Yuri Bashmet

Yuri Bashmet, de wereldberoemde altviolist, deed gisteren Almere aan in het kader van het jaarlijkse kamermuziek festival. De organisatie was terecht trots dat ze hem en zijn 'Moscow Soloïsts' hadden weten te strikken. Waarschijnlijk zag Yuri Almere als een 'opwarmertje' voor zijn latere optreden in het concertgebouw van Amsterdam. Voor ons een mooie gelegenheid om van zijn kunsten te genieten in een kleine, intieme ruimte. Het concert vond plaats in kerk "De goede rede" in Almere-haven. Een apart gebouw waarvan het dak aan één kant in een punt omhoog loopt. Het wil zich ook meer profileren als concertzaal. Als ze dat serieus willen, moet er nog wel wat veranderen, vonden wij: De verlichting is lang niet optimaal en de luchtverversing al helemaal niet. De zaal zat helemaal vol en al snel werd het zeer benauwd en had ik het gevoel dat ik weinig zuurstof meer uit de lucht kon halen... ook de bassist zag erg bleek en wiste om de paar seconden zijn voorhoofd af met zijn mauw. Hij was één van de jongste orkestleden en ik verdacht hem ervan al stiekem een bezoekje te hebben gebracht aan een coffee-shop of paddo-winkel in onze hoofdstad.... dat hij nu misschien een slechte trip had achter zijn bas. Maar het kon natuurlijk ook gewoon de hitte zijn. Uit de verhalen van Maxim-de broer van Elina-weten we echter dat de Russen (en zij niet alleen) Amsterdam het walhalla vinden en er totaal los gaan! Onze bassist had een grote rol in de gespeelde stukken en was gelukkig professioneel genoeg om toch geweldig te spelen. Ook de rest van de orkestleden speelden fantastisch, terwijl Yuri zo nu en dan dirigeerde en dan weer speelde. Soms deed hij beide tijdens één stuk. Na het oorverdovende applaus, kregen we twee toegiften. De laatste was een Russisch volksmelodietje met erg veel tempo en humor, een mooie afsluiter!

The 'Hepburn estate'

Toen Marca gisteren tegen mij zei "wat hebben we toch een lekkere tuin, er zitten allemaal leuke hoekjes in, je zou er zo een fotoreportage over kunnen maken", bedacht ik me dat we inderdaad een heerlijke tuin hebben. 's-Avonds zeg ik wel eens voor de gein: "Ik ga even uitkijken over ons landgoed" of "Ik ga even wandelen over ons landgoed" We hebben leuke hoekjes om te zitten, een hangmat, een knusse eethoek, speeltoren en zwembad voor de kinderen... wat wil je nog meer? Alles in een sappig groene omgeving.
Dus heb ik inderdaad mijn camera gepakt om een impressie te geven. zie hier het resultaat.

Lunch at the Boathouse

Heerlijk loom dagje vandaag. IK geniet nu met volle teugen van mijn mini-sabbatical. Het was even wennen in het begin, het gevoel toch weer te moeten werken ebt nog wat na. Nu heb ik dat overboord kunnen zetten. Gisteren mijn Reiki-1 gehaald en afgesloten met een heus diploma! Vanmorgen in de tuin, in één van onze nieuwe rotan stoelen, mezelf een korte Reiki behandeling gegeven. Het werd bijna medidatie, het was heerlijk rustig in de tuin en ik visualiseerde de zonnenstralen in mijn lichaam, heerlijk. Marca draaide ondertussen bibliotheek-dienst bij Quinn op school. Ik had het rijk alleen. Na een ritje naar de Kemphaan, waar ik even een voorraadje biologisch meel insloeg, besloot ik thuisgekomen Marca te verrassen met een lunch afspraak. Het leek mij een uitgelezen dag om in de Boathouse, op het terras, van een koel glas wijn en een lekker hapje te genieten.... snel gereserveerd. Toen Marca terugkwam van de bieb heb ik haar op een surprise-tochtje genomen om uiteindelijk bij de Boathouse aan te komen.
We zaten heerlijk op het terras, het is toch wel een prachtige locatie! Het eten is altijd wel OK, maar ook niet meer dan dat. Dat is wel een beetje jammer. Ook vandaag was het weer redelijk standaard. We begonnen met een spinaziesoep met crème fraiche en zalmsnippertjes. We hadden het idee dat het een blikje soep was met kant en klare snippers en een klontje van de crème fraiche. Dus wel te eten maar echt niet bijzonder. Daarna volgde voor mij carpaccio met huisgemaakte pesto, gebrande pijnboompitjes en ruccola en voor Marca: gegratineerde gamba's in een pannetje. Wederom: lekker maar niet bijzonder.
Alles werd begeleidt met Sauvignon blanc en Chardonnay. De Sauvignon was een tikkeltje te zuur.
We sloten af met een espresso en capuccino. Het bazige, onderdrukkende karakter van de bedrijfsleidster werkte door op het personeel dat een beetje drukdoenerig en niet op zijn gemak rond liep. We zijn er nu 4 keer geweest en zijn nu tot de conclusie gekomen dat de Boathouse het écht van zijn locatie moet hebben. Het eten moet je op de koop toe nemen... Volgende keer gaan we voor de (veel goedkopere) uitsmijter, die we voorbij zagen komen en die er lekker uitzag. Daar kan weinig mis mee gaan want het blijft een feit dat je er fantastisch zit...

Het zomerse gevoel

Gerard Cox zong het al: " Voor je 't weet is heel die zomer al weer lang voorbij" Een herkenbaar gevoel. Dus maar meteen genieten zodra het kan! Al is het officieel nog lente, we doen gewoon lekker of het al zomer is. Bij de eerste warme periode, een paar weken geleden, gelukkig meteen zo slim geweest -na aandringen van Marca en de kids- om het zwembadje neer te zetten.
Dat alleen al zorgt voor een zomers gevoel in je tuin! Dat zwembad is één van de beste investeringen van de laatste jaren.
De kinderen hebben er ontzettend veel plezier van. Zelfs wij hebben er op sommige snikhete dagen dankbaar gebruik van gemaakt... Verder hoort bij het zomergevoel: lekker buiten eten!! Heerlijke frisse salades en lichte recepten zoals hier de rivierkreeftjes met ruccola, tomaatjes, gedroogde tomaat, kappertjes en cayennepeper, begeleid met een koel glas witte wijn of rosé..Aaah wat kan het leven zonnig zijn!

Ballendraaier 1e klasse...

Zie hier het portret van een echte ballendraaier. Niet zo maar een paar balletjes, nee, meer dan tweehonderd totaal!
één van de hapjes voor de proeverij van Hugh: de albóndigas oftewel gehaktballetjes op z'n Spaans. Voor ongeveer 80 gasten. Verder nog Tiger shrimp in marinade gemaakt, tonijnsalade en voor bij de desertwijn-hoek: Panforte. Het was allemaal erg leuk om klaar te maken, maar er ging meer tijd in zitten dan ik had gedacht. Duidelijk een beginners-inschattings-fout. Gelukkig was ik vrijdag al begonnen, zodat ik niet in tijdnood kwam. Zaterdag kwamen ook Nancy en Joost BBQ-en, dus daar moest natuurlijk ook even wat leuks in elkaar gezet worden.

Zondag om 12.30 vertrok ik naar Loenen met de versnaperingen in een zelfgemaakte koelbox. Ik had een oude crew-container van de KLM omgebouwd met piepschuim en grote koelelementen, werkte uitstekend! Onderweg Remko opgehaald want die had ook zin om mee te gaan. Michaël en Kathalyne waren ook van de partij en het weer werkte gelukkig heel goed mee, na de zompige zaterdag. Het zag er weer uit als een plaatje en al snel werd het drukker. Ik had Hugh toegezegd dat ik mee zou draaien met flesseen verwisselen, hapjes bijvullen etc. al gauw liep ik de benen uit mijn kont om alle lege flessen aan te vullen...
Het ging erg hard! Iedereen had het volgens mij naar zijn zin en de wijnen werden goed geproefd. Ik hoorde van verschillende kanten complimenten over de dingen die ik gemaakt had. Gelukkig maar!

Aan het eind van de proeverij, om een uur of vijf, verzamelde een grote groep zich op het ponton dat Hugh aan zijn boot had vastgemaakt. Er ontstond een gezellig terras en alle etenswaren werden verzameld en ook daar neergezet. Er werd nu echt geen wijn meer uitgespuugd, maar goedkeurend doorgeslikt! Leuke sfeer.

Ik vond het een erg geslaagde dag, ik merkte alleen wel dat ik door de drukke bezigheden bijna geen tijd had om met anderen te praten. Maar ja, je kan niet alles hebben.

Lucht voor het leven!

Het was weer de week van de collecte voor het Astmafonds. 2 jaar geleden had ik voor het eerst meegedaan. Het voelde goed om als vrijwilliger eens iets voor de samenleving te doen en het was bovendien gewoon een leuke wandeling waarbij je bij iedereen even stiekem in zijn huis kan gluren ;-)) Vorig jaar was het er niet van gekomen, maar dit jaar was ik weer van de partij. Er was nog maar een klein stukje Filmwijk over waar nog gecollecteerd moest worden: aan het eind van onze straat in de villawijk.
Later begreep ik waarom niemand hier wilde lopen; het was een hoop loopwerk voor relatief weinig huizen, dus je opbrengst is niet hoog. Ik vond het eigenlijk heerlijk om hier te lopen. Britt was met me meegelopen, want die vond het wel erg interessant om die mooie, groene collectebus te dragen! Ik moest het verhaaltje doen van Britt en zij zou het geld er in doen. Het was vrijdag avond, na het avondeten. Er hing een heerlijk loom sfeertje in de wijk. Iedereen was klaar met werk en keek uit naar het weekend.
Velen waren volgens mij op visite bij anderen of al naar hun clubjes toe, er waren niet heel veel mensen thuis. Het was wel een heerlijke relaxte wandeling voor het goede doel. Britt vergaapte zich bij alle mooie huizen en soms moest ik haar bijna tegenhouden om niet even naar binnen te lopen....
"Ooooh, papa, wat een mooi huis. Hier wil ik ook wel wonen!"
even later vroeg ze:
"Papa, hoe weet je nou eigenlijk hoeveel je moet geven?"
Ik vertelde haar dat iedereen dat zelf mocht beslissen en dat mensen die het belangrijk vonden iets meer konden geven dan anderen. Toen we na een tijdje bij een mevrouw kwamen die al haar munten kleingeld, één voor één in de bus gooide, zei Britt later " Die mevrouw vond het denk ik wel héél belangrijk!" Al die muntjes hadden op haar meer indruk gemaakt dan het briefje van vijf euro dat we een paar deuren geleden hadden gekregen....

Universele energie

Alles is energie. Einstein legde met zijn beroemde formule E=mc² al het verband tussen massa en energie. Alles wat je om je heen ziet zijn moleculen met atomen en elektronen, die in meer of mindere mate aan het trillen zijn. Zelf zijn wij ook massa en dus energie. Als je op die manier naar jezelf en de dingen om je heen kijkt, is het een kleine stap naar Reiki. Bij Reiki fungeer je als een 'doorgeefluik'; je neemt de universele energie op en laat deze door je heen stromen. Je kunt hem dan ook gebruiken om hem via je handen door te geven aan een ander, bij wie het een helend effect teweeg kan brengen.
Zo profiteren de gever en de ontvanger beiden van de stromende energie.
Het is dus ook iets dat iedereen kan doen, die zich er voor openstelt. Het had me altijd al aangesproken en ik ben ook opgegroeid in een familie waar heel normaal over dit soort dingen gesproken werd. Sterker nog, met oom Henk in de familie wist iedereen wat er allemaal mogelijk was op alternatief gebied.... Oom Henk las de Tarotkaarten, 'keek in je ogen' (iriscopie), las je hand en je handschrift (grafologie), trok ook nog je horoscoop, als je dat wilde en zag en voelde vaak al allerlei dingen over je, als hij je hand beetpakte. Hij was bovendien ontzettend aardig en kon fantastisch vertellen. Marca had de eerste keer dat we naar hem toe gingen toch een beetje de kriebels, door alle verhalen die ze over hem gehoord had...
Toen 'wij' probeerden zwanger te worden en dat niet zo snel lukte, heeft Marca ook 2 reiki-behandelingen gehad van onze toenmalige buurvrouw. Kort daarop was ze zwanger! Het valt natuurlijk nooit te bewijzen, maar wij geloven dat de behandelingen wel een positief effect hebben gehad.

Nu ik in mijn 3 maanden 'sabbatical' zit en even tijd heb om dingen te doen waar ik anders niet aan toe kom, wilde ik ook een cursus Reiki gaan volgen. Om een geschikte leraar/lerares te vinden- het moet toch klikken tussen beiden-besloot ik om eerst een behandeling bij iemand te ondergaan, zodat ik kon zien of we elkaar lagen.
Vanmiddag om 12.30 kreeg ik mijn behandeling. Tineke, een aardige jonge vrouw, het klikte meteen.
De behandeling was heel bijzonder; ik voelde op allerlei plaatsen de energie gaan stromen, een soort tintelende sensatie. Het bleek dat mijn energie allemaal heel hoog zat; in mijn hoofd en in mijn schouders.
Na de behandeling voelde ik me heerlijk en had het gevoel dat ik alle ledematen weer echt 'voelde'
Binnenkort ga ik bij Tineke de cursus Reiki-1 volgen.






















Hierna volgt nog wat informatie over Reiki, van internet geplukt:

Herkomst
De geschiedenis van Reiki begint zo rond 1920 bij de Japanner Mikao Usui (zie foto).

Anekdotes
Rondom het ontstaan van Reiki zijn vele anekdotes ontstaan die in allerlei Reiki boeken en op het internet te vinden zijn. Recente contacten met Japanse Reiki masters en nog levende leerlingen van Mikao Usui laten zien dat veel verhalen die in het Westen de ronde doen niet op feiten berusten. Op zich is het niet verwonderlijk dat de historie in het Westen wat anders werd voorgesteld dan wat zich werkelijk heeft voorgedaan. Reiki kwam immers via Hawaï naar het westen, vlak voor de tweede wereldoorlog. In die streken en in die tijd werden Japanners niet echt vertrouwd, en een 'verwesterde' versie maakte het allemaal iets makkelijker te aanvaarden. Zo weten we nu bijvoorbeeld dat Usui tot zijn dood Boeddhist was, maar in sommige Westerse verhalen wordt hij voorgesteld als Christen.
Een beknopte samenvatting van de ontstaansgeschiedenis kun je hieronder lezen.

Usui Dô
Usui werkte aan een spiritueel systeem voor zelf verwerkelijking. Dit systeem was eigenlijk maar op één ding gericht: het helen van jezelf. Het eindresultaat van zijn training was een toestand van verlichting, waarin je één werd met het universum, waarin je in vrede en harmonie met je omgeving kon leven, en waarin je totaal ongevoelig was voor verstoringen. Hij noemde dat systeem eenvoudig 'mijn systeem'. Zijn leerlingen noemden het daarom 'Usui Dô', dat 'het pad van Usui' of 'de manier van Usui' betekent. Zijn leerlingen gaf hij les in een 'dôjô'. In de Japanse krijgs kunsten is een 'dôjô' een trainingshal, maar oorspronkelijk duidt 'dôjô' eigenlijk op de plaats waar meditaties en oefeningen gedaan worden teneinde het spirituele niveau te verhogen.

Usui Teate
Een van de leerlingen van Usui was Toshihiro Eguchi, een begaafd healer uit die tijd. Eguchi gebruikte handoplegging (het Japanse woord hiervoor is teate) als healing techniek. Bij die handopleggingen gebruikte hij enkele Qi Gong technieken. Omdat ook Usui geld nodig had om te kunnen leven verhuurde hij zijn dôjô af en toe aan Eguchi, die zo, in de dôjô van Usui, healing sessies gaf. Usui nam zelf niet deel aan die healings, maar hij placht aan de zijkant toe te kijken. Zijn leerlingen noemden deze healing sessies 'Usui Teate' omdat ze plaats vonden in de dôjô van Usui.

Usui Reiki Ryôhô Gakkai
Twee van de gevorderde leerlingen van Usui waren admiraal bij de marine, en zij zorgden er rond het einde van 1925 voor dat de nadruk kwam te liggen op het Usui Teate systeem in plaats van op de spirituele ontwikkeling. Zij introduceerden tegelijkertijd enkele vereenvoudigingen in het systeem van Usui en gaven het daarbij de naam Usui Reiki Ryôhô. Na de dood van Usui richtten zij in 1926 een sociëteit op, de Usui Reiki Ryôhô Gakkai, waarmee zij de spirituele erfenis van Usui zo zuiver mogelijk wilden bewaren. Deze Gakkai bestaat nu nog steeds.

Het kanji voor Reiki bestaat uit de tekens Rei en Ki.

Volgens een Japans woordenboek betekent het kanji Rei:
1. Een spirituele entiteit die zowel met als zonder fysiek lichaam kan bestaan. De Ziel.
2. Dat wat een oneindige kracht bezit. Een onzichtbare en buitengewone kracht of de bron daarvan.
3. Eerbiedwaardig. Geheiligd, gewijd. Zegening.

Het kanji Ki betekent:
1. Iets dat ongezien is.
2. Atmosfeer.
3. De energie van het universum.

(Met dank aan Hyakuten Inamoto sensei)

Als je op deze manier naar het woord reiki kijkt, zou je dus kunnen zeggen dat het "De oneindige energie van het universum" betekent.In Japan, waar Reiki vandaan komt, hanteert men de volgende definitie:
Men zegt daar dat Reiki de energie is van liefde, harmonie en spiritualiteit, afkomstig van het bewustzijn in een hogere dimensie. Deze betekenis is rechtstreeks op te maken uit de betekenis van de Japanse tekens, de kanji, voor Reiki (zie onder)

Reiki hô is de manier waarop je met Reiki werkt, waarop je Reiki beoefent (hô betekent in deze context manier of methode). Een Japanse Reiki dôka beoefent Reiki om een harmonieus, gelukkig, gezond en voorspoedig leven te leiden. Dit kan uiteindelijk leiden tot dezelfde spirituele verlichting die Usui bereikte.
Reiki hô is dus een manier om een evenwichtig en harmonieus leven te leiden. Het is daardoor tegelijkertijd een heelmethode, bedoeld om jezelf te helen.
Als je op de Japanse manier Reiki beoefent ben je dus in de eerste plaats bezig met een spirituele levenskunst. Daarnaast beoefen je een spirituele heelkunst, die vanzelf voortvloeit uit de spirituele levenskunst en onmogelijk los gezien kan worden van die levenswijze.

Reuze rat?

Eerst reden we naar Ermelo om mijn ouders even een bezoekje te brengen met moederdag. Alweer zo'n prachtige dag, ik geniet echt van deze 'mooi-weer-periode'! Ongetwijfeld gaat het KNMI weer bekendmaken dat er allerlei records zijn gesneuveld.
Wij hadden nog even snel een bezoek gebracht aan de AH, voordat we vertrokken en allerlei lekkere dingen meegenomen. Nu zaten we in de tuin bij mijn ouders achter een kop koffie met notentaartje. Het was zelfs bijna té warm onder de luifel. Quinn en Britt gingen boven spelen en wij konden even lekker bijkletsen. Na de lunch vertrokken we weer richting Almere, want we wilden de kermis, die voor het eerst op de nieuwe 'Esplanade' stond, ook nog even bekijken. Britt had al tegen mijn vader gezegd dat er een reuzenrad was, waarop mijn vader, met een knipoog naar mij, vroeg hoe groot die rat dan wel was. Daarbij wees hij met zijn twee wijsvingers een maat van ongeveer een meter aan. Britt keek haar opa aan met een verbaasde blik over zóveel domheid! Even later viel het kwartje dat opa het over een ándere rat had. Om een uur of half 4 stonden we, na een kort fietstochtje, met zijn vieren bij het échte reuzenrad. Britt keek omhoog en ik zag de twijfel toeslaan.
"Papa, ik geloof dat ik toch niet wil"
Na enige bemoedigende woorden, wist ik haar toch over te halen. Ze heeft vaak even een extra zetje nodig. Later is ze dan toch heel blij én trots dat ze het gedaan heeft. Nu ook; toen we er eenmaal inzaten, vond ze het geweldig! Ik trouwens ook, het was een prachtig uitzicht en het ritje was voorbij voordat we het wisten. Quinn wilde het glazen doolhof in en ging samen met Marca. Britt en ik gingen nog in ander hels apparaat, waar ik door de centrifugaalkrachten bijna gelanceerd werd... maar zij vond het allemaal geweldig!
Na een tijdje had Quinn genoeg oorverdovende muziek geabsorbeerd en wilde graag naar huis. Marca en Britt bleven nog even wat langer en ik fietste met Quinn al vast terug naar huis. Daar bereidde ik onze tweede BBQ van deze week alvast voor. Ik had mooie, grote zalmmoten gekocht en als groente: rode paprika en maiskolven. Dat bleek later ook allemaal weer zeer smakelijk, deze keer dronken we er een fles ijskoude Fresita bij....

Operatie schone schuur

Om te proberen je fiets uit de schuur te krijgen, begon steeds meer te lijken op een stel rek- en trek oefeningen. Voordat je aan het fietsen toekwam, had je al een complete 'workout' gehad. Toen ik laatst weer eens flink mijn schenen stootte, was voor mij de maat vol. Dit, met rotzooi dichtgeslibde hol, moest eens flink op de schop, de bezem erdoor!! Geen halve maatregelen, maar meteen rigoureus weggooien die dingen die we toch niet gebruikten... Gisteren was D-day... Marca ging met de kinderen naar het Lumière-strandje, dus ik had mooi vrij spel. Binnen no-time had ik de hele tuin volstaan met rotzooi. Het leek wel een uitdragerij of een Amerikaanse 'garage sale'. Toen kwam het grote werk: de schuur opruimen en schoonmaken en daarna alles wat buiten stond sorteren: dingen die meteen weg konden, dingen voor de derde wereldwinkel en stapels hout, plastic en staal bundelen om door het grof vuil te laten ophalen. Ondertussen was het al flink heet geworden en de schuur was veranderd in een kleine sauna. Het zweet liep in straaltjes naar beneden.... Slim hoor, om het op zo'n hete dag te doen!
Na ongeveer 3 uur was het gelukkig allemaal verleden tijd en keek ik vol trots in mijn schone, geordende en vooral véél legere, schuurtje: 'en ik zag dat het goed was'... Tijd om snel boodschappen te doen voor de BBQ! Lekkere gemarineerde kip en biologische hamburgers. Het werd smullen, met een heerlijke frisse salade en een koel glas sauvignon blanc erbij!

'Nieuw' oud Valkeveen

Een waterrijk dagje vandaag. Zeker voor Quinn. Die begon vanmorgen al met een frisse duik in het zwembadje, dat ik gisteren weer in de tuin heb geïnstalleerd. Hij liet zich niet ontmoedigen door het ijskoude water, dat nog lang niet op temperatuur was gekomen na één nacht.... Om half twaalf had hij zijn zwemles bij Aquayara, dus kon hij weer het water in. Vanuit zijn zwemles zouden we meteen doorrijden naar Oud Valkeveen, het leuke, 'ouderwetse' pretpark.
We wisten al dat er vernieuwingen waren en nieuwe attracties; we hadden op Koninginnedag al een foldertje in onze handen gedrukt gekregen, toen we in Naarden Vesting rondliepen. Toen we aankwamen bleek dat we niet de enigen waren, die een dagje Oud Valkeveen gingen doen.... de parkeerplaatsen stonden bomvol en ze hadden zelfs nog een extra stuk geopend, waar wij gelukig onze auto kwijt konden. Er stond geen rij voor de kassa, want iedereen wás natuurlijk al binnen. Toen we langs de eerste attracties liepen, stonden hier ook geen rijen... het bleek dat heel veel mensen zich aan het strandje genesteld hadden, waardoor de drukte binnen in het park gelukkig enorm meeviel. Zelfs op het strand vonden wij zonder moeite een mooi plekje in de schaduw, vlak bij het water! Er kunnen blijkbaar héél veel bezoekers naar binnen, zonder dat het erg druk oogt.
Marca en ik wisselden elkaar af door om de beurt met de kinderen het park in te trekken, terwijl de ander het fort bewaakte.
Maar eerst ging Quinn voor de derde keer vandaag heerlijk het water in en hield het daar wel een half uur uit. Britt had meer oog voor de achtbaan en de vrije val. Het park was inderdaad goed onder handen genomen: Er lag op verschillende plekken mooi, nieuw gras, terwijl andere stukken afgezet waren omdat er net nieuw gras ingezaaid was. Veel attracties waren verzet naar andere locaties en er waren nieuwe attracties bijgekomen. De verschillende gebouwtjes op het terrein hebben nu een leuke houten, saloon-achtige uitstraling gekregen. Verder werd er nog druk gebouwd aan een groot theater, dat later in het jaar zal openen. Gelukkig hebben ze de 'ouderwetse' sfeer goed vast weten te houden ondanks de moderniseringen. We bleven tot aan sluitingstijd (17.00) en maakten daarna voor de kinderen het feest compleet door bij McDonalds een happy meal te gaan eten.

Ducktales

Vanmorgen werd ik wakker gemaakt door eendengesnater. Blijkbaar had ik toch een extra gevoelig 'eenden-antennetje' ontwikkeld sinds Katrien bij ons in de heg zit te broeden. Onmiddellijk toen ik wakker werd moest ik aan haar en de eventuele kleintjes denken. Ik zwaaide mijn benen het bed uit en hing meteen met mijn slaperige hoofd uit het slaapkamerraam om te kijken wat er aan de hand was. Beneden zag ik buurvrouw Monique, ook in haar nacht-outfit, hun hond in bedwang houden.
In een hoek van hun tuin stond Katrien, pal voor haar kleintjes en ze week geen centimeter! Ik riep tegen Monique dat ik snel naar beneden zou komen om haar te helpen. Beneden gekomen was Katrien al weer naar onze tuin overgestoken om samen met de kleintjes, op het oude nest, van de schrik te bekomen. Dit alles speelde zich af om 7.30. Ik besloot de dierenambulance te bellen.
Zij vertelden me dat wel langs zouden komen, maar pas ná negen uur... We sloten alle uitgangen goed af en besloten maar de wachten tot ze zouden arriveren. Katrien had echter helemaal geen zin om zo lang te wachten en werd steeds brutaler. Ze liet zich niet meer terugdringen in haar nest en begon, met alle kuikens in haar kielzog, de tuin verder te verkennen om te kijken of er een uitgang was die ze misschien over het hoofd had gezien. Ondertussen was Aug, de buurman, ook op en samen besloten we om voor verkeersagent/begeleider te spelen. Ik zette de tuindeur open en na een tijdje besloot Katrien de sprong te wagen... met haar kroost rende ze via ons achterpad richting Joris Ivensstraat en dus ook richting water! Gelukkig! Ik had even mijn twijfels of ze de weg wel zou weten te vinden, maar die angst bleek gelukkig ongegrond. We hoefden geen verkeer tegen te houden toen de stoet de straat overstak en aan de overkant was gelukkig de sloot al dichtbij. Mama maakte een paadje door het kroos en de kleintjes zwommen meteen achter haar aan alsof ze nooit anders gedaan hadden! Ze hadden het gered!! Samen zwommen ze naar de horizon en als in een goede Hollywood 'feelgood' movie, hopen we dat ze nog lang en gelukkig zullen leven.

Herman gevierendeeld...

Nou eigenlijk 'gevijvendeeld', want we hebben hem in 5 porties verdeeld. Herman is de vriendschapskoek die we 2 weken geleden van Zoë, de dochter van Mirna en Hugh, meekregen. Herman schijnt een Deense uitvinding te zijn vanuit de tijd dat er nog geen koelkasten bestonden. 'Hij' bestaat uit een mengsel van meel, suiker, melk en gist. Hij moet elke dag even een paar keer goed doorgeroerd worden en zo nu en dan heeft Herman, volgens het bijgeleverde A4-tje 'honger'...Je moet hem dan 'voeren' met wat meer suiker, meel en melk. Dan bubbel-boert hij weer tevreden en groeit, al gistend, weer lekker verder. In dat gist-proces zit het grote geheim: daarom overleeft Herman buiten de koelkast zonder te bederven, sterker nog: in de koelkast zou hij helemaal niet groeien en uiteindelijk wél bederven. Op dag 9 is Herman lekker doorvoed en wordt het tijd om hem in 5 porties te verdelen. Vier daarvan geef je aan je beste vrienden/vriendinnen, die er zelf weer mee aan de slag gaan en één portie hou je zelf. Dit stukje Herman wordt dan met nog wat lekkere ingrediënten aangevuld en hop...Herman verdwijnt in de oven om er als heerlijke koek/cake/taart weer uit te komen!! Herman is dus eigenlijk de 'koekgeworden' kettingbrief! Misschien zit er in jouw Herman nog wel een stukje van 20 jaar geleden! Raar idee... het zou zo maar kunnen.
Gisteren met Britt samen de 4 Herman-stukken uitgedeeld aan haar vriendinnen. Vandaag naar mijn ouders geweest en onderweg langs prachtige bloembollen-velden gereden. In Ermelo hebben we een heerlijk dagje doorgebracht en onze eigen Herman afgebakken. Ik moet zeggen: dat viel niet tegen, het is een soort mengeling tussen appel-cake en appel-taart. Zo verdween Herman, die eerst zélf steeds honger had, in ónze hongerige magen!

Strandje in Staphorst

Voor een leuk strand hoef je echt niet naar de zee. Zelfs in Staphorst hebben ze nog een leuk strandje. Aan de rand van een bos-meer in de boswachterij Staphorst, bevindt zich een heerlijk strandje waar het gezellig druk is, maar waar je niet als sardientjes naast elkaar hoeft te liggen. De sfeer is daar heerlijk ontspannen. Géén groepjes opgeschoten jongens die de boel terroriseren, géén blèrende radio's, géén laag overscherende matras-vliegers, die je bijna onthoofden maar mensen die heerlijk ontspannen naar hun spelende kinderen kijken, die zich prima vermaken met zandtaartjes bakken, takjes en dennenappels zoeken en tekeningen in het zand maken. Een tafereeltje zoals wij ons dat in het 'drukke westen' alleen nog herinneren van 20-30 jaar geleden.... Wat een verademing dat dit dus tóch nog blijkt te bestaan in Nederland! Ik lag er afgelopen zondag echt van te genieten toen we bij mijn schoonouders op bezoek waren. Voor de rest zou ik nóóit in Staphorst willen wonen, maar dit is dan toch één van de positieve dingen van in 'het oosten' wonen. Het was 4 mei en in Staphorst werd niet gevlagt omdat het op een zondag viel.... Thuis had ik wel onze nationale driekleur halfstok gehangen, voordat we weggingen. Ik heb het altijd al leuk gevonden om de vlag uit te hangen en grijp elke mogelijkheid aan. Voor mij is het nu paradijs: Willem jarig, Koninginnedag, 4 mei, bevrijdingsdag! Ik vind de Fransen enorme chauvinisten-ze hebben het woord natuurlijk ook uitgevonden-maar ik vind dat we best wat trotser mogen zijn op onze Nationaliteit.
Mijn schoonouders hebben bij hun appartement een mooi balkon aan de éne kant en een fantastisch terras aan de andere kant.
Op dit terras hebben we de rest van de middag, na ons strand-bezoekje, gezeten. Het is een heerlijke plek, die zelfs té warm kan worden, als je niet in de schaduw kan zitten. 's-middags hadden we al warm gegeten, zoals dat hier de gewoonte is. Marca's moeder had speciaal voor mij bitterkoekjes-pudding gemaakt. Héérlijk!! Zó worden we graag verwend! Na de avond-boterham weer huiswaarts. Iedereen was rozig en moe van de overdosis buitenlucht en zon. Dat zijn wij westerse bleekneusjes helemaal niet gewend! We sliepen heerlijk....

Madurodam en een 'Boulevaardjȗ pakkȗh'

In mijn gedachten was het een enorm park, waar je eindeloos door allerlei straatjes kon lopen om al die leuke kleine huisjes te bekijken. Dat waren duidelijk uitvergrote kinderherinneringen van een jongetje van ongeveer één meter hoog... Het was eigenlijk behoorlijk klein en krap hier in Madurodam. Hopelijk maakte het op Quinn en Britt net zo'n indruk, als op mij, toen ik zo klein was. Ik had bij AH, als een echte Nederlander, kaartjes gekocht mét € 3,- euro airmiles-korting...dus konden we bij de ingang meteen doorlopen en hoefden we niet in de rij voor de kassa te wachten. Ik was blij dat we er lekker vroeg waren want nu -om tien uur-was het nog niet zo druk. Je merkte al wel dat het vol begon te stromen. Het was heerlijk weer en wij hadden nog alle ruimte om alles te bekijken en wat heen en weer te lopen. Na een uur rondlopen hadden we het meeste wel gezien en de kinderen hadden ondertussen iets ontdekt dat veel interessanter was: een Sesamstraat speelhal, waar Bert, Ernie, Tommy, Pino en hun vrienden de dienst uitmaakten....Toen we daar een half uurtje hadden doorgebracht-Marca en ik keken elkaar aan met een blik van 'zonde met dit mooie weer'-besloten we de rest van de tijd weer lekker buiten door te brengen. Gelukkig was er (natuurlijk) ook een leuke speeltuin, waar ze nog een half uurtje konden ravotten. Toen we naar de uitgang liepen, keken we naar de enorme mensenmassas, die zich door de straatjes probeerden te persen. We waren blij dat we eruit gingen en niet erin....We waren al bijna bij de uitgang, toen ik wat bekende huisjes zag...onze eigen filmwijk!!! die hadden we nog helemaal niet bekeken...Dat kon natuurlijk niet. Dus snel nog even die hoek ingedoken en toen weer naar de uitgang. Omdat het nog steeds vroeg was-nu twaalf uur- besloten we door te rijden naar de Boulevard in Scheveningen. Toen ik vroeger, als vakantiewerk, bij het ministerie van Onderwijs en Wetenschappen werkte, als bode/koerier, gingen we vaak aan het einde van de werkdag even met de dienstbus 'een Boulevaardjȗ pakkȗh'. Dat klonk een stuk beter dan 'lekkȏrȗ wèvȗh kèkȗh in de baas zȗ tèd'.....Vanaf Madurodam is het maar 5 minuten rijden. Ik verwachtte dat het stervensdruk zou zijn en dat alles door elkaar zou krioelen, maar dat viel gelukkig reuze mee! We konden zo de Boulevard op rijden en ook het vinden van een parkeerplekje bleek geen probleem. Wat wel een probleem was, was dat ik geen cash geld had meegenomen, alleen maar pasjes. Ik moest eerst 10 minuten lopen, voordat ik een pin-automaat vond. Toen natuurlijk weer terug. Meteen bij de snackbar de bestelling meegenomen en richting vloedlijn gelopen. Hier zat de rest met hongerige blik op mij te wachten. Marca had ondertussen een soort Duitse zitkuil geconstrueerd en de kinderen waren heerlijk, met hun blote voeten, aan het spelen in de zee. We probeerden onze patat zonder te veel zand naar binnen te krijgen....lukte redelijk. Voordat we terugreden, hebben de kids eerst nog heerlijk gesprongen op een luchtkussen, terwijl paps en mams heerlijk uit de wind, achter een raampje, zaten te sudderen. Om half vier reden we terug. Britt was zó uitgeteld, dat ze in de auto in slaap viel!
Wat een heerlijke dag!