Wellustige pasta...

Er schijnen meer dan 700 soorten pasta te bestaan....aardig wat afwisseling voor een gerecht dat hoofdzakelijk bestaat uit meel met wat eieren, soms wat water of olie en een snufje zout! Hoe is dit te verklaren? De meeste pasta's smaken hetzelfde, hebben de zelfde ingrediënten, maar verschillen alleen in vorm. Pasta is natuurlijk in Italië wat de de aardappel in Nederland is en verschijnt dus in de meeste huishoudens dagelijks op tafel. Om de sleur te doorbreken kan je, behalve door de saus te variëren, natuurlijk ook de afwisseling zoeken in de vorm. Dat zal ongetwijfeld één verklaring zijn.





















Maar ik denk dat er nog meer achter zit. Ten eerste zijn bepaalde soorten pasta bedoelt voor bepaalde soorten sauzen. Sommigen vormen nemen veel meer saus op dan anderen. Sommigen doen het beter in een dunne saus, andere in een dikke, gevulde saus.
















Zo heeft de bekende auto-ontwerper Giorgio Giugiari zelfs een pastasoort ontworpen, speciaal om extra saus te kunnen opnemen. Hij noemde ze Marille, helaas schijnen de Marilles nu niet meer of moeilijk verkrijgbaar te zijn.
















Een ander drijfveer om zoveel verschillende vormen te creëren is volgens mij het "mondgevoel", een niet te onderschatten sensatie! Zo hebben wij de laatste tijd wat minder bekende (en dus minder goed verkrijgbare) pastavormen verorberd: Trattole, een soort holle spiraaltjes met 1 á 2 windingen, Bucatini, lijkt op Spagetti maar is hol en Capelli d'Angelo (engelenhaar) een zeer dunne pastasoort, waarvan het de kunst is om een pak te bemachtigen waarvan de nestjes niet gebroken zijn...Wat mij opviel was de totaal andere ervaring in je mond met deze pastasoorten. Vooral de Trattole geven een bijna wellustig mondgevoel.....Op het menu staan nog: Casareccia en Mafaldine, een soort autobanden-sporen in deeg van een uit zijn kluiten gewassen Dinky Toy. Ik kijk er al naar uit die rafelige zijkantjes tegen mijn tong te voelen ;-))

De Noorderlingetjes

Zo noemt Kathalyne haar gezin in haar blog. Een toepasselijke naam omdat ze sinds enkele maanden verhuisd zijn vanuit Almere naar Drachten. Gisteren hebben we de "noorderlingen" voor de tweede keer bezocht en het was weer reuze gezellig.
Drachten lijkt heel ver, maar de weg er naar toe is goed en rustig, dus je rijdt er maar een uur over.
Toen we aankwamen hebben we eerst even lekker koffie gedronken met de frambozen-clafoutis erbij, die ik meegenomen had.
Na even lekker bijkletsen was het al gauw tijd voor de lunch met geurige, vers afgebakken broodjes. We wilden nog even de stad in om de mooie kaaswinkel te bekijken, waar we al veel over gehoord hadden. Inderdaad een prachtige, ruim gesorteerde winkel, waar ook nog eens een mooi wijnassortiment te vinden was. Ik zag er toevallig de McRea shiraz liggen, die we laatst van Hugh hadden meegekregen. Toch even naar de prijs gevraagd.....en inderdaad €36!! Geen wonder dat we daar zo van hebben genoten. We kochten in de winkel wat smeuige kaasjes voor 's-middags bij de borrel. Ik zag er Cabrales liggen uit de Picos de Europa, een kaas waar Marca en ik alletwee mooie herinneringen aan hebben. Daar moest ik natuurlijk even een stukje van meenemen. Na dit bezoek aan "la Provence" reden we meteen door naar Landgoed Lauswolt in Beetsterzwaag, om daar een frisse boswandeling te gaan maken. We liepen vlak langs de achtertuin van het leuke optrekje van Rutger Hauer, zijn stuk grond is mooi van de rest afgescheiden door een soort slotgracht. Heel toepasselijk voor een man die zijn bekendheid verwierf door ridder Floris te spelen... We liepen nog langs een ander prachtig huis met rieten dak, daarna langs Lauswolt zelf en toen via de golfbanen en de bossen weer richting auto. De kinderen genoten van de vele plassen, waar ze met hun laarzen heerlijk doorheen konden banjeren. We zagen nog een ree ons pad oversteken. Weer thuis was het ondertussen borreltijd. De kaasjes en wijn kwamen op tafel en Kathalyne bakte nog snel even een heerlijk tomaten/kaas broodje! Later schoven we aan tafel in hun gezellige woonkeuken en genoten van een eigen-gemaakte lente-pasta met verse kruiden; heerlijk en subtiel van smaak!
De kinderen lagen inmiddels boven, onder een dekbed, heerlijk naar een DVD te kijken. Wij sloten af met espresso en cappucino en daarna werd het voor ons tijd om weer naar huis te gaan. We waren snel weer thuis, draaiden de klokken alvast een uur naar voren en besloten er zelf ook maar vroeg in te duiken om een lekkere lange nacht te maken.

Fitna en de vrijheid van meningsuiting.

Na lang wachten is de film Fitna van Geert Wilders dan nu te bekijken op liveleak.com. Eerst zou de film op een andere Amerikaanse provider te zien zijn, maar deze besloot zich op het laatste moment terug te trekken. Het bleek voor Wilders niet haalbaar om de film op de Nederlandse TV te krijgen omdat geen van de zenders zijn vingers wou branden aan de film.
Ik heb mij de laatste tijd zeer geërgerd aan alle commotie rondom een film, die nog niet eens vertoond was en waar de inhoud nog niet eens van bekend was. Je kunt het eens zijn met Geert Wilders of niet, maar ik vind persoonlijk dat iedereen het recht heeft om te zeggen wat hij vindt. Zelfs als dat betekent dat je anderen beledigt. De beledigde partij moet zich realiseren dat dat alleen de mening van iemand anders is. Hij of zij heeft natuurlijk het volste recht om het hier niet mee eens te zijn en kan hier verbaal op reageren. Dat is het wezen van de vrijheid van meningsuiting en dat is één van de wezenlijke onderdelen van onze democratie. Dat Balkenende zich vóóraf, zonder de inhoud te kennen, al distantieerde van de film en een "rondje regeringsleiders" ging doen om zich van te voren al te verontschuldigen voor de film, vond ik echt een laffe en beschamende vertoning. Mijns inziens had hij gewoon een verklaring kunnen geven waarin stond dat de film een uiting is van één persoon en dat de Nederlandse regering het niet eens hoeft te zijn met de inhoud van de film, maar dat in een democratie iedereen het recht heeft zijn mening te verkondigen. Op die manier kan je je als regering altijd nog van de film distantiëren, áls je de inhoud gezien hebt(!), maar blijf je wel pal staan voor de vrijheid van meningsuiting. De film had eigenlijk niet eens vertoond hoeven worden om zijn effect te bereiken: alle bedreigingen uit de moslimwereld, vóór dat de film zelfs maar uit was, bewijzen wat mij betreft al wat een intolerante ideologie de islam is. Ik vind het een de verdienste van Geert Wilders dat hij de wereld met zijn film is even "wakker" schudt en daarmee een signaal afgeeft dat een groot deel van de bevolking zich ernstig zorgen maakt over de ontwikkelingen in Nederland. De politieke partijen buitelen al weer over elkaar heen om de film te veroordelen, want dat is natuurlijk de enige politiek correcte reactie. Ik ben dus bang dat het signaal achter de film weer totaal niet opgepakt zal worden door de politiek. Hetgeen weer zal bijdragen tot het verder afkalven van het geloof in onze "volksvertegenwoordigers"

Straatschoffie?

Nee hoor, "gewoon" een ongelukje...Toen we gisteren bij Remko en Elina gingen eten, waren de kinderen al snel naar boven vertrokken om daar te spelen in het "kleine" kamertje. Het kleine kamertje is de toekomstige babykamer, die nu nog helemaal leeg staat en dus een prima speelplaats is, waar je als kind niet te veel schade kunt aanrichten...Al gauw hoorden we bloedstollende kreten van boven komen. Er was blijkbaar onenigheid ontstaan tussen de twee en Britt had in het heetst van de strijd het eerste het beste ding, wat voor handen lag, naar Quinn's hoofd gesmeten! Dat bleek helaas voor Quinn een camera in hoesje te zijn, wat hem vlak onder zijn linkerroog trof. De camera bleek, bij nader inspectie, nog prima in orde, maar Quinn's oog begon meteen al op te zwellen...Hevig geschrokken kwam hij beneden bij mij op schoot even uithuilen. Britt was natuurlijk ook enorm geschrokken over wat ze had aangericht en was bovendien nog eens extra bang dat ze van mij op haar kop zou krijgen. Ze durfde bijna niet naar beneden te komen. Uiteindelijk keerde de rust weer terug en hebben we heerlijk gegeten en lekker bij gekletst. De kinderen hebben hadden het allang weer goedgemaakt en hebben samen nog op de playstation gespeeld.

Witte Pasen!

Met Kerst zat het er helaas niet in, maar een beetje verwarde moeder natuur trakteerde ons vanmorgen op een witte sneeuwdeken. Sneeuw met pasen, ik geloof niet dat ik dat eerder heb meegemaakt! De kinderen waren meteen razend enthousiast en wilden meteen sneeuwballen gaan gooien en op pad met de slee. We hebben dus maar snel, maar wel lekker ontbeten om zo snel mogelijk naar buiten te kunnen. De zon scheen heerlijk en ik zag de sneeuw spreekwoordelijk voor de zon verdwijnen....Toch maar snel met de slee naar het grasveldje bij de Bombardon. Maar helaas, het bleek al een zompige bedoening en de, met kinderen verzwaarde, slee zakte weg in het natte gras en was door pappie niet vooruit te branden. Gelukkig lag er nog wel genoeg sneeuw om mooie ballen van te maken. Dat merkte ik al snel genoeg toen ik door Quinn, Britt en onze buurjongen Eelco op de korrel werd genomen...Weten die kinderen niet dat 3 tegen 1 gemeen is???






















Na dit korte winterse uitstapje, zijn we meteen doorgereden naar Remko. Ik had hem beloofd te zullen helpen met het in-en uit elkaar zetten van een kledingkast, die nu nog in hun toekomstige kinderkamertje staat. Elina was aan het werk en de kinderen vermaakten zich met de playstation, terwijl wij als een ervaren duo-a la "Eigen Huis en Tuin"- de kast demonteerden om hem in de schuur weer in elkaar te zetten. Het viel gelukkig niet tegen, maar er gaat toch altijd meer tijd in zitten dan je denkt. Nog lekker even een eigen-gebakken boterham gegeten en toen weer naar huis.






















Later ben ik nog even in onze familiegeschiedenis gedoken. Ik had gisteren bij mijn ouders nog wat leuke oude foto's meegenomen om ze te kunnen inscannen. Ik heb op de computer een prachtig genealogie-programma waar je je hele stamboom mee kunt bijhouden. Je kunt er alles in kwijt:beschrijvingen, foto's, maar ook geluidsfragmenten en filmpjes.
De foto's scan ik dan in en zet ze bij de beschrijvingen van onze eerbiedwaardige voorvaders. Ook ontdekte ik in de oude statenbijbel, die van mijn vaders opa was, op de laatste bladzijden een korte familie geschiedenis, met data en plaatsen. Iets wat in die tijd wel vaker werd gedaan in de familiebijbel. Leuk om te lezen en mij leverde het weer wat extra informatie op.

Kleurrijke, gezellige visite.

Een mooie kleurige bos tulpen en prachtige, mooi ingepakte tekeningen van Sarah, markeerden de entree van Nicole, René, Sarah en Joris. We kennen René en Nicole via de Montessorischool, waar hun kinderen ook op zitten. Verder is Nicole zeer actief met allerlei "pro deo" schoolactiviteiten. Vorig jaar, toen we allebei in Frankrijk op vakantie waren en niet ver van elkaar zaten, hebben we elkaar daar opgezocht en met zijn allen gezellig, midden in de natuur, gepicknicked (schrijf ik dit goed?). Onze etensafspraak hing al een tijdje in de lucht maar was door de gordelroos van Sarah een beetje naar achteren geschoven. Gelukkig zag ze er weer een stuk beter uit en voelt ze zich ook wat beter, hoewel ze volgens Nicole nog niet de oude is. De kinderen verdwenen al snel naar boven en hebben zich daar prima vermaakt. Wij konden ondertussen heerlijk bijkletsen. Ik had voor de kidz patat en kroketjes en zij aten wat eerder zodat wij daarna lekker relaxed aan de pasta met citroen konden. Het was reuze gezellig en het liep aardig uit. Sarah, die toch nog niet helemaal de oude is en Joris, die altijd vroeg op bed ligt, begonnen steeds witter te worden... Toen de Postma's, heel sportief, op de fiets weer naar huis vertrokken, hebben wij nog even een "avondwandeling" gemaakt. De kinderen vinden dit altijd reuze spannend; we nemen dan een zaklamp mee en lopen een rondje door de buurt. Door het donker en de kinderen mogen de weg zoeken...

Leuker kunnen we het niet maken.

Maart loopt al weer bijna ten einde, dus zit heel Nederland zwoegend over de belastingaangiftes gebogen. Zo'n 700.000 landgenoten zelfs al voor een tweede keer, dankzij een "foutje" van de jongens, die het niet leuker konden maken....Het was gisteren echt een dag om met deze klus te beginnen: lekker druilerig "maak die blauwe enveloppe nu maar eens open"-weer. Elk jaar zie ik er weer tegenop, terwijl het eigenlijk allemaal wel meevalt. Alles is gelukkig redelijk standaard en een hoop bedragen veranderen nauwelijks. Toen ik nog fotografeerde en ik een eenmanszaak had, was dat allemaal veel ingewikkelder! Er moest dan een jaarrekening worden opgesteld, iets wat me elk jaar een hoop tijd kostte. Ik doe mijn aangifte nu al een paar jaar electronisch; je "ondertekent" dan met je "Digi-D"; een soort electronische handtekening die je eerst moet aanvragen. Werkt goed. Voor Marca is het nog altijd het ouderwets invullen van de formulieren, kopietjes maken en op de post. We slaan er ons wel weer doorheen!

Pignolata en Paasontbijt

Het pijnboompitje of "Pinolo" is het ingrediënt waar de Pignolata zijn naam aan ontleent. De pijnboom met zijn eetbare zaden komt veel voor in het kustgebied van Toscane, Campanië en Sicilië. Ook in het verre oosten, Mexico en Noord Amerika is hij te vinden. Je kunt de zaden alleen winnen van volwassen bomen van minstens 75 jaar oud!. Dit verklaart ook de hoge prijs van de pitjes. De meeste mensen kennen ze van de Genovese pesto, waarin het een belangrijk ingrediënt is. De Pignolata die ik gisteren, naar recept van Carluccio, gemaakt heb, ontleent zijn charme ook aan deze pitjes. Het is een tamelijk eenvoudig recept en het levert ook een eenvoudige, maar smakelijke koek/cake op. Volgens Antonio moet hij gegeten worden met een glaasje Vin Santo. Als iemand zo aandringt, willen wij dat best proberen... het bleek inderdaad een fijne combi!
Omdat het al weer bijna Pasen is, wordt op de meeste scholen het Paasontbijt georganiseerd. Vandaag was het zover, zowel bij Quinn als bij Britt op school. Bij Britt, op de Montessorischool, hebben ze dit jaar lootjes getrokken en moet ieder kind een ontbijt maken voor een ander kindje uit de klas. Een heel leuk idee! Ze mochten op hun lootje schrijven wat ze lekker zouden vinden als ontbijt. Britt had waarschijnlijk niet helemaal goed door dat het om een ontbijt ging, toen ze haar lootje schreef. Ze had er namelijk patat en pannenkoeken opgezet.....Toen wij haar hierop wezen, heeft ze zich de hele week zenuwachtig lopen maken of ze inderdaad patat en pannenkoeken zou krijgen en of ze die dan wel op zou kunnen. Zelf moest een ontbijtje klaarmaken voor Nikita. Die wilde graag croissantjes met een gekookt eitje en sinaasappelsap. Ik ben benieuwd wat Britt voorgeschoteld heeft gekregen. Bij Quinn regelde de school alles en hij hoefde niets mee te nemen. Ten slotte is Marca druk met haar project "zomerjurk" Alle afzonderlijke delen zijn nu klaar dus is het tijd voor mij om op te draven. Ik mag dan het loodzware gevaarte- dat in de vorige eeuw naaimachine werd genoemd- van zolder halen, zonder daarbij een hernia op te lopen. Als Marca achter de machine zit, hou ik altijd mijn adem in; ze kan dan totaal veranderen en zit vaak te vloeken en te tieren op het ding omdat het niet gaat zoals zij het wil...een gevoelig onderwerp! Toch vat ze na enige tijd altijd weer moed om met een nieuw project te beginnen. We wachten in spanning af....

Aan de boemel in Bussum.

Vandaag is dinsdag en dan komt onze schoonmaakster Lian, eens in de twee weken langs, om ons huis eens goed onderhanden te nemen. Net zoals wij, is zij ook een fervent koopster van biologische produkten. Ze woont ook in Almere, maar gaat vaak in Bussum naar de natuurwinkel, omdat die zo groot is en een ruimer assortiment heeft dan de winkel hier in Almere. Dat wilden wij ook wel eens met eigen ogen aanschouwen. We wilden toch al naar Bussum om een kadootje te kopen voor Remko en Elina. Er is daar een prachtige kinderwinkel-Bommel & Bach-waar ze nog "ouderwets" mooi speelgoed verkopen. Alles is goed van kwaliteit en vaak zeer origineel. Een verademing tussen alle Intertoys, Bart Smit en Toys'r'us winkels met al hun rotzooi uit China. Om een uur of 10 vertrokken we en in Bussum parkeerde ik de auto aan de Huizerweg. Toen ik uitstapte, zag ik een uit zijn kluiten gewassen kabouter, die me vaag bekend voor kwam. Toen begon hij te praten en hoorde ik een soort Nederlands uit zijn mond komen dat zwaar doorspekt was met Engels. Nu wist ik het zeker: Billy Glaser, mijn docent fotografie, toen ik nog op de foto-academie zat in Haarlem! Leuk hem weer eens te zien. Even bij gekletst; hij geeft tegenwoordig les in Amsterdam en woont in Bussum. Vervolgens liepen we door naar Ekoplaza, de natuurwinkel die even verderop ook aan de Huizerstraat zit.
Marca en ik waren beiden positief verrast, toen we binnenkwamen; wat een enorme winkel en wat een gigantisch assortiment. Ik zag dat ze zelfs verse, biologische Shi-Take's en Oesterzwammen verkochten. We sloegen hier Basilicum in om thuis lekker pesto te kunnen maken. Ook zagen we een assortiment meel voor de broodbakmachine van de "Heerlijkheid Marienwaerdt", een landgoed op de Betuwe. Hier hebben we ook enkele soorten van meegenomen om uit te proberen. Na dit bezoek snel de gekochte zaken even in de auto gezet en doorgewandeld naar Bommel & Bach, waar we iets leuks vonden voor Remko en Elina. Ondertussen hadden we trek in koffie+ toilet dus glipten we naar binnen bij Escofier, een ietwat oubollige tent met wat dito publiek. Na consumptie en toiletbezoek, verlieten we deze bejaarden-toko en gingen nog even verder met windowshoppen. We liepen ondertussen weer terug richting auto omdat onze parkeertijd bijna verlopen was. Opeens kwamen we langs "Alegria",een heel leuk tentje met allerlei mediterrane produkten en met gezellige tafeltjes om een broodje te eten. Onmogelijk voor ons om daar zomaar voorbij te lopen....Binnen hebben wij genoten van een heerlijk Italiaans broodje, terwijl aan het tafeltje naast ons Daphne Deckers druk bij zat te kletsen met een vriendin...Het interieur was heel sfeervol en deed erg authentiek aan. Mooi hoog en met een prachtige blauwe tegelvloer van Portazul. Ik denk dat wij hier nog wel eens terugkeren....Al met al beviel Bussum ons heel goed en het bleek een leuke afwisseling met het strakke-ook mooie-winkelcentrum van Almere. Weer thuis meteen de verse pesto gemaakt in de Magimix. Helaas wat te enthousiast met het zout gestrooid, waardoor het aan de zoute kant geworden is. De pasta dus maar zonder zout koken...Britt moest nog naar Faust en Quinn en Marca gingen nog een kadootje kopen in de stad, want Quinn heeft morgen een verjaardagsfeestje van Maxime, een meisje dat bij hem in de klas zit! Om een uur of 6 nog snel even een verantwoorde-want met spinazie besprenkelde-plaatpizza in elkaar geflansd en nu lekker relaxen.

Cozze del Pescatore

Oftewel Mosselen van de visser. Alweer een hit van de oude meester Carluccio, ditmaal uit zijn boek; "Antonio Carluccio goes wild". Wat zijn die Italiaanse recepten toch heerlijk eenvoudig en eerlijk...weinig poespas zodat het ingredient waar het om gaat- in dit geval onze mooie zeeuwse mossel-niet ondergesneeuwd raakt en goed tot zijn recht komt. De Italianen zijn voor mij groot in de subtiele eenvoud. Ook bij dit recept ging die vlieger weer op; heerlijke, volle mosselsmaak, met wat pit van het halve theelepeltje cayennepeper dat er door zat. Verder nog wat droge witte wijn, knoflook en platte peterselie....
Een snufje zout erover en klaar is kees! De wijn die er door zat, dronken we er ook bij; een licht zilte Verdicchio dei Castelli di Jesi. Getipt door een van onze nationale wijnschrijvers en voor een luttele € 3.25 (!) te koop bij o.a. de Jumbo...Het bleek een mooi huwelijk tussen die twee. We aten er een lekkere, verse afgebakken ciabatta bij, die we ruim besprenkelde met de overheerlijke Toscaanse olijolie van Hugh. Puur genieten! Voorafgaand aan deze heerlijke maaltijd had ik met Britt in de "bioscoop" gezeten: Alle gordijnen en zonweringen gingen dicht, alle lampen uit. De TV aan en dan heerlijk bij papa op schoot nestelen.... even later vroeg ze me of ze een koekje mocht. Toen ik zei dat dat OK was, hoorde ik langere tijd gerommel in de keuken en kwam ze uiteindelijk terug met een platte ovenschaal, die ze had omgetoverd tot dienblad. Erop stonden twee koppen chocolademelk, voorzien van stikkertjes met onze namen, en twee koekjes!
Nu konden we ook lekker wat drinken en eten terwijl we in de bios zaten. Marca was ondertussen met Quinn naar zwemles en trof ons later aan in onze verduisterde woning.

Meer lekkers uit Italie.

Vandaag een lui dagje. Buiten stroomt de regen in een eindeloze nevel naar beneden, niet echt weer om naar buiten te gaan dus. Dan maken we het binnen toch gezellig? Vroeg in de ochtend had ik Marca al van het station gehaald; zij kwam terug uit Toronto en zag er moe uit. Meestal duikt ze dan meteen haar bed in voor een paar uren. Nu dus ook. Er hangt dan zo'n "jongens, doe een beetje rustig aan"-sfeertje in huis. Ik stort me op een kookboek van Carluccio en een recept, wat ik deze week uit de NRC had geknipt: Piemontese appeltaart. Om met de laatste te beginnen: wat me aansprak was dat het me een hele andere appeltaart leek dan de doorsnee appeltaart.
Volgens de schrijfster van het recept was het ook een compacte, goed gevulde taart waar je de "nederlandse" slagroom gewoon bij weg kon laten. De taart lukte goed en die slagroom mis je inderdaad geen seconde. Toen ik met dat recept klaaar was, kende mijn kooklust nog gen einde en keek ik nog even in "Carluccio goes wild". Daar stond nog een heel smakelijk en eenvoudig recept in van Hazelnoten in honing: "Nocciole al Miele". Toevallig had ik alle ingredienten in huis, dus daar kon ik de rest van mijn energie in kwijt. Gewoon lekkere geroosterde hazelnoten in honing...hmmmm Zo eenvoudig, maar je moet gewoon even op het idee komen. Marca was ondertussen alweer wakker. Gerjan was ook al binnen; zij logeert hier een nachtje, voordat ze morgenmiddag weer naar Canada vliegt. Ze heeft geholpen het huis van haar vader leeg te halen. Hij heeft Alzheimer en moet naar een verzorgingstehuis. Dit zorgt natuurlijk voor emotionele taferelen. Dus kan ze vanavond even lekker tegen Marca aankletsen.

Oh, Oh, Den Haag...

Mooie stad achter de duinen....en inderdaad is Den Haag wel een mooie stad. Soms een beetje suffig en saai imago, maar wel ruim opgezet met veel groen en parken, mooie oude gebouwen en verrassend schoon! Ik heb nooit veel binding gehad met mijn geboortestad, hoewel ik wel heel snel en gemakkelijk plat Haags kan spreken... Tot mijn 6e jaar heb ik in onze hofstad doorgebracht, daarna verhuisden mijn ouders naar een nieuwbouwflat in Voorburg. Daar zou ik mijn verdere jeugd doorbrengen.
Mijn vader is ook een geboren en getogen Hagenees. We hadden al een tijd het plan om met mijn ouders even terug te reizen in de tijd. We wilden met hun een dag naar Den Haag, om daar alle plekken te bezoeken waar ze gewoond hadden.
Op veel plaatsen waren ze al heel lang niet meer geweest en het was voor hun natuurlijk reuze spannend hoe hun oude buurten er nu bij zouden liggen!
We begonnen in de Wezelrade (348), de flat waar ik geboren ben en de buurt waar ik leerde lopen. Mijn ouders hadden het adres zo goed in mijn hoofd gestampt; "Jongetje waar woon jij?"..."Wezelrade drie vier acht meneer!" , dat ik dat regeltje nu nog uit mijn hoofd ken. Mijn moeder had heel brutaal een lokale allochtoon bij zijn arm gegrepen en deze werd nu uitgehoord over het wel en wee van de buurt. We bleken net op tijd te zijn, want de flats gingen allemaal gesloopt worden om plaats te maken voor nieuwbouw. Nog snel even een paar plaatjes gekiekt van dit jeugdsentiment. We hadden voor we weggingen al tegen elkaar gezegd dat de woonbuurten wel eens ernstig verpauperd en vervuild zouden kunnen zijn, maar dit bleek gelukkig niet het geval. Wel was er een bovengemiddeld gehalte aan sateliet-schotels, maar de buurten zagen er over het algemeen fris en schoon uit. Complimenten aan de gemeente Den Haag!
Na de Wezelrade reden we naar de Hulststraat (26), waar mijn vader geboren is en waar hij tot zijn 5e jaar rondstapte.
Hij herinnerde zich nog dat hij daar op een driewielertje rondsjeesde en dat hij een keer vreselijk zijn billen had verbrand aan de ronde potkachel, die in de woonkamer stond. Het huis was gerenoveerd en was in goede staat. De oude school, die ertegenover had gestaan, wordt op dit moment omgetoverd tot appartementen.





















Daarna volgde een ritje naar de Maretakstraat (79) en de Valkenboskade (309), adressen waar mijn vader van zijn 5e tot zijn 24e gewoond heeft. Ook bezochten we de Hendrik van Deventerstraat, waar mijn vader op de lagere school zat. De mooie gevelstenen waren helaas verwijderd en er zat nu een Islamitische school in.





















Door naar de Weimarstraat (366), dit was het eerste huis waar mijn vader en moeder samen in gewoond hebben. Nou ja, huis is misschien wat overdreven...het was een zolderkamertje, zonder verwarming, wasgelegenheid, aanrecht, toilet enz, maar wel op een prachtig plekje. Het lag op een hoek, onder een schilderachtig dakje, met een prachtig uitzicht. Mijn vader woonde al bijna 4 jaar in deze kamer en had, door het gebrek aan kookgelegenheid, al die tijd niet gekookt en op brood geleefd. Mijn moeder vond dat dat maar eens moest veranderen en kookte hier toch op een olie-stelletje. Zij goot de aardappels af in de dakgoot, boven de hoofden van het winkelend publiek beneden...toch niet prettig om zo'n sloot kokend pieper-vocht in je kraag te krijgen, als je je boodschapjes loopt te doen!
Mede doordat het hier zo klein en primitief was, hebben ze hier samen maar een half jaar gewoond.















Dhr. Buys Ballot.



Daarna volgde hun eerste echte huis, met eigen voordeur (!), in de Buys Ballotstraat nummer 7. (Buys Ballot werd voornamelijk bekend door zijn wet: Wet van Buys Ballot: staande met de rug naar de wind, bevindt het lagedrukgebied zich op het noordelijk halfrond links van de waarnemer en het hogedrukgebied rechts van hem. Maar dit even ter zijde.) Een leuk huis in een leuke buurt. De winkel van de groenteman, waar mijn moeder destijds mee sjansde, zat nog steeds om de hoek en nu zat zijn zoon er in. (zo hoorden we later van een andere buurtbewoonster in een Surinaams eethuisje, waar we wat aten).





















Daar vandaan liepen we naar de Columbusstraat (70), waar mij vol trots het slaapkamerraam gewezen werd, waarachter ik destijds "geproduceerd" was. Ook weer een mooie straat met huizen zoals ze nu niet meer gemaakt worden; met allemaal houten uitbouwtjes, erkertjes, versierselen en tierelantijntjes. De schilder likt zijn vingers al af bij zo'n megaklus....
Maar natuurlijk wel allemaal heel sfeerbepalend, deze onderhoudsgevoelige elementen. Deze woning was de laatste die we bezochten, want hierna verhuisden mijn ouders naar de al eerder genoemde Wezelrade. We reden dus lekker, voor de files uit, naar huis terug en hebben daar dit nostalgische dagje uit afgesloten met een lekkere maaltijd.

Overdwars landen...

Vandaag zware storm in Nederland en dus ook op Schiphol....en ik moet vandaag werken. Op bijgaand filmpje kun je zien wat voor taferelen er dan kunnen voorkomen.
Vanochtend was er maar 1 baan open, dus als ik om 15.00 uur begin met werken zijn de vertragingen al flink opgelopen. Ik verwacht dan ook een redelijke chaos aan te treffen, als ik er straks heen ga.














Het bleek gelukkig allemaal erg mee te vallen; wel veel vluchten vertraagd of geannuleerd, maar door de storm begrijpen de passagiers zelf ook wel dat er nou eenmaal niets aan te doen is.
Daardoor was het wel druk, maar bleef de chaos met schreeuwende en tierende mensen gelukkig uit. Ik had zelfs nog even tijd om me te laten vereeuwigen met Renault formule 1 auto van sponsor ING....

Zwanger?..slavenwaarde daalt meteen!

Als je zwanger bent, daalt je waarde als slaaf onmiddellijk op de slavenmarkt...in het boek "De Architectura", in het Nederlands vertaald met de titel "Handboek Bouwkunde", trekt de schrijver Vitruvius, een mooie paralel tussen een boom die gekapt moet worden voor bouwhout en een zwangere vrouw:

"Bouwhout moet worden gekapt vanaf het begin van de herfst tot het moment waarop de westenwind begint op te steken. In de lente worden alle bomen namelijk zwanger en geven ze al hun natuurlijke krachten aan het voortbrengen van het loof en de jaarlijkse vruchten. Door de behoefte van het lenteseizoen zijn ze dus leeg en nattig, worden daardoor hol en door de lege porien zwak. Zo gaat het ook bij het lichaam van een vrouw die een kind verwacht: totdat het kind is geboren, beschouwt men haar niet als volkomen gezond. Ook op de slavenmarkt wordt de gezondheid van een zwangere vrouw niet gegarandeerd, omdat de vrucht die in haar lichaam groeit uit alle voedsel de beste stoffen haalt om zichzelf te voeden.....{......}...Na de geboorte komt alles wat tevoren voor een ander soort groei werd ontnomen, door het baren van de nakomeling, weer ter beschikking Het lichaam neemt nu alles zelf op in de lege, openstaande kanalen; door de levenssappen eruit op te zuigen, herstelt het zich en keert terug tot zijn vroegere natuurlijke sterkte."

Dit is maar een van de leuke wetenswaardigheden, waarmee het boek volstaat.Tegenwoordig kijken we gelukkig toch iets anders tegen zwangere vrouwen aan... Het boek geeft je een kijkje in de Romeinse wereld van rond het begin van de jaartelling. Vitruvius was werkzaam als Architect en bouwmeester onder Julius Caesar en Augustus.
Hij was verantwoordelijk voor de bouw van verdedigingswerken, krijgsgeschut en aquaducten. Hij was er zelf bijzonder trots op het eerste, volledige boek over Architectuur te hebben geschreven. En inderdaad is dit boek in ieder geval het oudste, bewaard gebleven boek over Bouwkunde. Wat het boek zo leuk maakt om te lezen, zijn de vergelijkingen die hij regelmatig maakt, zoals die van hierboven. Ook betreedt hij regelmatig lezenswaardige zijpaadjes, die over allerlei onderwerpen gaan, die (volgens hem) met Architectuur te maken hebben. Zo laat hij zijn licht schijnen over water en watervoorzieningen, nauurfilosofen, harmonieleer, akoestiek, de sterrenhemel, kleuren, klimatologie en plagiaat....Na tweeduizend jaar is dit boek nog steeds zeer de moeite waard!

KLM-air of Google-earth?

Marca is net weer terug van een reis naar Cairo. Een van haar favoriete bestemmingen, omdat ze altijd zeer gefascineerd is door de hele Egyptische cultuur van de oude Farao's. In Cairo kan je, als je zoals nu wat tijd hebt, allerlei leuke uitstapjes maken. Marca was al eens naar Gizeh geweest. De bekendste plek met de grote piramides en natuurlijk de sfinx zonder neus...( In Asterix en Cleopatra kan je precies lezen hoe dit gebeurd is). Zelf ben ik daar ook wel eens geweest, in de tijd dat ik vloog. 's-avonds is er een grote 'sound & light show', die wel de moeite waard is. Verder is het denk ik moeilijk om een minder toeristische plek te vinden op aarde...het miegelt er van de opdringerige gidsen, prul-verkopers en kamelenmenners, die jou met alle macht op zo'n tweebulter proberen te krijgen. Verder is het ook mogelijk om af te dalen in de piramide, naar een van de (lege) grafkamers. Je moet dan absoluut geen last hebben van claustrofobie en met zeer weinig zuurstof toekunnen. Niets voor mij dus. Het gangetje waardoor je afdaalt is 1.30 bij 1.00 meter...en alsof dat nog niet krap genoeg is, kan je zo nu en dan ook nog tegenliggers tegenkomen. Verder is er bijna geen ventilatie omdat de lucht stilstaat, dus de aanwezige zuurstof is al snel opgebruikt. Als beloning bereik je uiteindelijk een kale, leeggeroofde kamer, waar niets te zien valt. Nee, dank u. Zelfs de gids raadt het af om naar beneden te gaan. Marca heeft er zich 1x aan gewaagd en vond dat meer dan genoeg. Al met al druk, heet en stoffig maar toch de moeite waard om er een keer geweest te zijn. Een andere reden dat dit voor Marca een leuke reis is, komt door het fantastisch mooie hotel, waar KLM in verblijft: het JB Marriott met eigen golfbaan, 6 tennisbanen, 3 zwembaden-waarvan er 1 een golfslagbad is met kunstmatig aangelegd strand-verder bevinden zich maar liefst 10 restaurants in het hotel....Daar houd je het wel een paar dagen vol, lijkt me. Zoals Marca met het vliegtuig er naar toe vliegt, kan je tegenwoordig ook heel makkelijk met "Google-Earth" ergens naar toe vliegen. Je kunt nu ook over het 3-dimensionele landschap heen vliegen. Je scheert dan over bergtoppen heen en kijkt in diepe ravijnen, erg indrukwekkend. We hebben op deze manier het landschap, in de directe omgeving van ons vakantie huisje in Frankrijk verkend. Erg leuk om te zien. Toen Marca weer thuis was en van een lekker slaapje genoten had, hebben we nog even "gevlogen" van de piramides naar het Marriott. Alles even haarscherp; je kunt zelfs de afzonderlijke appartementen in het hotel onderscheiden, ongelofelijk!

Kidz als geniale marketingterreur

"We zullen er eens voor smurfen dat die ouders lekker bij ons komen smurfen en niet bij die andere supermarkt..." Dat had de marketing-oppersmurf waarschijnlijk in zijn gedachten, toen hij de laatste, grote smurfen succes actie voorstelde aan zijn bazen bij AH. Want bij AH weten ze precies wat de kinderen willen: wie herinnert zich niet de Wuppies, het oranje bolletje met voetjes, waar zelfs hele auto's mee beplakt werden? Daarvoor waren al verschillende succesvolle acties geweest en daarna volgde nog een paar Disney-acties. Ze gingen bijna aan hun eigen succes ten onder, toen de Aladdin handpoppen niet meer leverbaar waren en er een massale volksoproer dreigde uit te breken omdat hele volksstammen ouders de serie poppen voor hun kids nog niet bij elkaar geshopt hadden...De laatste meesterlijke zet is natuurlijk de smurfen actie. Geweldig populair en als ouders ontkom je er gewoon niet meer aan om je mandje bij Appie te vullen, in plaats van bij de concurrent. Ik hoorde dan ook op het nieuws dat Ahold zijn omzet wederom flink verhoogd had; verbaasde me absoluut niet. Ahold is natuurlijk niet de enige die weet dat het loont om het via de kinderen te spelen.

Een ander bedrijf dat deze strategie al tientallen jaren met succes inzet is natuurlijk MacDonalds. De jonge zieltjes worden eerst flink gebombardeerd met reclame en zeuren daarna net zo lang aan je hoofd totdat ze het laatste Happy Meal-speeltje in hun knuistjes hebben.














Ook hebben we hier maandenlang Danoontjes gegeten tot we ze niet meer konden zien...en dat allemaal om het dierenalfabet bij elkaar te eten. De magneetjes waren zo gewild, dat ze in de supermarkten al uit de verpakkingen werden gestolen!














Cheez-dippers dacht toen waarschijnlijk: " Dat kunnen wij ook!" en kwam met magneetjes, met de afbeeldingen van Shrek erop. Dat werd dus Cheez dippers eten.





















Ook zijn wij in het bezit van 2 flessen Disney shampoo en tandpasta met Bert & Ernie erop... Als je er op gaat letten in de supermarkt, sta je verbaasd over het aantal verpakkingen met kinderhelden, die het produkt aanprijzen. Vandaag ging ik voor de bijl bij MacDonalds. Ik had Britt beloofd om er een keer met haar naar toe te gaan, omdat ik er ook een keer alleen met Quinn was geweest. Vandaag was de juf van Britt ziek en was ze onverwacht een dagje vrij. Dat was een mooie gelegenheid om haar te verrassen met een bezoekje. Je had dat stralende gezicht moeten zien toen we bij de Mac naar binnen liepen; daar doe je het toch allemaal voor?? Ik hoor de marketingafdeling zich op de achtergrond verkneukelen.....

De tulpen kunnen aan de bak

Altijd een lelijk gezicht, zo'n kliko naast je deur.... Al jaren lopen we met het idee om er iets voor te zetten, zodat je het ding niet meer ziet. Helaas bleef het al die tijd alleen bij het idee...tot dat Marca deze leuke tulpjes tegenkwam. Geen ingewikkeld gedoe met schuttinkjes, palen en hekjes, maar alleen even opplakken en klaar is kees! Zo is onze kliko toch iets minder treurig geworden.

Op de markt is uw euro een daalder waard!

Gisteren was de laatste vakantiedag van Marca. Eigenlijk was het al een werkdag omdat ze 's-avonds naar Cairo zou vertrekken. We hadden de kinderen weer naar school gebracht en keken aan tegen een zee van vrije tijd. Marca stelde voor om even de stad in te aan want ze had wat dingetjes nodig voor haar laatste project: zelf een zomerjurkje maken. Zelf had ik noten, ouwel en geconfituurde sinaasappelschillen nodig voor een Panforte. Die wilde ik samen maken met de Cantuccini, van het recept van Kathalyne. Het was woensdag-marktdag en alles wat wij nodig hadden is daar te koop. Marca vroeg bij de fournituren-kraam naar een bepaald type vliseline; " Nee mevrouw, daar begin ik niet aan, dat laat ik links liggen, veel te duur, ik heb wel iets anders voor u". Na het aanhoren van veel goed advies, het kopen van een rits en elastiek, schuifelden we door naar de notenkraam. Hier kon ik ook alles krijgen, wat ik nodig had. Meteen nog even bij poelier Hans v/d Bor uit Eemnes geinformeerd naar de verkrijgbaarheid van verschillende wildsoorten. Binnenkort wil ik daar wat mee gaan maken. Dat zal een nieuw terrein worden, want ik heb nog weinig wild bereid. Toen we daar toch tussen al die stalletjes aan het rondzwerven waren, konden we net zo goed even groente en fruit meenemen. Bij de groenteman hadden we een hele tas vol voor € 6! Ik weet zeker dat we bij de AH minstens het dubbele hadden betaald. Hier kocht ik 3 bakjes heerlijk ruikende frambozen voor € 1.98...daar krijg je bij AH 1 bakje voor! Wij vonden de sfeer ook erg gezellig. Kortom, we hebben de markt weer helemaal herontdekt!!.
Thuisgekomen de Cantuccini en de Panforte gemaakt: beiden delicioso!!!!

Bezoek aan oom Walt

Britt is gelukkig niet meer " de laatste in haar klas, die nog niet naar Disneyland is geweest" Want wij zijn er nu ook geweest!
We waren het al lang van plan, maar de kotertjes moeten natuurlijk wel eerst een minimumhoogte hebben, want anders kunnen ze de helft van de attracties niet in. Of ze zijn nog zo jong, dat alles eng voor ze is en dan genieten ze er ook niet van. Verder wachtten wij op een heel fijne aanbieding van meneer Disney, zodat niet meteen ons hele vakantiebudget voor dit jaar in een paar dagen zou zijn verdampt.... De 15e verjaardag van het park (bestaan ze alweer zo lang?) was dus een mooie gelegenheid:
Kids inmiddels een paar flinke groeispurts gehad en een geweldig aanbod van Walt. We vertrokken zondagmorgen en zijn dinsdagavond weer teruggekomen. Ons verblijf was het, inmiddels na 15 jaar toch ietwat sjofele, Santa Fe hotel. We hadden daar een 4 persoons kamer met goede bedden en dat is toch het belangrijkste: Je ziet die kamer alleen 's-avonds, als je afgepeigerd, met kinderen waarvan de batterijtjes nog lang niet leeg zijn, terugkeert van een lange dag attracties bezoeken en junkfood eten.






















We lagen dan ook gelijktijdig met de kinderen in ons bed en vonden dat echt geen straf...De eerste dag hadden we 's-middags de boel wat verkend en om 16.00 uur de " Once upon a dream parade" meegepikt. Een soort gigantische bloemencorso met praalwagens, maar dan in plaats van bloemen, de Disney karakters. Erg leuk en mooi gemaakt! Het was alleen een behoorlijk lawaaig spektakel, omdat iedere wagen zijn eigen muziek had. Quinn vond dat allemaal wat teveel worden en heeft er daardoor niet echt van genoten. Voor de rest heeft Quinn zich prima vermaakt. Hij hoefde niet in de achtbanen, of andere voor hem enge attracties, waarover hij zich zorgen had gemaakt. Toen dat besef tot hem was doorgedrongen, kon hij volgens mij van alles genieten. Er waren ook nog genoeg andere dingen te doen, die hij prachtig vond.

Zo heeft hij in Disney Studio's een workshop cartoon tekenen gedaan, waarbij hij Winnie de Pooh ging maken. Dit vond hij geweldig! Ook heeft hij nog een kort animatie-filmpje gemaakt, wat je dan meteen kon bekijken. Britt genoot ook overal van. Ze was van te voren helemaal vol van de achtbanen. Ze was met mij wel eens in een paar kleine achtbaantjes geweest, in speeltuinen en kleinere pretparken hier in Nederland. Dit had haar waarschijnlijk het gevoel gegeven, dat ze nu toch wel een ervaren 'achtbaanster' was, die alles aankon op achtbaan-gebied. Dus wij gingen de Big Thunder Mountain baan doen. In de rij was ze nog heel relaxed en onbevangen, maar toen de rit begon kreeg ze het toch wel benauwd. Toen we uitstapte zei ze dat ze daar niet meer in hoefde. Voor de rest van ons verblijf hebben we haar niet meer gehoord over achtbanen.....Het was redelijk druk in het park en bij sommige attracties liep de wachttijd op tot een half uur tot 50 minuten. Maar met de fastpass, een geweldige uitvinding waarbij je niet in de rij hoeft te staan, is het allemaal prima te doen. Alles is prima verzorgd en overal loopt Disney personeel om je te helpen, als je vragen hebt. Ook bij het (massale) ontbijt en dinerbuffet loopt alles op rolletjes en is logistiek gezien alles prima in orde. Dat moet je die Yankees toch nageven: dat soort grote dingen goed laten lopen is iets waar zij heel goed in zijn en waar wij nog veel van kunnen leren! ook hoe de attracties gemaakt zijn: Prachtig gedetailleerd en robuust uitgevoerd. Aan alles is gedacht. Dat maakt het voor volwassenen ook erg leuk om er rond te wandelen.Onze tweede dag waren we akelig vroeg uit de veren, want als echte Nederlanders wilden we profiteren van de gratis, extra 'Magical hours'. Hierdoor kan je, als je in een Disney hotel verblijft, van 8 tot 10 uur alvast in een aantal attracties, voordat het park officieel open gaat. Zeer de moeite waard, zo bleek later, want om 10 uur waren de wachttijden voor de attracties, waar wij zo konden doorlopen, al opgelopen tot een half uur! We hebben deze dag ontzettend veel gedaan en gezien. Ik denk dat we alles hebben gehad, waar we in wilden. Het was dus, door ons vroege opstaan, ook een hele lange dag. Ondanks dat het weer meewerkte, we hadden geen regen en het was een graad of 8-10, waren we aan het eind van de dag toch koud tot op het bot geworden. Je wordt dan gewoon niet even snel meer warm. Heerlijk geslapen dus, alle vier. De laatste ochtend hadden we geplanned in Disney Studio's park. Dat bleek een goede beslissing: het weer was omgeslagen en het was nu een ongeveer 5 graden en er waaide een eng koud briesje, wat dwars door je kleren probeerde te komen. Hier zijn gelukkig veel dingen binnen te doen, zodat we niet veel buiten hoefde te zijn. We lieten het park achter ons om 13.30 en stapten in de auto, die ons na een rustige rit, 6 uur later thuis bracht.