Leve de Koningin!

Om een uur of tien brak de hemel open en leek het toch nog een aardige dag te gaan worden. Jasssen aan, Quinn z'n oranje shirt aan en z'n oranje pet op en dan de auto in en op weg naar Naarden-Vesting. Dit jaar wilden we daar weer eens gaan kijken. Het is er altijd gezellig. Niet te groot en te druk en een leuke sfeer met oude spelletjes en leuke curiosa. Als je daar op de kindermarkt rondloopt, zie je dat het gemiddelde kleutertje in Naarden toch iets duurder speelgoed bezit dan een kindje in Almere....
Daar kan je dus mooi je voordeel mee doen als je op zoek bent naar leuk speelgoed. Vorig jaar was ik met de kinderen in het Lumière-park geweest en hadden we al onze Video banden meegenomen om te verkopen. Dat bleek niet zo'n succes....we raakten ze aan de straatstenen niet kwijt en keerden weer terug met al onze banden! De sfeer was wel leuk en het was ontzettend mooi weer.
Het weer was nu wel aardig en hopelijk zou het zo blijven. Na aan de rand van de vesting een parkeerplekje gevonden te hebben, liepen we het centrum in en passeerden we het eerste kraampje. Hier probeerde een jonge Naardeling het record spijkerbroek-hangen te verbeteren; "Hij hangt al één minuut dames en heren, wie doet hem dat na, kijk eens wat een kracht, wat een souplesse!..." Terwijl de jongen achter ons langzaam, met witte knuisten, langs de pijpen van de broek naar beneden zakte, sloegen wij linksaf de hoofdstraat in. We kwamen Conchita nog tegen, die ook met een kraampje stond. Even bijkletsen en verder naar de kindermarkt. Daar eerst wat heerlijke wafels gescoord, toen een rondje gemaakt. De oogst: een Woody Woodpecker-cap, een Looney Tunes DVD, een sprookjesbos-puzzel met 100 stukjes en een 'Pinguin Panic'-spel, waarbij je jouw kolonie pinguins zo snel mogelijk op een wiebelende ijsschots kwijt moet zien te raken...Britt was helemaal blij want ze had een 'disco-bol' voor in haar kamer gevonden! Op de weg terug kochten we nog een ijsje.
Ondertussen was het flink gaan waaien en in de verte zag ik luchten, die ik eerder in de film 'Twister' had gezien, dus het leek ons een goed idee om snel richting auto te lopen. We haalden het op tijd, maar het leek of de bui zou overdrijven.
Thuisgekomen hebben we de rest van de dag tussen de pinguins gezeten, zo nu en dan afgewisseld met een discobezoek....

Arnold's Catering

De cateraar gebeld en Arnold komt aangesneld....Nieuwe slogan voor een nieuwe bedrijfsactiviteit??
Nee, toch maar niet...beetje te suf ;-))
En een nieuwe bedrijfsactiviteit, dat moeten we ook nog maar even afwachten.
Feit is wel dat Hugh me gevraagd had wat Spaanse en Italiaanse hapjes voor te bereiden voor zijn grote voorjaarsproeverij.
Dat zijn 2 dagen achter elkaar 80 man die komen knabbelen en proeven!
Das toch even wat anders dan een hapje maken voor een paar vrienden die langs komen.....
Toch leek het me een ontzettend leuke uitdaging en voor mezelf weet ik ook dat ik het wel moet kunnen.
Hugh was enthousiast geworden toen hij dit blog had gelezen. Hij zag dat ik erg met eten bezig ben en dan met name de zuidelijke keuken. Op zijn proeverij wil hij een aantal thema-tafels neerzetten. Daarbij ook een tafel met Spaanse wijnen en één met Italiaanse. Op deze tafels zou ik mij uit mogen leven met mijn hapjes! We besloten om eerst even proef te draaien met een privé-proeverij, om te kijken of de versnaperingen wel bij de wijnen zouden passen en om even het budget door te praten.
Vandaag was het zover; om half drie vertrokken we naar Loenen met onze 'catering-auto'...
Gisteren had ik het grootste deel van de dag besteed met boodschappen doen en de recepten klaarmaken. Ook goed om te ervaren hoeveel tijd alles in beslag neemt en hoeveel tijd het zou worden als je hetzelfde recept voor 160 man moet klaarmaken....
Van te voren had ik al een aantal amuses uitgezocht, die me wel lekker en geschikt leken.
Er waren aardig wat voorwaarden waar aan voldaan moest worden: Het moeten amuses zijn die niet te groot (en daardoor vaak te duur) zijn. Ze moesten redelijk gemakkelijk in grote hoeveelheden te maken zijn. Ze moesten er tegen kunnen om een tijdje op een tafel te staan in de, misschien wel warme, buitenlucht. En natuurlijk het allerbelangrijkste: ze moesten smakelijk zijn en goed bij een wijn passen! Dit alles beperkte de keuze aanzienlijk. Toch was het me gelukt om drie Spaanse tapa's en drie Italiaanse amuses te selecteren. Voor de Spaanse tafel waren dat 'Albóndigas', een soort gekruide gehaktballetjes in saus, 'Pimientos picantes', geroosterde gemarineerde paprika's en als laatste 'Manchego con Membrillo', stukjes manchego kaas met 'een hoedje van kweeperen-gelei'. Voor de Italiaanse tafel had ik in gedachten: gemarineerde tijgergarnalen, Taleggio met gedroogde tomaat-reepjes en Panforte de Siena.
Het weer werkte goed mee en algauw zaten we achter de eerste 3 flessen rosé die geproefd 'moesten' worden. Hè, wat verevelend....De één bleek nog lekkerder dan de andere. Ook maakten we een fles Frésita soldaat, een van oorsprong witte, sprankelende wijn uit Chili waar, uit Patagonië met de hand geplukte aardbeitjes, aan zijn toegevoegd....Alles natuurlijke ingrediënten!
Als je deze lichte wijn van 8% in je glas hebt, stuiven de wilde aardbeitjes echt je neus binnen! Heerlijk puur zomerterrasjes-genot! Nog even de definitieve prijs afwachten, maar als die rond de € 8,00 gaat uitkomen, ga ik massaal bestellen dat weet ik nu al.
Mijn gerechtjes vielen in goede smaak en waren volgens Hugh goed te combineren met verschillende wijnen. Dat wordt dus hard aan het werk voor het weekend van 17 en 18 mei!
De kinderen vermaakten zich ondertussen heerlijk op deze idyllische plek. We konden heerlijk bijpraten en omdat het toch vakantie was hoefden we niet zo heel erg vroeg naar huis terug.

De ijscoman

"De lȏrrelemȏannnn!!!" galmde het elke week door onze straat. Ik weet nog goed dat ik als kind dacht: "wat roept die man toch de hele tijd?" Toen ik het aan mijn moeder gevraagd had, bleek het "de lorreman" te zijn...hij haalde- in mijn herinnering nog met een soort handkar, maar dat kan ik ook geromantiseerd hebben-oude lorren op en volgens mij ook aardappelschillen, die dan weer als paardenvoer gebruikt werden. Dat was volgens mij toen-in de zestiger jaren-ook al een ouderwets gezicht. We hadden in die tijd nog wel wát mensen, die bij ons langs de deur kwamen. We hadden onze bakker, die met zijn Ford stationwagen, de broden rondbracht. Mijn moeder heeft hem destijds afgezegd omdat je aan ons brood precies kon 'proeven' wat voor aftershave hij die morgen opgedaan had...Verder reed de SRV-man, die voor zijn grote auto tegenover onze flat een stalling had, altijd door onze buurt. Ook kwam regelmatig een 'scharensliep' langs om je bestek en scharen scherp te houden. Van zijn diensten maakte mijn moeder nooit gebruik want het verhaal ging 'dat het allemaal zigeuners waren' en 'dat je je spulletjes nooit meer terug zag'.
Achteraf gezien toch ontzettend leuk, al die mensen die hun waren langs de deur brachten. Als ze nu langs de deuren zouden gaan, zouden ze bijna niemand meer thuis treffen! Ook de ijscoman kwam vroeger regelmatig langs, dus het is een stukje jeugdsentiment dat ik probeer te sponsoren, als ik het muziekje uit zijn auto hoor en de kinderen een ijsje laat halen bij onze huidige ijscoman....

De blote nakies....

Woensdag vierde Fleur haar verjaardag en ik had beloofd om de delegatie uit Almere naar Drachten te rijden. Quinn en Britt waren allebei uitgenodigd en Pepijn zou ook met ons meerijden. Pepijn en Fleur kennen elkaar o.a. nog van de Montessorischool. Roos, zijn moeder, had me al verteld dat hij het best wel spannend vond om mee te rijden. Logisch natuurlijk want hij kende ons helemaal niet, hij had een hele tijd terug misschien Britt wel eens gezien op een feestje bij Fleur. Daarom had ik met Roos afgesproken dat hij hier gebracht werd na schooltijd, zodat hij nog heel even zou hebben om te wennen. Onze zorgen bleken gelukkig ongegrond en het klikte meteen tussen Britt en Pepijn. In de auto zei hij meteen al tegen Britt: "Je bent de vrouw uit mijn dromen!!", waarna hij er zelf heel hard om moest lachen en Britt natuurlijk ook. Ik was blij dat ik Quinn voorin had gezet, want naarmate het gezelliger werd achterin ( het poep, pies en piemel-stadium was aangebroken...) nam ook het volume vanaf de achterbank wat toe. Het was voor mij gelukkig allemaal goed te verdragen en om een uur of twee arriveerden we bij de Naturij, waar Kathalyne al met de Friese afvaardiging op ons stond te wachten.De Naturij is een ontzettend grote kinderboerderij annex dierentuin, met een mooie speeltuin en terras erbij. Verder is er ook nog een klein "Ballorig" op het terrein, waar de kinderen bij slecht weer heerlijk kunnen spelen.
Na het uitpakken van de kadootjes, kregen de kinderen allemaal een bekertje voer voor de dieren. Sommigen kwamen met hun bekertje niet verder dan het eerste dier, terwijl anderen spaarzaam met hun bekertje alle dieren probeerden af te werken. Leuk om die verschillen te zien! Vervolgens gingen we het kabouterpad lopen, hier kon Quinn indruk maken op de meisjes door in straf tempo de bordjes, die de kaboutertjes vasthielden, voor te lezen...bewonderende blikken waren zijn deel...
Na een bezoekje aan het binnengedeelte, waar Quinn het liefst de hele middag zou hebben doorgebracht was het tijd voor drinken en patatjes op het terras, bij de speeltuin. De patat was de beste die ik ooit in een attractie gegeten heb! Wat naast de bakjes was gevallen op het dienblad, werd door mij gesnaaid! Kathalyne had natuurlijk wel aan mij gevraagd of ik ook wilde, maar er was genoeg. Volgens mij was er maar één meisje dat haar bakje helemaal leeg at. Het weer werkte gelukkig enorm mee en de kinderen konden zich nog even verder vermoeien op het luchtkussen en in de speeltuin, voordat ze om half vijf door hun ouders werden opgehaald. Daarna bleven wij nog even wat langer want de kids waren nog zó lekker aan het spelen!
Het was zeer geslaagd en de tijd was voorbij gevlogen!

Om een uur of vijf kwamen we aan bij Michaël, die thuis had gewerkt en ook nog tijd gevonden had om voor ons een heerlijke pasta-saus klaar te maken. Eerst nog even genieten van de laatste zonnestraaltjes, met wat smakelijke toastjes, in de heerlijke tuin. Quinn had zich in de computerhoek genesteld en de meiden hadden ondertussen besloten om gezamelijk in bad te gaan. Terwijl de kuip volliep, begonnen de dames zich alvast uit te kleden. Pepijn stond er een beetje onwennig naar te kijken.
"We zijn bloot!!"
"Ja, we zijn helemaal in ons nakie!"
"Jullie zijn de blote nakies!", giegelde Pepijn
Hij had inmiddels van zijn handen een soort camera gemaakt en was het hele tafereel aan het "filmen"
Zo nu en dan kwam hij met zijn 'camera' naar ons toe om bij ons ook even een kort interviewtje af te nemen.
Toen de dames uitgebadderd waren, hebben we heerlijk gegeten.
De kinderen konden daarna nog even 'uitbuiken', terwijl ze op de bank naar een aflevering van "De wereld is mooi" keken.
Om kwart voor acht aanvaarde ik de terugreis, die ook helemaal probleemloos verliep. Pepijn had onderweg nog even zijn "Ik doe net of ik slaap"-act opgevoerd. Hij hield dit zo lang vol, dat we er alledrie van overtuigd waren dat hij nu toch wel echt sliep. Pas toen ik tegen Britt zei "Misschien gaat Pepijn altijd wat vroeger naar bed dan jullie", kwam hij razendsnel overeind en zei "Nee, hoor!" Hij had ons allemaal tuk gehad!
Om kwart voor negen kon ik hem, zonder zijn rugzak die nog in Drachten stond, weer aan zijn moeder overhandigen.

De Rrrreuzekrokodil

Quinn had dinsdag weer een boekbespreking. Hij had samen met mij een mooie 'mindmap' gemaakt over dit leuke verhaaltje van Roald Dahl. Juf Marloek vertelde me later dat het prima was gegaan. Je zinnen worden steeds beter en we merken dat je heel goed je best doet, goed gedaan Quinn!

De grote verrassing...

Marca had ik net afgezet op station Almere-Centrum voor haar Panama vlucht.Terug naar huis rijdend, bedacht ik dat het wel leuk zou zijn om met de kinderen een verrassingsbezoekje aan opa en oma te brengen. Thuis pakten we wat spullen bij elkaar om mee te nemen naar Ermelo. Even tanken en weg waren we. Het was mooi weer en lekker rustig op de weg. Toen we de straat inreden bij mijn ouders, zag ik hun auto niet staan...dat was niet de planning.

"Opa en oma zijn er niet jongens,ik denk dat ze misschien een kopje koffie aan het drinken zijn bij oom Sam en tante Marijke, laten we daar maar even gaan kijken"
Toen kwam het stemmetje van Britt vanaf de achterbank:
"Ik weet wel waar ze zijn, maar ik zeg het lekker niet!"
Er drong nog niets tot me door.
"O, ja?, waar zijn ze dan?"
"Ik denk niet dat ik het vertel want dan moeten we nog een heel eind rijden"
"Hoezo?"
"Nou, oma heeft gebeld en ze komen een kopje koffie bij ons drinken, maar ik mocht niets zeggen, het is een verrassing!"
Mijn moeder bleek gebeld te hebben, nèt toen ik Marca op de trein zette....

Tja, daar stonden we dus: mijn ouders in Almere en wij in Ermelo....
Later had ik er wel spijt van dat ik toch even onaardig was geweest tegen Britt; ze had tenslotte juist heel goed haar geheimpje bewaard en niets verklapt!
Al snel belde Remko me op in de auto om te zeggen dat mijn ouders onze sleutel gelukkig bij zich hadden en bij ons binnen op ons zaten te wachten. Er zat niets anders op dan maar meteen weer terug te rijden. Ik besloot om het maar als een ouderwets eindje 'toeren met de auto' te zien. Om 12 uur waren we weer thuis en hebben er alsnog een hele gezellige dag van gemaakt, die we hebben afgesloten met een bezoek aan La Place.

3-2-1, we have lift-off...

De afgelopen weken was het bij ons countdown; 'Winx minus four', 'Winx minus three', 'Winx minus two' enz. enz. Met name Britt leefde helemaal naar de release-datum van de Winx club film toe. Afgelopen donderdag was het dan eindelijk zo ver; "Winx club & het geheim van het verloren rijk" ging in première. Hierin moeten onze gevleugelde Winxcluppertjes de strijd aanbinden met de onvermijdelijke duistere machten en gaat Bloom op zoek naar haar ouders. We hadden Britt beloofd dat we er zaterdag naar toe zouden gaan. Quinn kon het niet zoveel interesseren en mij eerlijk gezegd ook niet. Dus de mannen besloten naar hun 'eigen' film te gaan.





















Wij gingen ons geluk beproeven bij 'Horton', een film van de makers van Ice Age, waarin een olifant een mini-universum moet redden dat zich in een spikkeltje op een bloempje bevindt. Britt mocht nog een vriendinnetje meenemen. Haar beste vriendin Lisa was helaas 'aan de dunne' en dan zit je natuurlijk niet op je gemak in een bioscoop....toen werd het Amber, een vriendinnetje dat ze heeft ontmoet via Faust en dat hier vlakbij woont. Met z'n vijven reden we naar de bios, waar ons gezelschap zich, met een karton popcorn in de éne hand en een frisdrank in de ándere hand, opsplitste over twee zalen. Later bleek trouwens dat bij beide groepen de popcorn over de vloer was gegaan...De meidengroep was erg tevreden over hun film, waarin hun helden natuurlijk het kwaad hadden overwonnen en waarin je aan het einde Winx-2 al bijna om de hoek zag kijken. Bij de heren bleek 'Horton' zeker niet van hetzelfde niveau als Ice Age. Wel aardig, maar ook niet meer dan dat.

Huilende buurvrouw...

Alegria, het Spaanse woord voor vrolijkheid, plezier, is de naam van het Bussumse zaakje waar we nu voor de tweede keer lekker hebben gelunched. Door onze onregelmatige werktijden en de soms lange reizen van Marca, zijn onze gezamenlijke lunches éxtra belangrijk voor ons. We zien dat echt als óns uitje, gezellig er even tussenuit met zijn tweeën...Gisteren weer eens naar Bussum. Ik moest toch nog een schaal ophalen bij Nelleke. Die stond nog bij haar sinds onze KLM-lunch van vorige week.
Dat konden we mooi combineren. We waren weggereden zodra Marca klaar was met de bibliotheek bij Britt op school. Zodoende kwamen we al redelijk vroeg aan in Bussum. We besloten nog even bij het kledingboetiekje-More2Mix- van Conchita langs te gaan. Ze was in de winkel. Even bijgepraat en koffie gedronken. Daarna even langs bij Daans, die bij Conchita op de hoek zit en waar we altijd slagen voor een paar leuke kadootjes.
Bij Alegria nam Marca een ciabatta met geitenkaas, honing en roze pepers en ik ging voor een knapperige ciabatta met smeuïge Taleggio uit Bergamo en gerijpte Serrano-ham op een 'bedje' van bospaddestoelen-tapenade.....ja, ja, je broodje smakelijk weten te omschrijven is ook een kunst! Zij werden begeleid door een mooi blauw watertje en een glas Chardonnay. De broodjes waren gelukkig (weer) even lekker als hun beschrijving. We sloten af met een puntje bosvruchtentaart en cappucino. Bij het afrekenen kocht ik meteen een kuipje van die heerlijke paddestoelen-tapenade om mee naar huis te nemen. Die ik daarna helaas gewoon in de winkel heb laten staan :-((

Na de lunch stond eigenlijk ook nog een bezoekje aan slijterij Sauter op het programma, maar daar kwamen we helemaal niet aan toe. Regelrecht door naar Nelleke, die, op mijn verzoek bij de HOCRAS heerlijke Thaise curry-pasta's had meegenomen. Ze had uit eigen initiatief meteen ook maar blikjes kokosmelk en baby-mais meegenomen!
Dat scheelde mij weer boodschappen doen. De curry's ging ik namelijk meteen 's-avonds gebruiken, want we kregen onze buren-'de Blommetjes'- te eten. We dronken even een kopje thee in haar knusse woonkeuken en reden weer naar huis.
Marca haalde de kinderen uit school en ik bezocht de uitgebreide Toko, die we er sinds kort bij hebben gekregen.
Ik wilde als voorafje een Tom Yam Gung soep maken en vond in de winkel moeiteloos alle ingrediënten.






















Toen 's-avonds onze buren kwamen, bleek de pittige Tom Yam toch iets te hoog gegrepen voor onze arme buurvrouw; ze verslikte zich meteen in het eerste hapje, waarna de tranen naar beneden biggelden over haar, inmiddels rood geworden, wangen.... Ik kreeg meteen medelijden en zei dat ze de soep maar moest laten staan en dat de rest niet zo heet zou zijn.
Greta ondernam desondanks toch nog een dappere poging, maar besloot daarna mijn advies maar op te volgen!
Gelukkig had Hans er geen problemen mee en wij ook niet. De curry's met Pandangrijst waren inderdaad wat milder en langzamerhand keerde de natuurlijke huidskleur van Greta gelukkig weer terug...
Als dessert had ik eigengemaakt frambozenijs met verse frambozen.
Wij vonden alles heerlijk en ik geloof dat de buren ook hebben genoten, ondanks de soep....

Pijnlijke haringstaarten...

"Papa, ik ben vandaag vrij!"
"Nee lieverd, je hebt vandaag een half dagje"
"Neehee, ik ben vandaag vrij"
We lagen nog lekker in bed en Britt was tussen ons in gekropen.
Marca en ik keken elkaar eens aan en ik wilde Britt net gaan vertellen dat het toch echt woensdag was en dat ze wèl naar school moest, toen Marca zich wat herinnerde en snel beneden in de agenda ging kijken.
En inderdaad: Britt had een studiedag en was vrij!
Quinn moest wel naar school en Marca zou op verjaardagsvisite gaan bij Conchita, in haar nieuwe huis in Schalkhaar.
Dus Hadden Britt en ik de hele ochtend voor ons tweeën.
"Zullen we dan de stad in gaan, Britt?"
"Jaaaaaa!"
'Naar de stad gaan' betekent bij Britt naar de speelgoedwinkel(s) kijken en hopelijk ook iets kopen...
Om deze automatische 'koppeling' maar eens te doorbreken en het toch leuk voor haar te houden, besloot ik met haar wat lekkers te gaan drinken. Ik liet haar kiezen tussen 'Tante Truus', waar we wel eens vaker samen van een warme chocola en een appelpuntje hadden genoten en de V&D, met haar overhangende buitenterras. Het was lekker weer en het avontuurlijk aandoende terras van de V&D lonkte...de keus was snel gemaakt!
Eenmaal boven gekomen, stond Britt al snel kwijlend, met haar neus tegen het raampje, waar achter de brownies opgestapeld lagen.
"OK, OK, maar we delen hem samen", zei ik.
Samen liepen we daarna naar het uiteinde van het terras, waar je een prachtig uitzicht hebt over de stad. Ook kijk je daar over de huizen met binnentuin, die op een hoger niveau zijn gebouwd, Er lopen paadjes hoog door de lucht, over (lucht)bruggen om de verschillende huizenblokken te verbinden. Britt vond dit zeer interessant.
Nadat we samen onze reuze-brownie soldaat hadden gemaakt, brachten we nog even een bezoekje aan de viswinkel.

"ieew, het stinkt hier!", Britt kneep haar neus dicht en keek vol walging naar de bakken vol 'haringlijkjes' die pal voor haar neus stonden uitgestald...
Toen we stonden te wachten, informeerde Britt, terwijl ze gefascineerd naar de verkoopster keek die de broodjes haring klaarmaakte, of het pijn deed voor de haringen als hun staarten eraf werden gesneden.
"Nee liefje, ze zijn dan toch al dood?"
Maar zo makkelijk kwam ik er niet vanaf:
"Doet het dan pijn als ze gevangen worden?"
"Nee hoor", zei ik zo koelbloedig mogelijk. Eigenlijk wilde ik daar helemaal niet over na denken en alleen van mijn lekkere broodje haring genieten!
Britt vind kibbeling heerlijk want dat ziet er gelukkig niet uit als een vis, die voor jou zijn leven heeft gelaten...

Uiteindelijk sloten we ons ochtendje af met een wandeling over de markt, waar ik nog wat groente en fruit kocht en een bezoek aan de 'witte boeken hal', waar ze nog een klein boekje mocht uitzoeken.

Schoolreisje en de Godfather

We verwachtten natuurlijk dat een lege bus de straat in zou draaien, met de kinderen naar beneden gedoken onder de ramen, zodat wij dan allemaal "verschrikt" konden uitroepen; "Waar zijn de kinderen?? Hij is de kinderen vergeten!!" De kids deden dit jaar echter niet mee met deze oeroude traditie. Ze zaten allemaal keurig voor het raam naar buiten te kijken. Ik voelde toch enige teleurstelling...Ik denk dat ze ermee gestopt zijn, toen ze door kregen dat je zowiezo bijna niet naar binnen kan kijken in zo'n moderne bus met getinte ramen. Ook hangen onze kindjes tegenwoordig verplicht in de gordeltjes, dat levert natuurlijk ook een extra hindernis op als je eens fijn naar beneden wilt duiken.

"Hoi Britt, hoe was het?"
"Ik ben een beetje misselijk, ik voel me niet zo lekker"

Meteen moest ik denken aan de zak snoep die ze 's-morgens had meegekregen, 'ook om uit te delen'
Die zak bleek inderdaad helemaal leeg en het bleef een beetje wazig over hoeveel er nu van uitgedeeld was....
Daarbij kwam dat ze op de terugweg ook nog eens naar de TV in de bus had zitten kijken. Iets waar ze niet zo goed tegen kan, tijdens het rijden.





















Gelukkig was ik haar met de fiets op gaan halen en de frisse lucht deed haar goed. Na een paar minuten kwamen de eerste babbels al weer. Toen bleek dat ze het toch wel naar haar zin had gehad in het Zuiderzee-museum. Ze hadden ook een stukje met een boot gevaren en er was toch een soort speeltuin bij geweest. Toen ze thuis om een koekje vroeg, wist ik dat de oude Britt weer terug was...
Eerder die ochtend had ik al verse pasta gemaakt, want de 'Godfather' zou weer gezellig een avondje langs komen.
Michaël (nee, niet Corleone) houdt net als ik heel erg van Italiaans eten en zijn favoriete film is de Godfather.
Als hij een avondje langs komt, laat ik de kinderen eerst eten, zodat wij lekker rustig kunnen borrelen. Wij eten dan wat later terwijl de kinderen dan boven nog even lekker mogen spelen. Later pakken de heren dan nog een filmpje tijdens het uitbuiken...it's a dirty job, but someone has to do it...
Gisteren gingen we voor oscarwinnaar "Sideways", een film die de verkoop van Pinot Noir in de VS naar ongekende hoogte joeg. Ik dacht dat Michaël deze comedy, over twee vrienden, die een wijnreis maken, al eens gezien had. Maar dat bleek niet zo. We genoten van de film. Na een gezellig avondje keerde de Don huiswaarts en dook ik lekker mijn bed in. Wat mij betreft wordt het een traditie!

Gaatjes!!

Wéér een stapje verder naar volwassenheid...Trots als een pauw staat ze op het badkamerkrukje in de spiegel te kijken naar haar nieuwe oorbellen "Papa, wil je ze nog een keer zien? Ik vind ze zo mooi!" Even later hoor ik haar, nog steeds voor de spiegel, een gesprekje houden met een "vriendin": "Wat een mooie oorbellen!" "Ja hè, met èchte gaatjes!" "Heb jij al gaatjes?"

Wij vonden het voor Britt vroeg genoeg, maar hele hordes vriendinnen van haar hadden natuurlijk 'al lang' gaatjes. Zonder gaatjes tel je niet mee en lig je eruit. Zo erg is het gelukkig nog niet, maar alle meiden, op die leeftijd, houden elkaar wel scherp in de gaten! Wie heeft wat? en is het cool? dan moet ik het ook hebben...Eigenlijk van alle tijden, dat was vroeger natuurlijk ook zo. Ik herinner me van mezelf dat ik ook altijd met alle trends meedeed. En dat mijn ouders, als ik nu terug kijk, heel erg lief en meegaand zijn geweest wat betreft mijn wensen.

Als ouders kunnen Marca en ik wel leven met "gaatjes in de oren", sterker nog: ik heb zelf ook jarenlang, als een piraat, met een gouden oorbelletje door mijn linkerlelletje rondgestapt...het gaatje zit er nog steeds! Maar als je als ouder even je gedachten de vrije loop laat, zie je je dochter opeens binnenkomen met een neus, tong, navel of nóg lager aangebrachte piercing...toch wat minder! Of ze heeft net even, met haar nieuwe vriendje, een tattoo 'laten zetten'...Brrrr, nog maar even niet aan denken en het beste er van hopen. Voorlopig is ze weer blij en tevreden (en luistert ze nog naar ons!)

"Blauwe" lunch

Op mijn werk zie ik mijn collega UZK-ers, zoals we soms genoemd worden, aardig vaak, maar meestal maar vrij kort.
UZK-ers ( uitzendkrachten) worden, net als KLM-ers, overal op Schiphol ingedeeld. Dus soms kom je elkaar tegen, maar heb je geen tijd om even bij te kletsen, omdat je op weg bent naar je volgende taak. Onze gecomputeriseerde "indeler", de CHIP, is heel streng en er zijn normtijden berekend voor het lopen van de éne taak naar de andere. Als je je niet op tijd meldt bij je volgende taak, gaan de indelers naar je op zoek, wordt je van je oorspronkelijke taak afgehaald en op een andere taak gezet. Het is allemaal bijzonder krap ingedeeld en als je niet op tijd verschijnt, kan de vlucht niet afgehandeld worden, met alle gevolgen van dien... Vandaar dat het idee ontstond om met een groepje KLM-blauwe collega's eens gezellig te gaan lunchen, zodat we wat meer tijd voor elkaar zouden hebben. We waren het er al snel over eens dat dit niet op Schiphol moest gebeuren omdat we daar toch al zo vaak zijn. Toen bood Nelleke spontaan aan om het bij haar thuis te organiseren. Nelleke woont in een mooi groot, ouderwets huis, in een mooie wijk in Bussum. Ze houdt van kokkerellen en entertainen en ze heeft ruimte genoeg om gasten te ontvangen. Dat was dus snel besloten! Er kwam druk e-mail verkeer op gang over wie wat zou maken en waarom...
Ik had me aangemeld om een frisse witlofsalade te maken. Paste volgens mij wel goed bij het Thaise hoofdgerecht dat Nelleke zou gaan maken. Een ander zorgde voor de wijnen en Claire Camiletti zou voor de Tiramisu zorgen, tja, wat wil je met zo'n achternaam! Kortom, ieder droeg zijn steentje bij. Begintijd was half-één. Lekker vroeg omdat zowel Mirna als ik alletwee de kinderen uit school moesten halen en dus op tijd weer weg moesten. Iedereen was aanwezig, zelfs Mandy, die zich de vorige dag nog beroerd had gevoeld. Het huis van Nelleke bleek precies zoals we het ons bij haar hadden voorgesteld; beetje rommelige, maar oergezellige, mediterane-curiosa sfeer. Met een prachtig klein open haardje in de knusse eetkeuken. Nelleke had drie heerlijke curry's klaargemaakt: kip, garnalen en groente. Alledrie even lekker! Als entree serveerde ze een smakelijke, eigengemaakte courgette-soep. Al gauw bleek dat het voor ons- de 'kinderophalers'- erg krap zou worden. Helaas moest ik echt halverwege de tafel verlaten, om weer naar huis te rijden...Ik kreeg van Claire nog een groot stuk Tiramisu mee. Dat was géén goede planning geweest, meneer Arnold!! Dat gaan we een volgende keer anders aanpakken.

Mindmapping

In dit leerjaar heeft Quinn voor het eerst "boekenkring" en "nieuwskring". De bedoeling is dan dat hij een boek c.q. nieuwsartikel uitzoekt, om er daarna een kort verhaaltje over te houden voor de klas. Net zoiets als vroeger onze "spreekbeurt" Ik weet nog goed dat bij mij de bekende zeven kleuren bijna door mijn broek liepen, als het zover was....Wat was ik zenuwachtig!! Ik zag er als een huis tegenop! Toen voor Quinn de eerste boekenkring eraan zat te komen, hielden we ons hart vast. Het is voor hem al moeilijk om één goede zin te bouwen, laat staan een heel verhaaltje te vertellen....Hoe gingen we dit aanpakken?? Quinn is enorm visueel ingesteld en opeens moest ik denken aan een samenvattingstechniek waar mijn zwager Leen mij eens over had verteld: mindmapping. Even gegoogled om te kijken hoe het ook alweer zat. Het leek het proberen waard. Met mindmapping zet je je centrale idee, onderwerp of thema in het midden van een leeg vel papier. Dan ga je met je associaties "takjes" laten groeien vanaf het midden. Bij die takjes kan je een woord neerzetten, maar ook een tekeningetje. De takjes kunnen op hun beurt ook wer uitgroeien met nieuwe takjes en zo krijg je een heel visueel-organische vorm met allerlei zaken, die met jouw onderwerp te maken hebben! Onderlinge verbanden kun je omcirkelen en via lijntjes of pijltjes met elkaar verbinden. Het schijnt dat je geheugen ook op deze manier werkt, waardoor informatie, die op deze wijze gepresenteerd wordt, veel makkelijker te onthouden is. Hoewel sommigen dit intuïtief al doen, is het "officieel" uitgevonden door Tony Buzan, Hier is een filmpje waarin hij uitlegt hoe het werkt en wat de voordelen zijn:



We besloten, met Quinn samen, om voor zijn eerste boekenkring een mindmap te maken, waarin de belangrijkste ingrediënten van zijn verhaal voorkwamen. Als hij dan tijdens het vertellen de draad kwijtraakte, kon hij snel even op zijn papiertje kijken.






















Zijn boek was "Dolfje Weerwolfje, Dolfjes dolle vollemaannacht" van Paul van Loon. Algauw hadden we samen een mooie mindmap in elkaar geknutseld, waarin Quinn zijn tekentalent helemaal kwijt kon. De avond voor de kring alles nog eens met hem doorgenomen, maar hij toonde weinig interesse...waarschijnlijk had hij het maken van de mindmap leuker gevonden dan het bestuderen ervan! Zou het goed gaan op school? Gelukkig had hij totaal geen last van de zenuwen, waar ik vroeger mee te maken had. Die middag waren we natuurlijk razend nieuwsgierig hoe het gegaan was.
Maar ja, als kind denk je natuurlijk "waarom is al die drukte?" en geef je alleen de hoogst nodige informatie prijs aan je ouders (die het met man en macht uit je proberen te trekken...). Dus dan maar naar de juf om te horen hoe het gegaan was. Juf Marloek was erg enthousiast en zei dat hij het prima gedaan had! Dat zijn van die momenten dat je erg trots bent op je kind en dat ik mezelf afvroeg of ik hem niet onderschat had.






















Omdat de mindmap blijkbaar toch goede diensten had bewezen, besloten we dit concept ook weer toe te passen toen hij zijn nieuwskring had. Deze keer ging het over Dikkie Dik, de aandoenlijke dikke rode kater van schrijfster Jet Boeke. Haar verplichtingen met Sesamstraat liepen eindelijk af en nu kon ze publiceren wat en waar ze maar wilde. Daarvóór moest ze voor alles toestemming vragen aan het hoofdkantoor in Amerika. Een mooi artikel, wat Quinn wel aansprak. Deze keer had Marca samen met hem de mindmap gemaakt en ook deze keer verliep het allemaal weer voorspoedig op school!
Voor ons is mindmapping een blijvertje!

Klassiek en Modern

Druk, druk, druk, maar wel met leuke dingen. Gisteren hadden we weer zo'n vol dagje. Eerst ons zondagochtendconcert in Amsterdam dan in de middag visite van Remko en Elina en in de avond de grote Musical van Faust: "Rep en Roer", waar Britt in meespeelde. Marca had als extra taak dat ze eigenlijk ook nog even in de KLM-boeken moest duiken voor haar Flight Safety examen van vandaag (dat ging dus niet lukken) Mijn ouders waren er al om 9 uur want zij zouden de hele dag oppas spelen.
Het was heerlijk weer; fris met een zonnetje. We hadden nog even tijd om samen, naar echt Nederlands gebruik, een koffie met appelgebak te verorberen, voordat we naar het concertgebouw vertrokken. Daar zou het Moskou Symfonie Orkest ons trakteren op "Ouverture on Russian themes" van Stokes en de 6e Symfonie "Pathétique" van Tschaikovski. Helaas had de Moskou Symfonie haar tournee af moeten zeggen, zodat we een aangepast programma kregen: op het podium zat nu de Koninklijke Filharmonie uit Vlaanderen o.l.v. de Nederlandse dirigent Arthur Arnold. Ook de "Russian Themes" waren komen te vervallen. In plaats daarvan stond nu "De zwaan van Tuonela" van Sibelius op het programma. Een prachtig sfeervol stuk over het Finse dodenrijk (Tuonela), waar de zwaan statig voortglijdt over de brede, zwarte wateren....een sfeer, die je in de sombere strijkers duidelijk door hoort klinken. Ook de 6e van Pjotr is één van mijn favorieten. Tschaikovski, die aan depressies leed en zich geen raad wist met zijn homosexualiteit, gooit hier al zijn opgekropte gevoelens naar buiten. Het was zijn laatste, en volgens zijn eigen zeggen, ook zijn beste Symfonie. Hij ging in 1893, in St. Petersburg, in première. Negen dagen voordat Tschaikovski zou overlijden aan de Cholera, die hij had opgelopen door het drinken van ongekookt water. De Vlamingen deden goed hun best, maar het had van mij allemaal wat uitbundiger gemogen, met wat meer tempo. Desondanks toch genoten van de prachtige muziek. Toen we weer thuis waren, ben ik meteen begonnen met het voorbereiden van de Bami-maaltijd voor 's-avonds. Om drie uur kwamen Remko en Elina. Elina's buikje begint nu echt al te groeien en ze voelt zich goed.

Om half vijf heeft Marca Britt, op de fiets, weggebracht naar de schouwburg. Ze had eerst nog generale repetitie voordat de échte voorstelling om 19.00 uur begon. Ze moest helemaal in het wit, zonder opdruk. Na de bami vertrokken paps en mams om de toneelprestaties van hun kleine ster te gaan bewonderen. De zaal zat helemaal vol en was inderdaad uitverkocht.





















Toen het eerste liedje kwam, waar Britt aan meedeed, stormde de kids van links en van rechts het toneel op om snel op hun plekje te komen. Britt had zich een prachtig plekje verworven en stond helemaal vooraan! Ze zong en danste zonder enige gêne, als een ware diva....toen na afloop het applaus losbarstte, was zij de enige van de hele groep die een mooie, diepe buiging maakte. Ze voelde zich blijkbaar ook écht een ster! Nadat we dat gezien hadden, kregen Marca en ik weer hoop dat ze misschien toch wel op Faust zou willen blijven; Ze had er blijkbaar veel plezier in. Het verbaasde ons dan ook erg, toen ze na afloop meteen aan ons vroeg "Zit ik nu niet meer op Faust?" Ze wilde er toch vanaf...Ze moet dit jaar van ons nog afmaken en we zullen dan eens goed kijken waar haar interesses liggen...

Fonkelende Filmwijk!

Hij ligt weer heerlijk schoon te blinken, onze Filmwijk! Het was vandaag weer de "Filmwijk buiten gewoon schoon"-dag. Er staan dan kraampjes door de hele wijk, bemand met vrijwilligers, die jou graag een 'knijpstok' in je hand duwen waarmee je het zwerfvuil kunt oprapen dat door de buurt waait. Je krijgt dan meteen een vuilniszak mee waar je de troep in kwijt kunt.
Een zeer goed initiatief, waar we graag aan meewerken! De kinderen leren op deze manier meteen hun afval op te ruimen en de bewoners worden betrokken bij hun wijk en er ook een beetje verantwoordelijk voor. De animo is goed, overal in de buurt zagen we ouders met kinderen hun best doen. Ik ben met Quinn ook nog een uurtje op pad geweest. We melden ons aan het eind van de straat, waar we onze "uitrusting" meekregen. Quinn scoorde meteen nog even een "Filmwijk schoon"-cap en daar gingen we!
Ons team concentreerde zich op sector busbaan, waar de vijand het wel heel bont had gemaakt door allerlei verpakkingsmaterialen in de berm te smijten. Dat was nog eens een goede oogst! Quinn had grote moeite om met de tang de kleine papiertjes te pakken en ging na verloop van tijd over op zijn handen. Toen we het na een uur voor gezien hielden, bracht ik de tangen terug en werd door de vriendelijke dame bij de kraam overstelpt met allerlei kadootjes; een doosje violen, afvalzakjes voor in de auto, folders en een filmwijk-pen. Met het fijne gevoel dat ik weer een goede daad voor het vaderland had gedaan, liep ik terug naar huis...

Bomen knuffelen

Denk je eindelijk een uniek, onontdekt plekje te hebben gevonden, waar je helemaal lekker tot rust kan komen, gaan ze commercieel.....Ah, nee hè! Hoewel het natuurlijk niet echt "mijn" plekje was, voelde het wel zo. Vaak als ik naar mijn ouders ging in Ermelo of Putten plande ik meteen een bezoekje in aan mijn "twee grote vrienden"; twee gigantische seqoia's, die in het Arboretum staan van Landgoed Schovenhorst. Het landgoed is (was) een oase van rust met een prachtige verzameling exotische bomen. Ik ging altijd even naar ze toe om hun heerlijk fluweelzachte bast te voelen en om even met ze te "praten" Sinds ik ooit "The secret life of plants" van Tompkins & Bird heb gelezen, kijk ik echt heel anders tegen planten en bomen aan. Het is in mijn leven één van die boeken, die grote indruk hebben gemaakt en mijn leven daardoor een beetje hebben veranderd. Hoewel iedereen wel weet dat planten en bomen "levende" organismen zijn, gaat dit boek een stuk verder door te beweren dat ze ook een soort bewustzijn hebben en dingen kunnen waarnemen.... erg wazige en softe praat van geitenwollensokkentypes natuurlijk, ware het niet dat de schrijvers hun theorie onderbouwen met wetenschappelijk uitgevoerde experimenten! Kijk! toen werd het voor mij toch weer erg interessant. En het maakte daardoor grote indruk. Afijn, die heerlijke rust in Schovenhorst lijkt ten einde want er is "geld uit Brussel" beschikbaar gekomen...joepie!! uitgeven dus, die hap. Want anders moet je het teruggeven en dat willen we natuurlijk niet. Er komt eerst natuurlijk een grote parkeerplaats (waar je dan meteen € 2,50 voor kwijt bent) om 'al die bezoekers' te kunnen ontvangen. Verder maken we natuurlijk het 'verplichte' info-centre met 'verplichte' landgoedwinkel waar produkten worden verkocht die "gerelateerd" zijn aan Schovenhorst. Ik zie de potjes EKO-honing, de zakjes meel en de verschillende theesoorten al in de rekjes pronken...Misschien is een "Schovenhorst-mascotte" ook nog iets om over na te denken jongens?, kunnen jullie dan ook meteen in de landgoedwinkel gaan verkopen! Dat wordt cashen!






















Verder gaat er nog een grote uitkijktoren verschijnen, om die eentonige, groene horizon te doorbreken. En als klap op de vuurpijl gaat er ook nog een tunnel gegraven worden om de hordes bezoekers zonder gedrang naar binnen te kunnen krijgen....Tja dat geld uit Brussel valt echt niet tegen en het moet nou eenmaal op! Kortom, wat eerst een oase van rust was, dreigt te veranderen in een park met Disney-achtige aspiraties. En dat terwijl ik denk dat de bezoekersaantallen wel heel optimistisch zijn ingeschat. Iets soortgelijks heb ik zien gebeuren met de oude bioscoop "Cinescope", hier in Almere. Ook zij kregen geld uit Brussel, wat als manna uit de hemel leek te vallen. Niets was te gek, de hele boel werd verbouwd met de mooiste apparatuur en de duurste installaties, maar de bezoekersaantallen vielen zwaar tegen en waren veel te optimistisch voorgesteld.Doodzonde allemaal! Daar komt bij dat ik vanaf nu € 3,50 entree moet betalen in Schovenhorst, elke keer als ik mijn twee vrienden wil opzoeken...

Formule Arnold....

"Hij voelt goed", was de eerste reactie van Niëto, toen hij bij mij voorin de auto was gestapt en zijn gordels had omgedaan. Met een keurende blik keek hij om zich heen en nam het interieur eens goed in zich op. "Hoe hard kan hij?", vroeg hij terwijl hij naar de snelheidsmeter keek. "225 km/u" zei ik met nauwelijks verholen trots. "Alle auto's zijn slecht voor het milieu", ging hij verder "Mijn ouders hebben een 1.2 en een 1.4, die zijn niet zo heel slecht, maar een 2.5 natuurlijk wel" Daar kon ik niets tegen in brengen dus knikte ik maar beamend terug. Niëto, die een echte formule-1 fan is, had al een paar keer gevraagd of hij een keer met onze "nieuwe" auto mee mocht rijden, omdat hij hem zo mooi en snel vond. Vandaag ging het gebeuren. Quinn had ondertussen op de achterbank plaatsgenomen en ik vertelde het tweetal wat ik van plan was: Eerst een klein stukje snelweg om naar Pampushout te rijden. Daar ligt een fijn stuk ongebruikte weg (lees:racebaan), waar we de auto eens even flink op zijn staart konden trappen. Na deze ervaring wilde ik met hen naar de Mc Donalds rijden om daar wat te drinken. "Misschien ook wat eten, als je daar geld genoeg voor hebt" informeerde Niëto terloops. "We kijken wel even als we daar zijn", zei ik. We reden naar onze 'racetrack', waar ik uit alle macht probeerde de, door de fabriek opgegeven, acceleratietijden te verbeteren. Niëto's ogen glinsterden bij het horen van de brullende motor, terwijl Quinn waarschijnlijk dacht "Waar is dit allemaal goed voor?", "Kunnen we niet meteen doorrijden naar de Mac?" Na deze prestaties heb ik geen milieubezwaren meer gehoord....Na het bezoek aan McDonalds, waar ik ook nog genoeg geld bleek te hebben om wat eten te kopen, hebben we Niëto thuis afgezet bij zijn dankbare vader, die het erg op prijs stelde dat ik dit gedaan had. Geen probleem, altijd in voor wat scheurwerk :-)
Daarna gingen Quinn en ik nog wat rondrijden om verkeersborden te zoeken die hij wilde fotograferen. Het is zijn laatste interesse, hij fotografeert ze met de oude camera van Marca en wil van mij dan meteen de betekenis van het bord horen. (echter niet de betekenis, die onder de borden van deze foto staat, klik er maar eens op...) Zo'n ritje vindt hij geweldig en hij kan daar dan enorm van genieten.





















Thuisgekomen ging ik aan de slag met mijn recept voor Ravioli di Spinaci e Ricotta. Bij de bereiding van het pastadeeg kreeg ik al wat bedenkingen over het meel. Het was biologisch hard durum-meel. Volgens mij dezelfde soort als de Doppio-zero van de Italiaanse merken. Met wat moeite wist ik er toch een redelijk deeg van te maken en op de foto ziet het er allemaal nog wel OK uit. Maar toen ik de kussentjes te water liet, bleek toch dat dit meel uit totaal ander hout gesneden was.... het werd namelijk taai en hard en mijn mooie kussentjes bleken bijna oneetbaar :-(( We hebben de randen er zoveel mogelijk vanaf gesneden, want de vulling smaakte gelukkig wel heel goed.
Volgende keer dus maar weer het oude, vertrouwde meel.... Ah well, you can't win them all!
We sloten de maaltijd af met het heerlijke frisse frambozenijs, dat ik eergisteren met de ijsmachine gemaakt had. Hier gelukkig geen vervelende tegenvallers, alleen maar smikkelen....

Salame di Fichi, Datteri e Nocci

Alleen om de naam al zou je dit recept willen maken....Maar als je de ingrediënten bekijkt kan het ook niet stuk: vijgen, dadels, walnoten, citroen en sinaasappelschil. Als ik dat lees, weet ik in mijn hoofd al dat ik dat lekker zal gaan vinden! Alle ingrediënten zijn makkelijk verkrijgbaar behalve de ouwel. Dat blijft toch altijd weer een probleem. Voor de bodem van de Panforte heb je het ook nodig en dan gebruikte ik vaak losse velletjes eetpapier, die je in sommige supermarkten nog bij het snoep kan vinden. Het nadeel van deze velletjes is echter dat ze maar 7 x 15 cm groot zijn, dus je moet enig knip en plakwerk verrichten om de bodem te kunnen bedekken. Verder zitten er maar een beperkt aantal velletjes in die wit zijn; de rest heeft allemaal felle kleurtjes, die kinderen ongetwijfeld aanspreken, maar die minder geschikt zijn voor gebruik in recepten. Ik had al flink wat ge-googled en kwam al snel tot de ontdekking dat ik niet de enige was die op zoek was naar grote vellen ouwel...volgens mij kan je rijk worden als je dit goed aanpakt :-)) Uiteindelijk kwam ik terecht bij cake.nl , een site waar ze een online-shop hebben en allerlei bakkersbenodigdheden verkopen. Het was niet goedkoop, maar ik heb nu mooie grote vellen ouwel (A4 formaat en ronde met diameter 22 cm)

Volgens sommige recepten is ouwel en rijstpapier hetzelfde. Mijn ervaring is dat het toch twee verschillende materialen zijn. Ik had (heel goedkoop) rijstpapier gekocht in de Toko, maar dit was heel hard en niet flexibel. Totaal ongeschikt voor mijn salami :-(( Ik heb er wel een panforte mee gemaakt, maar het bleef hard en schilferig, dus dat knikkeren we maar in de afvalbak...Gisteren de salami gemaakt, hij moet nu nog een maand op een koele plek liggen-wat een kwelling!!-voordat we hem kunnen opeten
Volgen mij is hij goed gelukt, het mengsel smaakte in ieder geval uitstekend!

Vrijhangend appartement

"Vrijhangend appartement te huur. Ongemeubileerd met fantastisch vrij uitzicht, ideaal gelegen aan een gezellige tuin barstensvol insekten en met een, door sappige wormen bevolkt, grasveldje. Vrije aanvliegroutes uit noordelijke richting, geschikt voor een groot gezin. Indeling: Entree, verrassend ruime, tuin-georiënteerde living voorzien van ambachtelijk houten afwerking. Goede buurt met veel speelmogelijkheden voor de kinderen. Oplevering per direct. Informatie: Mees, Mus en Merel Makelaars"

Met zo'n wervende tekst zou het misschien eerder gelukt zijn om ons nestkastje weer vol te krijgen.
Maar het bleef maar leeg. Wel hadden we een paar keer een Koolmezenpaartje poolshoogte zien nemen om daarna, waarschijnlijk zwaar teleurgesteld, nimmer weer te keren. We begrepen er maar niets van totdat Marca vroeg of ik het oude nestje er wel eens uitgehaald had.....nee dus, helemaal vergeten. Geen wonder dat de mezen hun neus ophaalden voor ons kastje; wie wil er nu in andermans rotzooi leven? Kastje dus snel weer tip-top gemaakt en inderdaad zien we nu meer geïnteresseerden. Het heeft jammer genoeg nog niet geleid tot permanente bewoning, maar we zijn weer hoopvol. Niet alleen van de Mezen heeft onze tuin de belangstelling, sinds kort hebben we ook een koppel eenden, dat regelmatig onze tuin verkent! Ma heeft al een soort ingang in de heg gefabriceerd, achter de Buxus-bol...Pa zit dan goedkeurend naar beneden te kijken vanaf het schuurdakje. Moe eend is ook al belaagd door een kat in onze tuin, maar ze was hier totaal niet door uit het veld geslagen; met een paar ferme zwiepen van haar snavel en wat vleugelgewapper werd de indringer verjaagd, girlpower rules! We zijn zeer benieuwd hoe dit zich verder gaat ontwikkelen. Wat bezielt ze zowiezo om in onze tuin een nest te willen maken? Voor een eend is de aanvliegroute niet bepaald ideaal. Ik krijg meteen associaties met het landingsbaantje op het eiland Saba: onder een hoek van 45 graden naar beneden-"neeeee, kijk uit, dat gaan we niet redden"....Pfff gelukkig toch wel- 50 meter verder en we hadden met vliegtuigje en al in zee gelegen...maar dit even terzijde. Wat is er nog meer niet in onze tuin waar de doorsnee-eend toch wel behoefte aan heeft? Juist! water!



















Kom op Donald en Katrien, denk er nog eens even goed over na, voor jullie met broeden beginnen. Hoe moet het straks met al die uit het ei gekropen koters en al die katten hier in de buurt? De zielepootjes zijn meteen 'sitting ducks' voor ze! Ah, nee da's flauw!
Maar toch wel waar. En dan nog iets: Hoe moeten die kleine wurmen uit onze tuin komen om naar het water te gaan? Eerste hindernis is de heg met schutting, maar stel dat ze die genomen hebben, rest nog de verschillende straten in de buurt over te steken...avontuur genoeg met al die voortrazende kuikenpletters. Kortom, echt niet ideaal hoor jongens. Er moet toch wat beters te krijgen zijn? Bovendien: straks zijn wij toevallig degenen die de piepkuikens het eerst zien, als ze net uit hun ei kruipen.... zijn wij officïeel hun ouders geworden! Nee jongens, kijk nog even verder.