mijn zak was leeg na twee en een half uur lopen.
Een paar weken geleden heb ik gesolliciteerd bij TNT als besteller. Ik wilde graag wat anders proberen, naast mijn werk bij KLM.
Daar is mijn functie zó 'uitgekleed', dat ik het tijd vond om eens ergens anders rond te kijken. Het beroep van postbode-nu heet het besteller-heeft me altijd al aangetrokken. Lekker je eigen rondje lopen in je eigen tempo, werken in de buitenlucht, goed voor de conditie, kortom geen kantoorbaantje! Ik ben ondertussen aangenomen en loop 2 wijken vlak bij ons in de buurt. Vandaag was mijn eerste dag en ik werd ingewerkt door een studente van de VU, die dit werk ernaast deed voor wat extra geld. Post bezorgen is natuurlijk geen 'rocket-science', dus algauw deden we ieder de helft van een straat. Het begon met zeer onheilspellend weer, maar al gauw brak de zon door en kreeg ik het behoorlijk warm. Volgende keer wat luchtigers aantrekken...
Het beviel me zeer goed. Het wordt nu even afwachten hoe het gaat als ik de kinderen ondertussen van school moet halen, als Marca weg is. Het zal allemaal wel lukken denk ik. De KLM heb ik ondertussen wel aangehouden. Ook nog gesolliciteerd bij TNS-NIPO, als enqueteur, dus de komende tijd moet alles even op zijn plaats vallen. Daarna zal ik zien hoe mijn dagelijks leven er uit zal gaan zien.

Choco-bekkies

"Papa, ik ruik helemaal naar chocola, ik denk dat ik mezelf maar ga opeten!"

Ik lag naast Britt in haar bed en rook aan haar wangen en voorhoofd en inderdaad was het alsof er een reusachtige reep 'puur' naast me lag....

"Nee, ik denk dat ík je maar ga opeten", zei ik, terwijl ik zogenaamd in haar nek begon te bijten.

De hele familie rook naar de chocola, alleen ik had buiten schot kunnen blijven. Britt had het in haar hoofd gekregen dat ze een moddermasker wilde.

"Oh, maar dat hebben papa en mama vroeger ook eens samen gedaan", zei Marca.
"Echt waar???"
"Ja, vraag maar eens aan papa of hij je de foto laat zien."

Toen ik haar de volgende morgen de bewuste foto liet zien zei ze met een vies gezicht:

"Zie je er dan zó uit?"
"Ja, wat dacht je dan?"
"Ik geloof toch niet dat ik een moddermasker wil..."

Later vertelde ik aan Marca dat ze was afgeknapt op de foto.

"Oh, maar daar weet ik wel wat op" zei Marca geheimzinnig.

Later kwam ze met een chocolademasker van de ETOS op de proppen.
En inderdaad Britt kon haast niet wachten om het te proberen!
Gelukkig zaten er nog enkele andere ingrediënten door die niet voor consumptie geschikt waren, anders weet ik zeker dat ze hun eigen maskers hadden opgegeten!

De Zeemeeuw

Voor veel mensen was 08-08-08 een bijzondere dag; vanwege de aparte datum besloten veel paren in het huwelijk te treden.
Voor Remko en Elina is het ook een bijzondere dag. Die dag trouwden zij, vijf jaar geleden. Eergisteren was dus hun 5-jarig lustrum. Zelf hadden ze dit al gevierd door 's-avonds heerlijk te eten bij restaurant 'De Nederlanden' in Vreeland. Het heeft 1 Michelin-ster en ligt prachtig aan de Vecht. Toen ik gisteren belde om te vragen of ze genoten hadden, was Elina zo enthousiast dat ze me wel een kwartier lang het menu heeft beschreven... ook Remko, die toch ook al in aardig wat goede restaurants heeft gegeten, zei dat hij nog nooit zo lekker gegeten had! Een duidelijke aanrader dus.
Wij wilden ze, samen met mijn ouders, ook een etentje aanbieden om hun lustrum te vieren. Niet al te chique, zodat de kinderen ook gewoon hun gang konden gaan. Eerst dachten we aan een nieuw restaurant op de grote markt, maar toen moest ik opeens aan de Zeemeeuw denken; een soort strandtent in Muiderberg, waar je leuk aan het water zit en waar het eten goed is. Verder is de sfeer zeer informeel zodat Quinn en Britt zich niet zo hoeven in te houden. Snel gereserveerd voor 8 personen.
Gisteren het 'bruidspaar' om kwart voor zeven opgehaald.
Het bleek wat drukker dan ik me had voorgesteld... het zat helemaal vol en buiten op het terras zaten ook nog veel mensen..
Ik vreesde het ergste qua wachttijd en etenskwaliteit, zeker toen ik een hoop 'werkstudent-achtige types' zag rondlopen.
Het bleek gelukkig enorm mee te vallen. Een compliment voor de hele bediening! We werden snel en aardig geholpen en ook al de bestelde gerechten waren heerlijk. Het was een gezellige avond. Later tijdens het eten, begon het te regenen. We waren blij dat we binnen zaten en niet op het terras...Na onze gebruikelijke dwaaltocht om Muiderberg uit te komen- het is ons nog nooit in één keer gelukt- reden we met een voldaan gevoel weer terug naar Almere.

Vliegende Koreanen

"Kijk, daar vliegt er één!"


Een gedisciplineerd volkje, die inwoners van de 'as van het kwaad'
De artiesten van het noord-Koreaanse staatscircus behoren tot de wereldtop en hebben al verschillende prestigieuze prijzen gewonnen. Henk van der Meyden-die voormalige kwijlebabbel van het blad Privé- had ze naar Nederland weten te halen en is daardoor toch een ietsiepietsie sympathieker geworden...
Marca, Nicole, Britt en Sarah mochten de verbazingwekkende toeren van dit reizende gezelschap van dichtbij aanschouwen in Carré. René had via zijn werk 4 vrijkaarten gekregen ( á 50 euro per stuk!!) en hij had Britt en één van ons uitgenodigd om mee te gaan met Nicole en Sarah. Britt zou toch al een nachtje bij Sarah gaan logeren, dus dat konden we mooi combineren.
's-avonds gingen de dames naar Carré, waar Britt en Sarah zo'n beetje de enigste kinderen in de zaal bleken te zijn... niet zo verwonderlijk natuurlijk, als je weet dat het pas om half elf afgelopen was! Toch hadden ze het dapper volgehouden en hun ogen uitgekeken. Toen de meiden-volledig afgedraaid-eindelijk bij René en Nicole in bed lagen, kwam Marca weer hier naar toe. Ze vertelde mij in geuren en kleuren wat voor 'onmogelijke' acts ze had gezien; ik kreeg bijna spijt dat ík niet met Nicole op pad was gegaan... het was allemaal zeer spectaculair geweest. Zoals de man die met één hand een bal van 150 kilo opvangt! Of de trapeze artiesten, die wel 20 meter door de lucht vlogen om daarna moeiteloos opgevangen te worden. Dit niveau kan alleen bereikt worden door strenge discipline: oefenen, oefenen en nog eens oefenen!
De volgende dag gingen we eten bij René en Nicole en konden we na afloop Britt weer mee naar huis nemen.
We hebben heerlijk genoten van een Mexicaanse bonen-salade met Nacho's en gegrilde kip-kluifjes, terwijl de kinderen lekker pannenkoeken hadden gegeten.

Heulen met de apen

Maandag belde Amber om te vragen of Britt zin had om dinsdag mee te gaan naar de Apenheul. Domme vraag natuurlijk... Britt kon al bijna niet wachten tot het morgen zou worden. Marca zou ook meegaan met Quinn. Jacqui kwam ze om negen uur al oppikken. De dames-en één heer- hebben het enorm naar hun zin gehad en waren pas half zeven weer thuis!

Ik had dus een dagje voor me zelf en had een grote fietstocht gemaakt naar de lepelaarsplassen en via een nieuw ontdekt fietspad weer terug. In de schuilhut het ijsvogeltje weer gezien! Verder nog een dodaars met jongen, grote zilverrijgers, slobeenden en krakeenden. Aansluitend nog een wandeling gemaakt door het Wilgenbos. Op zich mooi, maar heel erg rustig qua dieren. Bijna geen vogels en watervogels, viel dus een beetje tegen. Na een bezoekje aan het bezoekerscentrum "De Trekvogel", via een mooi, nieuw ontdekt, fietspad weer naar huis gereden. Ik zag onderweg wéér een ijsvogeltje, een havik en een sperwer!

Ongelofelijk dat dat allemaal zo dicht bij ons huis rondvliegt. Ik was in een kwartiertje naar de schuilhut gefietst!
Thuisgekomen heb ik een lekker maaltje asperges met ei, boter, opperdoezen en ham bereid...

Een volle week

Het was een volle week. Mijn moeder vloog met Marca mee naar Edinburgh. Samen konden ze daar een dagje de stad bekijken, terwijl Marca gewoon aan het werk was. Mijn moeder reageerde razend enthousiast toen we het voorstelden. Ze heeft er enorm van genoten. Het was nog wel even spannend of ze mee zou komen, want het was een Indien Plaats Beschikbaar (IPB) ticket en het vliegtuig zat op de heenweg stampensvol. Dus heeft ze de hele reis in de cockpit mogen zitten bij twee charmante vliegers, die haar alles uitlegden... ze vond het prachtig!
Terwijl de dames in Edinburgh waren, logeerde mijn vader bij ons. Vrijdag gingen we lekker lunchen met Remko en de kinderen in de Boathouse. We zaten binnen want het terras was gesloten vanwege de harde wind! Ondanks deze tegenvaller was het reuze gezellig.
Toen Marca en mama zaterdag ochtend weer thuis kwamen, zaten ze natuurlijk vol verhalen. Mijn vader en moeder zouden die dag ook nog 's-avond blijven oppassen. Wij gingen dineren in de 'Molenmeester', een goed restaurant in Staphorst. Dit was nog ter ere van de verjaardag van Marca's vader.
De molen meester bleek inderdaad een goed restaurant; een mooie kaart, heerlijke wijnen en een fijne bediening. Alles was goed en dan kun je heerlijk genieten...
Hier volgt het menu dat ik verorberd heb:
Voorgerecht:
Lamsbout van de BBQ, dubbelgedopte tuinboontjes,
bonenkruid, cantharellen, gerookt buikspek
Tussengerecht:
Geurige gevogeltebouillon,
shiitake paddestoelen, tuinkruiden, bosui
Hoofdgerecht:
Runderlende, aubergineragout,
pijnboompitjes, broccoli, paddestoelenjus
Dessert:
Het zalig zoete zorgvuldig samengestelde seizoensdessert,
geserveerd in twee gedeelten. Dit bleek eigengemaakt bosbessen ijs met bosbessen te zijn en
dragon yoghurt ijs.
"Verzadigd ende verkwikt ende aenmerkelyck aangedickt" aanvaardden wij de terugtocht naar Almere.
Hier komen we zeker nog een keer terug!






















De volgende dag is Marca met de kinderen naar de bioscoop geweest, ze hebben Kung Fu Panda gekeken.
Het was een leuke film geweest. Hij had blijkbaar ook indruk gemaakt want op de terugweg in de auto werden de verschillende vecht-technieken meteen op Marca uitgeprobeerd....