Stervende zwaan

"Oh, wat afschuwelijk!" Joost en ik keken elkaar aan. We hadden net getennist bij Joymere en reden nu in Joost zijn auto terug naar ons huis. Toen we vanaf de parkeerplaats de Tatiweg opdraaiden, zagen we wat mensen bij de kruising staan, een stilstaande auto midden op de weg en ook lag er iets wits aan de zijkant van de weg. Mijn eerste gedachte was: 'er is een kind aangereden..' Langzaam naderden we de kruising. Ik keek door het geopende raam. Het leek alsof ik naar een slechte film keek: op het zwarte asfalt lag een stille, witte, doodgereden moeder-zwaan, haar geopende ogen keken niets-ziend omhoog... zelfs nu ze dood was, zag ze er nog statig en gracieus uit. Er was gelukkig geen bloed. De échte emotionele klap kwam pas voor ons, toen we iets verder twee radeloze jonge zwaantjes zagen die om hun moeder riepen. "Oh, nee hè", Joost en ik keken elkaar nog eens aan, met tranen in de ogen. Terwijl wij deze afgrijselijke scène passeerden, zag ik een vrouw met haar mobieltje telefoneren. Ze zei dat de dierenambulance onderweg was. Aangeslagen reden we de hoek om. Die kleintjes riepen natuurlijk "Mama, we moeten hier weg, er is hier gevaar!", maar mama antwoord niet meer, praatte Joost van zich af. Ik kreeg een brok in mijn keel en zwijgend reden we verder.
's-avonds ben ik op de fiets nog even naar die ongeluksplek gereden. Het leven gaat gewoon door; op het asfalt was niets te zien. Wél zag ik vijftig meter verderop in de sloot vader-zwaan zich ontfermen over zijn twee jonkies.... wat zou er in het koppie van die zwaan omgaan? Zwanen zijn elkaars partner voor het leven. Toch deed het me goed om ze zo met z'n drieën te zien.
De kleintjes bleven in ieder geval niet onverzorgd achter. Ik heb Joost daarna nog even gebeld om dit 'goede' nieuws door te geven.

De Oostvaarders

"Zullen we eens een lekker eind gaan wandelen?", vroeg ik aan Marca, nadat we de kinderen naar school hadden gebracht. "Ja, laten we eens naar de lepelaarsplassen gaan"
Toen we wat spullen bij elkaar gegraaid hadden en onderweg waren in de auto, bleek dat ik eigenlijk de Oostvaardersplassen bedoelde en Marca de Lepelaarsplassen. We besloten naar de Oostvaarders te gaan. Kon ik mooi mijn nieuwe kijker uitproberen, die ik net van mijn verjaardagsgeld had gekocht. We reden via de trekweg richting Lelystad en sloegen op de Knardijk linksaf en stopten bij het bezoekerscentum van Staatsbosbeheer. Het was nog droog, maar wel dreigend bewolkt.
Eerst liepen we naar observatiehut 'De Kluut', die net om de hoek lag. Hier keken we mooi uit over het water. Hier zagen we een paar Pleviertjes, Grauwe gans en Lepelaar. Toen besloten we vanaf hier de 5 km lange wandeling te maken naar de Zee-arend, een andere observatiehut. Het was heerlijk rustig en onderweg zagen we prachtige vinken, grote specht en een ruigpootbuizerd of kiekendief. éénmaal in de hut, konden we de enorme kudde Konikspaarden redelijk dichtbij zien grazen! Ook heel dichtbij: een grote groep edelherten met kalfjes en op de achtergrond Heck-runderen. Hier kwam ook nog een Zilverreiger voorbij en Aalscholvers en Ooievaars... Het was indrukwekkend om zoveel wild en bijzondere vogels in één keer te zien! Mijn nieuwe kijker bewees meteen goede diensten, wat een prachtig helder beeld!! Onderweg kwamen we de boswachter nog tegen, waar we even lekker mee hebben staan kletsen. De kringloop van de natuur en het op termijn laten terugkeren van de wolf, passeerden even de revue.
Ondertussen begon het te regenen. De stevige trek begon inmiddels ook toe te slaan, dus toen we weer bij de parkeerplaats terug waren, besloten we weer naar huis te rijden. Een half uur later zaten we nog na te genieten achter een een boterham met gebakken ei.

Please, please, please???

"Papa, ik moet je wat vertellen", Ik had Britt net opgehaald bij haar vriendin Liza en we stonden op het punt weg te rijden.
"Wat dan, lieverd?"
"Ik heb een muntje gekregen van Liza"
"Wat voor muntje?, mag ik eens kijken?"
Britt toverde een twee-euro munt tevoorschijn...
Nadat ik haar de munt even terug had laten geven aan Liza, kwam de aap uit de mouw.
Britt had bij Liza een hele zielige act opgevoerd; Liza had een i-pod en zij niet, Liza had een Wi en zij niet, kortom Britt was toch wel een héél zielig meisje, die niks had... en Britt wilde zo graag een Nintendo DS! Liza was natuurlijk ook de rotste niet en had haar armlastige vriendinnetje wat geld toegestopt.
Het gaf natuurlijk wel aan hoe Britt zich voelde ten opzichte van Liza. Toevallig had ik nèt nog de enveloppe met verjaardagsgeld van Britt zien staan. "We kunnen thuis wel eens even kijken hoeveel verjaardagsgeld je hebt en je hebt ook nog zakgeld in je spaarpot, als we dat bij elkaar doen, kan je misschien wel een DS kopen", stelde ik voor. Haar beteuterde gezicht klaarde een beetje op.
"Oh, mag ik dan een DS kopen? please, please, please?"
"Als je genoeg geld hebt wel!"
In de enveloppe en spaarpot bleek gelukkig nèt genoeg voor de aankoop.
Dolblij was ze en vandaag was de grote dag: ze ging met mama haar "DS-je" kopen. Omdat de roze uitverkocht waren, ging ze voor de lichtblauwe. Toen Marca voorstelde dat ze de roze misschien wel in een ándere speelgoedwinkel zouden hebben, wimpelde ze dat weg: Kopen dat ding, metéén naar huis en spelen! Dus werd het de lichtblauwe. Het was nog wel een enorme tegenvaller voor haar dat het opladen eerst nog 3 uur duurde... Daarna begon ze met een verrukt gezicht aan haar eerste spelletje. Toen ze naar bed ging moest 'DS-je' op haar bureau staan, zodat ze er zo naar kon kijken. Ze zette zelfs een klein knuffeltje naast haar nieuwe 'vriendje'....

Japans surprisepakket

Marca kwam vanavond terug van een vermoeiende Osaka-reis. Twee keer een volle kist met onze-altijd glimlachende-Japanners. Diezelfde glimlachende Japanners, die na afloop van de vlucht, als jij denkt dat ze het naar hun zin hebben gehad, massaal in de pen klimmen om klachtenbrieven te schrijven.... rare jongens, die Japanners.
Nee, dan de Yankees, die maken van hun hart tenminste geen moordkuil en trekken bij het minste, geringste tegenvallertje meteen hun-meestal vette-bek open om je op je falen te wijzen... het is maar wat je liever hebt natuurlijk. Anyway, het was een vermoeiende reis met zeer kort verblijf daar. Toch had Marca nog even kans gezien om de lokale supermarkt in te duiken.
De doorsnee Japanse fabrikanten en supermarkten gaan er van uit dat hun produkten alleen door Japanners gekocht worden en nemen dus meestal niet de moeite om ook maar één letter in een andere taal op hun verpakking te zetten... het gevolg is dat je als buitenlander zeer goed de plaatjes moet analyseren en dan-als je denkt dat het is wat je nodig hebt- op goed geluk het produkt maar aanschaft. Thuis leidt dit altijd tot de nodige verrassingen. Ook deze keer zijn we weer zeer benieuwd....

Blauwe mannen

Blauwe mannen die dreigen te verdrinken door het gesmolten water van onze ijskappen of wimpels van gesmolten plastic zakjes; twee kunstwerken die ons moeten laten nadenken over het opwarmende milieu. Een mooi thema, maar nog mooiere kunst! In de Volkskrant van afgelopen zaterdag stond al een likkebaardend-lekkermakertje.... Toen ik dat artikel gelezen had, wist ik dat ik daar eens moest gaan kijken: prachtige kunstwerken in een prachtige omgeving. De kunstwerken staan allemaal in het Waterloopbos, zo genoemd naar het Waterloopbouwkundig laboratorium dat hier jarenlang zijn testterrein had. Hier werden hele kusten, havens en andere waterwerken in detail en op schaal nagebouwd. Daarna werden ze aan allerlei tests onderworpen. Tegenwoordig gebeurd dit allemaal met computermodellen dus het bos werd niet meer gebruikt. De natuur heeft de bouwwerken zo langzamerhand overwoekerd waardoor er een hele bijzondere sfeer hangt in het bos. Een prachtomgeving voor een tentoonstelling. Ik heb er een uur rondgelopen en ben 4 mensen tegengekomen.... een aanrader!!

Vaderdag-Weberdag...

"Nu weet ik een leuk vaderdagkado voor je!" zei Marca een paar weken terug. Ze was bij Jeroen en Jacqui langs geweest en had daar een 'Fireplace' van Weber gezien. Een soort open haard voor in de tuin. Mooie maat, waar je een paar houtblokken op kwijt kunt en heel makkelijk snel te doven door het middenstuk te verwijderen, waardoor het deksel precies op de onderste schaal past en er geen zuurstoftoevoer meer is. Marca is normaalgesproken helemaal niet van de vuurtjes, dus toen ze dit voorstelde, zei ik meteen gretig 'Jaaaa' Mannen blijven toch grote jongens en wat is er nou leuker dan lekker 'fikkie stoken' in je eigen tuin? De verrassing van het kado was er welliswaar af, maar dat nam ik graag voor lief. Ik moest hem zelf uit de auto tillen en in huis dragen: ook geen probleem, alles voor het goede doel... Ondertussen staat hij klaar voor zijn vuurproef. We zijn benieuwd.

Druk druk druk.....

Zoals je ziet was het weer een hectisch weekje ;-))

Eten in de Dorpskamer

Verjaardagslunch van Mama. Marca en ik hadden als verjaardagskado een lunch gegeven. ( zo geef je jezelf ook meteen een kadootje) Jammergenoeg was het niet meer zo warm dat we lekker buiten konden eten op het mooie terras. Maar binnen was het ook erg gezellig. Inrichting á la grand café; leuke grote leestafel, aparte hoekjes, beetje oud bruin.
De kaart zag er uitgebreid en aantrekkelijk uit. Het was jammer dat het meisje van de bediening het een beetje ongeïnteresseerd afraffelde. (Dit resulteert bij mij onmiddellijk in 'geen fooi') De kwaliteit van de gerechten varieerde nogal; mijn vaders uitsmijter was prima, maar de salades van Marca en van mij bevatten wel érg veel groen, de smaak was goed maar de verhouding was een beetje zoek. Koffie was heerlijk en mijn dessert-ijstaartje van bitterkoekjes- was héérlijk! De wijnen daarentegen waren weer zeer matig. Kortom een bezoekje met uitersten. Misschien worden wij ook wel een beetje blasé-keurmeesters, mama heeft in ieder geval genoten!

Verjaardag én sportdag

Quinn sportdag, mijn moeder verjaardag. Nadat Marca geholpen had bij de sportochtend van Quinn. Gingen we ge stad in om lekker te lunchen. Deze keer wilden we de griek eens proberen, die ook op het Belfortplein zit: Yamas. Het was heerlijk weer en door de grote witte parasollen en de felblauwe omheining voelden we ons écht een beetje in Griekenland... Marca had thuis al een boterham op en bestelde alleen de griekse salade. Ik nam de Souvlaki met Gyros en de Kalimariassalade. Het was allemaal even lekker! Vooral de Kalamariassalade verraste enorm: een heerlijk gemarineerde salade met inktvis en uitjes. Je moet bij de Griek altijd uitkijken dat je niet teveel vlees eet, maar als je daar rekening mee houdt met bestellen kun je een heerlijke èn gezonde maaltijd bestellen. We komen hier zeker terug, ook omdat de bediening heel aardig én echt Grieks was.
Daarna was het tijd om de kinderen uit school te halen en af te reizen naar Ermelo om het verjaardagsfeestje van mama te vieren. Het is bijna altijd lekker weer op haar verjaardag en deze keer was het ook weer raak. We konden dus lekker buiten zitten en genieten van de heerlijke combi-salade die besteld was bij van Dongen. Ik had wijn meegenomen. Het was maar een klein groepje, maar het was erg gezellig. Ons kado aan mama was een lunch met zijn vieren bij 'De Dorpskamer', een pas gerenoveerd en gezellig restaurant. Daar gaan we donderdag dus lekker eten....

Ze zijn er weer!!

De heerlijke, vers-gevangen nieuwe haring. Afgelopen dinsdag was het weer zover; de eerste Hollandse nieuwe lag weer in de winkels. Mijn visboer had het me de week er voor al aangekondigd. Marca en ik hebben jaren geleden een keer een recept geprobeerd van iemand, die altijd de eerste Hollandse nieuwe met Fino of Manzanilla-sherry at. Na één keer proberen waren we meteen om... het klinkt als een rare combinatie, maar het is héérlijk. Ik kan het iedereen van harte aanbevelen. Sindsdien is het bij ons een beetje traditie geworden om dat elk jaar te doen. Het werd uiteindelijk pas donderdag voordat ze op tafel stonden, maar ze smaakten er niet minder om; ze waren weer fantastisch!

From Russia with love...

Nina is weer in het land. Nina is de moeder van Elina. Een ontzettende lieve, bescheiden en charmante vrouw... én Russisch...
Russische vrouwen reizen nóóit alleen; zij hebben altijd een dikke, loodzware koffer bij zich (meestal meerdere) waarin zich één-derde schoenen en kleding, één-derde make-up en één-derde kadootjes bevindt. Een échte Russische vindt bovendien altijd wel een sullige goedzak die de hele handel voor haar wil dragen. Toen Nina door de douane wilde, moest zij haar koffer openen. Ze was duidelijk niet op de hoogte van de Nederlandse invoerregels... Er werden enkele pakketten met vis en vlees in beslag genomen. Uiteindelijk wist zij van de, door haar hevige tranen week gemaakte, douanier toch nog wat worstjes terug te krijgen...
"They are for my daughter and she is pregnant!!" Tja, dan moet je als grensbeambte toch wel stevig in je schoenen staan.
Nina had zó gehuild, dat Elina enorm schrok toen ze uiteindelijk door de schuifdeuren kwam.
In de rijke kado-verzameling van haar koffer zit ook altijd wat voor ons én voor de kinderen. Wij krijgen meestal een blikje Caviar en een doos Russische chocolade, die-volgens Nina en Elina-véél lekkerder is dan de Nederlandse... Britt is altijd al een beetje haar lievelingetje geweest, maar nu ze weet dat ze oma gaat worden van een meisje, wordt Britt helemáál verwend. Zij kreeg een paar prachtige gouden oorbellen met kleine diamantjes er in! Gelukkig niet protserig groot, maar heel mooi fijn uitgevoerd. Een ontzettend mooi kado! Britt was er ook helemaal weg van. (gelukkig)

Bio-Limoncello

De pure smaak van Citroenen.... zelfgemaakt én van biologische citroenen.
Ik kwam het recept tegen in Villa d'arte en het leek me meteen leuk om eens zelf te proberen. We hadden twee jaar geleden een fles van Michaël en Kathalyne gekregen, die toen op vakantie in Italië waren geweest: erg prettig goedje...
Het recept is niet lastig, het bereiden duurt niet lang, je hebt maar weinig ingrediënten nodig en het resultaat is héérlijk.
Dus wat houd je tegen?
Hier issie:

-4 biologische citroenen (want onbespoten en je hebt de schil nodig!)
-0.7 liter van de goedkoopste wodka die je kunt vinden (mij lukte het een fles onder de € 8 te vinden)
-1 kop poedersuiker
-500 ml water
-sap van 1 citroen

Week de citroenen 30 minuten in water, dep ze af en haal met een zester alle schil eraf. Neem geen wit mee want dat is bitter.
Doe de schillen met 2 kopjes wodka in een afgesloten fles en laat 4 dagen staan (zo nu en dan even flink schudden)
Maak van de suiker en het water een suikerstroop en laat die afkoelen. Voeg de afgekoelde stroop bij het schillen-wodka mengsel, voeg sap van 1 citroen en de rest van de wodka toe. Laat opnieuw 4 dagen trekken en schudt af en toe even.
Na de vierde dag: passeer het mengsel door een kaasdoek of zéér fijne zeef en giet het in een mooie fles. Proef het mengsel dan even. Ik vond het nèt niet zoet genoeg en heb er nog een beetje suikerstroop aan toegevoegd. Volgens het recept moet je het dan nog een week laten rusten, maar ik vond hem de zelfde avond, toen hij lekker gekoeld was, al heerlijk!

Health-check

Hoe staat het met je cholestorol-waarden? Je suikerspiegel? BMI? Bloeddruk en longfunctie?... Goed om zo nu en dan eens bij stil te staan. Vorig jaar had ik ook al meegedaan aan de Health-check van Zilveren Kruis-Achmea en dit jaar weer, een mooie vergelijking. Marca kon vorig jaar niet en ging nu voor de eerste keer. We moesten ons melden op de Brongauw in Almere-Haven.
Een aardige, door de verzekeringsmaatschappij goedgekeurde, health- checkster nam ons onder de loep en onderwierp ons aan verschillende testjes en metingen.... God zij dank werden we allebei 'goedgekeurd', zodat we met frisse moed en een gerust hart in Frankrijk achter onze kazen, worsten en wijnen kunnen gaan zitten!

Poesjes kijken

Vandaag voor de tweede keer getennist. De eerste keer was met Joost, ongeveer een week geleden. Nu met Jeroen, de vader van Amber. Joost had vroeger wel eens een les gehad en was enthousiast geworden tijdens een weekje Veluwe, toen hij met zijn broer samen gespeeld had. Jeroen had in zijn studententijd nog getennist, maar had het ook al jaren niet meer gedaan. Ik had op de middelbare school getennist en ook al jaaaren niet meer gespeeld.... Met Joost bleek dat we ongeveer van het zelfde niveau waren. Vanochtend met Jeroen bleek dat Jeroen toch zijn slag weer snel goed te pakken had, terwijl ik nog naar mijn vorm aan het zoeken was (lees: hij was gewoon beter)
Ik denk dat als ik mijn oude slag weer te pakken heb, ik een leuk partijtje kan spelen met Jeroen.
Toen we met onze uitdampende, rodebieten-hoofden op het terras van een drankje zaten te genieten, spraken we af om dit volgende week weer te gaan doen.
Vanavond was het tijd om in Loenen te gaan kijken naar onze toekomstige poezen. Samen met de kinderen reden we er naar toe. Op de boerderij werden we ontvangen door Tessa, het vroeg ontwikkelde dochtertje van de boer. Een heel aardig meisje van wie de mond geen moment stil stond. Dit was iets dat ze van haar vader geërfd had, bleek later toen we met hem praatten.
Tessa gaf uitleg aan de kinderen over het wel en wee van de poesjes. Ondertussen had een drie-potig hondje, die zijn 4e pootje aan een snelle automobilist was kwijtgeraakt, Quinn nog even flink laten schrikken met een onverwachte blaf... We vertelden Tessa dat we graag een rood katertje wilden en een zwart poesje. Dat kon geregeld worden en over de prijs werden we het ook snel eens. We hebben afgesproken dat we ze ná onze vakantie komen ophalen.
Hierna reden we nog even door naar Hugh en Mirna om mijn wijnbestelling en Spaanse borden op te halen. De hele familie had net de avond 4-daagse gelopen van 10 km en was dus aardig uitgeput! We bleven niet lang en reden de toeristisch -en lange!- route terug naar Almere.

Highland games

"Tossing the caber" oftewel "boomstam-gooien" was een van de onderdelen van de Highland games. Als student was ik samen met mijn vriend Bartjan op vakantie in Schotland. We bezochten daar de games in Inverness. Erg leuk om mee te maken. Stoere schotten smeten boomstammen weg alsof het niets was. Het stammetje waarmee afgelopen zondag op de Kemphaan gegooid moest worden, was aanzienlijk kleiner..... maar de sfeer was goed! Er liep een doedelzakband over het terrein, door die muziek voel je je meteen al in Schotland. Behalve het boomgooien kon je ook nog handboog en kruisboog schieten. Er was een klimmuur van 15 meter hoog, springkussens voor de kinderen en je kon een masterclass golf volgen.Verderop waren wedstrijden bezig tussen verschillende schapendrijvers met hun bordercollies, die een vijftal schapen door een parcours moesten jagen om ze uiteindelijk in een omheining te krijgen. Fantastisch om te zien hoe goed die honden luisteren naar de verschillende fluitsignalen.
Natuurlijk stonden er ook een paar kraampjes met Schotse produkten en een megatent waar men wat kon eten en drinken.
We waren er met Quinn heen gefietst. Britt was met haar vriendin Amber aan het zwemmen in Bussum. Quinn was natuurlijk bijna niet van het springkussen af te krijgen. Toen dat toch gelukt was, hebben we nog een lekkere wandeling gemaakt. Afgesloten met een ijsje in de landgoedwinkel, voordat we weer naar huis fietsten.

Een moeilijke dag....

Zaterdag was een dag van emotionele uitersten... Om 12.30 werden we verwacht in Nieuwegein, bij de crematie van Nancy's moeder en om 16.00 hadden we een feest in IJhorst, ter ere van de verjaardag van Marca's vader.
We hadden al besloten de kinderen niet mee te nemen naar de crematie. We konden ze gelukkig bij mijn ouders brengen in Ermelo. Zij zouden dan samen met hen naar het feest rijden. Zo konden wij dan weer van Ermelo naar Nieuwegein en dan later ook naar het feest. (aan het eind van de dag bleek dat we 350 km hadden gereden...)
In Nieuwegein was het afscheid zeer emotioneel. Er waren veel genodigden en je kon merken dat het een geliefde vrouw was.
Het verdriet in de aula was bijna tastbaar. Toen Nancy, al huilend, haar kleine speech hield, stroomden bij Marca en mij de tranen ook naar beneden. De toespraakjes werden afgewisseld met muziek van Sinatra. Later hoorden we van een familielid dat die muziek vaak opstond als zij op bezoek was geweest. Gelukkig konden we wat steun geven aan Nancy en Joost. Na de gebruikelijke condoleance reden wij om een uur of 3 naar IJhorst. Het weer was dermate mooi dat iedereen lekker buiten kon zitten in de leuke binnentuin. Er stond een grote trampoline.... aangezien Quinn en Britt de enige kinderen waren, hadden die het rijk alleen op de trampoline! Ze zijn er dan ook 3 uur lang niet vanaf geweest. De sfeer was gezellig en wij hebben ons prima vermaakt. Na de traditionele koffietafel, met heerlijk vers fruit en lekkere kroketten, reden wij de laatste 100 km van de 350...

Prinsheerlijck...

Inderdaad zaten we prinsheerlijk aan een tafeltje in de mooie binnentuin van het restaurant "Prinsheerlijck" in Beetsterzwaag. Helaas begonnen toen de dikke druppels naar beneden te komen..... We hadden net de Prosecco achter de kiezen en waren nog niet met eten begonnen gelukkig. We kozen binnen een gezellige tafel bij het raam van de voorkant. Het rook er huiselijk naar open haard. Het interieur was mooi en leuk afwisselend, door de verschillende niveaus en afscheidingen. Wij waren samen met een paar dames de enige gasten. Het was al weer een tijdje geleden dat we samen met Michaël en Kathalyne gelunched hadden. Kathalyne was de volgende dag jarig dus dat konden we mooi combineren. We hadden de kinderen ondergebracht en waren naar Drachten gereden. Na de Kreeftensoep ging ik voor de asperges 'a la Flamande'; lekker met geklaarde boter, aardappels, ham en ei. Het is aspergetijd en ik vind het leuk om de dingen van het seizoen te bestellen. Het bleek een goede keuze, ik heb zitten smullen. Iedereen zat trouwens te smullen. Marca had de asperges met een quiche van opperdoes- ook niet te versmaden-en Michaël waagde zich aan de laatste diamanthaas. Kathalyne zat achter een mooie Dorade-filet. We zaten heerlijk te kletsen.
De tijd vloog voorbij en na de koffie met verrassing reden we nog even mee met onze vrienden en vervolgden daarna, met een goed gevoel, onze weg weer naar Almere.

Vakantie in Eindhoven

Kwart over zeven zaten Quinn en ik al in de auto richting Eindhoven. We gingen daar een hele dag doorbrengen. Ik moest de auto om negen uur afleveren in de Alfa-garage, waar een vervangauto voor ons klaar zou staan. Er moest een heel nieuw stuurhuis in onze auto, omdat hij hydraulische vloeistof lekte. Gelukkig was alles nog binnen de garantie termijn, zodat we niets hoefden te betalen want het was een reparatie van een halve dag.... Negen uur kwamen we aan bij de garage waar keurig een Saab 9.3 voor ons klaarstond. We reden naar het van Abbemuseum. Quinn moest om 12 uur bij Dr. Tinus Smits zijn, dus we hadden nog even tijd vóór de afspraak en nog een paar uur ná de afspraak. Ik wilde met Quinn in ieder geval een bezoekje brengen aan het van Abbemuseum. We kwamen om 10 uur aan bij het museum maar dit bleek pas om 11 uur open te gaan.
Net te weinig tijd om binnen te gaan vóór de afspraak met Tinus. Dus het bezoek maar naar de middag doorgeschoven. Vlakbij het museum zag ik een kerktoren. Waar een kerk is, zijn altijd leuke oude straatjes met winkeltjes, cafeetjes en terrasjes.
En inderdaad: we konden vóór de kerk heerlijk op een terrasje zitten. Het was heerlijk weer en we genoten van onze vroege lunch. Quinn bestelde een bruine boterham met gekookt ei en ik ging voor een stokbroodje kip-kerrie salade.
We voelden ons echt op vakantie daarom zei ik tegen Quinn "We doen net alsof we één dagje op vakantie zijn in Eindhoven"
Ik zag aan zijn gezicht dat hij dat een erg leuk idee vond. Van waar we zaten konden we zo de kerk inkijken en Quinn wilde graag een bezoekje brengen. Samen bekeken we binnen de prachtige bebrandschilderde ramen. We brandden een kaarsje voor Nancy en haar net overleden moeder. We wilden net weer naar buiten lopen, toen het orgel begon te spelen. Snel ging ik halverwege in een bank zitten en Quinnging op mijn schoot zitten. Samen luisterden we, als enigen, naar het prachtige orgel.
Toen de organist het tweede liedje inzette, gingen alle registers open en was het geluid enorm.... net iets teveel van het goede voor Quinn. Na het tweede lied stond hij snel op en zei: " Ik wil naar buiten"
Na het bezoek aan Dr. Tinus gingen we alsnog naar het museum. We hebben daar 2 uur doorgebracht... Quinn vond alle installaties fantastisch. Er waren er veel met videobeelden en projecties, precies Quinn's favorieten. Zelf vond ik alles niet zo interessant, maar ik genoot van de architectuur van de nieuwe vleugel. Na dit bezoek besloot ik alvast naar de garage te rijden om te kijken hoe ver ze waren. Gelukkig kreeg ik onderweg een telefoontje van ze dat de auto klaar was. Prima service van de dealer; we hoefden zelfs geen benzine te betalen. Na een beloofd bezoek aan Mc Donalds-iets wat altijd bij een bezoek aan Tinus hoort-kwamen we om een uur of 6 weer thuis. We hadden een lange, maar erg leuke 'vakantie'-dag in Eindhoven gehad.